


Η Ινδία είναι μια
χώρα μυστηρίου
κι αυτό, σίγουρα, δεν έχει αλλάξει στο πέρας χιλιάδων χρόνων, ενώ στα σπλάχνα της άνθισαν πόλεις
σαν το Κατζουράχο και το Βαρανάσι. Μια τεράστια γη όπου πάνω από ένα δισεκατομμύριο Ινδοί κινούνται –μυρμηγκιάζοντας θα έλεγα-
διατηρώντας πάντοτε όμως ένα ζεστό χαμόγελο, ακόμη κι αν ένα μεγάλο μέρος απ’
αυτούς ζουν σε πραγματικές συνθήκες φτώχειας.
Φτάνοντας κάποιος στο Μπχαχαργκάνζ στο Δελχί
για πρώτη φορά, ενδέχεται να χαθεί μέσα σε ένα κυκεώνα από αμάξια, τρίκυκλα και
κανονικά ταξί, ποδήλατα, χαοτικά κινούμενους πεζούς, ελέφαντες, γελάδες κλπ.
Κι όλ’ αυτά, μέσα σε φοβερά βρώμικα
στενάκια τα οποία καλύπτουν τις μυρωδιές τους από τα χιλιάδες incenses τα οποία καίγονται με τις ώρες
σε μαγαζιά και σπίτια κι από πλανόδιους πωλητές. Αν αντέξει κάποιος τις
εντάσεις των πρώτων στιγμών τότε πράγματι χαλαρώνει κι αρχίζει να βυθίζεται σε
αυτό τον πραγματικά διαφορετικό τρόπο μέσα από τον οποίο ο μέσος Ινδός βλέπει
τον κόσμο. Η ύλη έχει ελάχιστη σημασία τόσο αυτή καθαυτή, όσο και τα φαινόμενα
της. Είναι η μαγεία που παίζει κυρίαρχο ρόλο. Αυτή δημιουργεί το κοσμικό δράμα,
που ο Σίβα ως Ιστβάρα βλέπει μέσα στον ύπνο του, όπου αναφύεται ολόκληρη η
ύπαρξη, όλα τα όντα, κι έχοντας την εμπειρία τους ζει κάθε είδους δράματα
στοχεύοντας όχι σε τίποτε άλλο παρά στην καθαρή απόλαυση του παιχνιδιού(όπως θα
έλεγε και ο Β.Χουίζινκα) μέχρι φυσικά το ίδιο το μεγάλο κοσμικό ξύπνημα! Εκεί
σηκώνεται έχοντας θυμηθεί ποιος πραγματικά είναι και καταστρέφει τον κόσμο μέσα
σε ένα χορό από φωτιά, πριν κάτσει ξανά σε στάση διαλογισμού ονειρευόμενος ένα νέο κόσμο. Μέσα από ένα τέτοιο
πρίσμα, όλα στην καθημερινή ζωή του Ινδού προσανατολίζονται προς τη
συνειδητοποίηση, πως ο ίδιος είναι ο Θεός και ό,τι κι αν συμβεί γίνεται μονάχα
προς χάριν ενός τεράστιου παιγνιδιού γνώσεως. Αυτή η συνειδητοποίηση κάνει τους
ανθρώπους πραγματικά πιο χαλαρούς και σίγουρα πιο έτοιμους να αντεπεξέλθουν
στις δυσκολίες μιας ομολογουμένως αφάνταστα σκληρής ζωής τουλάχιστον όσον αφορά
τη μεγάλη πλειονότητα τους. Επίσης, το Δελχί έχει και συνοικίες όπως το Κονάτ,
όπου οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές απ’ αυτές του μεγάλου παζαριού, θυμίζοντας
σε σημεία ακόμη και το Λονδίνο, πράγμα το οποίο συμβαίνει και με αρκετά από τα
πιο αριστοκρατικά προάστια της πόλης.
Φεύγοντας από το Δελχί οι επιλογές είναι πραγματικά άπειρες! Μπορείς να
κατευθυνθείς προς το νότο, προς τις παραλίες της Γκόα, της Καρνάτακα και της
Κεράλα. Στην πρώτη και πιο γνωστή φυσικά θα βρεις πέρα από εξαιρετική φυσική
ομορφιά και τα τελευταία υπολείμματα από τα άλλοτε περίφημα Γκόα τρανς πάρτι.
