«Κάπου ανάμεσα στη Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα»
Οδυσσέας Ελύτης
Το βλέμμα μου καρφώθηκε
στο παράθυρο του δωματίου που βλέπει στην Κηφισίας. Η ατμόσφαιρα από τη
πρόσμειξη των χρωμάτων, καθώς δύει ο ήλιος, πάνω στον καμβά που σχηματίζουν οι
απέναντι πολυκατοικίες μου έφερε στο νου μνήμες από το παρελθόν.
Ένιωσα λες κι όλο μου το
είναι με είχε εγκαταλείψει. Αλήθεια, δε γνωρίζω που παράπεσε η αληθινή μου
μέρα. Είμαι όμως σίγουρος ότι παράπεσε. Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι δεν
αντιλήφθηκα πότε και πώς συνέβη. Κάθισα στο κρεβάτι αντικρίζοντας το σχεδόν
σκοτεινό, πλέον, δωμάτιο. Ένιωσα προδομένος από τον ίδιο μου τον εαυτό. Έχασα
κι εγώ τη δυνατότητα να διακρίνω τη διαφορετικότητα στη ζωή μου. Κάθε μέρα είναι ίδια με τη προηγούμενη, οι
άνθρωποι μου φαίνονται αδιάφοροι και τα γεγονότα που συμβαίνουν μοιάζουν να
βγαίνουν από το φωτοτυπικό μηχάνημα.
Η ρουτίνα κι ανάγκες της καθημερινότητας
δείχνουν να κερδίζουν μέρα με τη μέρα τη μάχη. Στα πρόσωπα των οδηγών, το πρωί,
είναι ζωγραφισμένα το άγχος και η αγωνία όχι για το αύριο αλλά για το σήμερα.
Ζουν σα να μη ζουν. Χάριν της εικόνας, του όλα σήμερα και των χρημάτων θυσιάσαμε
τη χαρά, το γέλιο και τη προσωπική μας ελευθερία. Κλειστήκαμε σε ένα χρυσό
κλουβί και μάλιστα πετάξαμε το κλειδί μακριά. Μετατρέψαμε τη ζωή σε
βασανιστήριο, σε ένα ατελείωτο μαρτύριο, απλά με περιτύλιγμα! Χάσαμε το δρόμο
μας. Δώσαμε σε λάθος πράγματα, λάθος αξία. Αποφασίσαμε να μείνουμε
ικανοποιημένοι με κοινότυπα, εύκολα πράγματα. Προσπαθούμε μέσα από πολύπλοκες
καταστάσεις να βρούμε το όμορφο, με αποτέλεσμα η απλότητα να έχει χαθεί από
όλους μας.
Κι όμως, μέσα από αυτή μπορούμε να βρούμε
την ευτυχία, όπως ο καθένας τη φαντάζεται. Αληθινή δεν είναι η μέρα που
κερδίσαμε χρήματα, χαιρετίσαμε απλώς την οικογένεια μας, επιστρέψαμε ζωντανοί. Αληθινή για τον καθένα μας, είναι η ημέρα
που συναντά τον εαυτό του. Όταν κάνει πράγματα, όπως να αναπνέει κι αυτό
και μόνο τον κάνει ευτυχισμένο. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη πολλά. Ένα φιλί, το άπλωμα του χεριού, η αγκαλιά
του παιδιού, ο γαλάζιος ουρανός, ένα λιβάδι είναι αρκετά για να γεμίσουν τη
ψυχή μας! Οι μικρές καθημερινές χαρές είναι αυτές που μας χαροποιούν κι
δίνουν αξία στη ζωή.
Είναι Δευτέρα, είναι Πέμπτη, βρέχει,
ξυπνήσαμε στεναχωρημένοι ή προβληματισμένοι;
Δεν έχει καμία σημασία. Πρέπει κι οφείλουμε να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας όμορφο και πάντα
νέο, και τη ζωή σαν κάτι ανεξερεύνητο και ανεξάντλητο, ανοιχτό στη φαντασία και
τις λαχτάρες μας. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε ίσως να έχουμε
κερδίσει λίγη από τη ζωή μας ή τουλάχιστον να έχουμε ξαναβρεί την αληθινή μας
μέρα!