Στις παραλίες της Αντζούνα και του Βάγκατορ είναι που
παίζεται όλο το τρανς παιχνίδι, αν και τα περίφημα πάρτι του Άραμπολ είναι που, αυτή τη στιγμή, διατηρούν
το χαρακτήρα του πλέον cult!
Hαλήθεια
βέβαια είναι, πως τα πάρτι αυτή τη στιγμή δεν είναι αυτά τα οποία ήταν. Η
αφομοίωση του φαινομένου, καθώς και η μεγάλη καταστολή από πλευράς των αρχών
απέναντι στον τρανς ήχο και κυρίως στην τρανς κατάσταση έχει αλλοιώσει
σημαντικά το κλίμα. Υπάρχουν περιπτώσεις που τα πάρτι γίνονται απλές
πρωτοχρονιάτικες ατρακτιόν κι άλλες όπου απλά δεν επιτρέπεται να ξεκινήσουν καν,
ενώ διώκονται ιδιαίτερα σκληρά όσοι Ινδοί συμβαίνει να βρίσκονται εκεί. Αυτό άρχισε
να συμβαίνει όταν κάποιες κυβερνήσεις, κυρίως η ισραηλινή, διαμαρτυρήθηκαν
έντονα για την κατάσταση που φτάνουν ορισμένοι από τους υπηκόους τους σε αυτά
τα πάρτι. Τέτοια γεγονότα, φυσικά, δεν πτοούν τους φίλους της Γκόα, οι οποίοι
έρχονται σε μεγάλους αριθμούς για να γεμίσουν τις ακτές της κατά την περίοδο
του μεγαλύτερου κύματος τουρισμού, το οποίο φτάνει στις αρχές Δεκέμβρη για να
αποχωρήσει στα μέσα Φεβρουαρίου.
Νοτιότερα της Γκόα
είναι η Καρνάτακα κι ακόμα πιο νότια η Κεράλα. Σε αυτές τις περιοχές το
θερμόμετρο ανεβαίνει ενώ υπάρχουν καταπληκτικές περιοχές με αρχαία ιστορία. Το
Χάμπι, για παράδειγμα, διαλυμένο από έναν μουσουλμανικό στρατό στα τέλη του
μεσαίωνα, αποτελεί μνημείο καταπληκτικής αρχιτεκτονικής. Στο κέντρο του
δεσπόζει ο μεγάλος ναός του Χανουμάν ενώ τα αρχαία κι οι σπηλιές των
πολυάριθμων ινδουιστών ασκητών χωρίζονται
από ένα μεγάλο ποτάμι, το οποίο διασχίζουν στρογγυλές δερμάτινες βάρκες ίδιες με αυτές που υπήρχαν
6.000 χρόνια πριν στη Σουμερία Επιπλέον, στην Καρνατάκα υπάρχει το μαγευτικό ΩΜ
beach, το οποίο απέχει
μόλις μερικά χιλιόμετρα από το ιερό ινδουιστικό χωριό της Γκοκάρνα. Η ακτή όταν
την αγναντεύεις από τον τελευταίο της λόφο σχηματίζει ένα μεγάλο ωμέγα το οποίο
μοιάζει φοβερά με ένα σύμβολο του ΩΜ. Εκεί καταλύουν πολλοί χίπις και γενικότερα
ταξιδιώτες ενώ η ατμόσφαιρα είναι πραγματικά υπέροχη! Εξαιρετικά, θα είναι για
κάποιον να έχει την τύχη να βρεθεί εκεί νύχτα με γεμάτο φεγγάρι και να
απολαύσει το υπέροχο τράβηγμα των νερών βαθιά
μέσα στον ορίζοντα.
Κατεβαίνοντας
ακόμη πιο κάτω φτάνουμε στην πιο
ανεπτυγμένη περιοχή της Ινδίας, την Κεράλα .Έδρα ενός από τους αρχαιότερους
πολιτισμούς της Ινδίας –φεμινιστικό μάλιστα-με μορφωμένο το μεγαλύτερο μέρος
του πληθυσμού της, με πολύ ωραίες ακτές, όπου μπορείς να μείνεις με περίπου 2
ευρώ τη μέρα σε σπίτι με δύο ή τρία δωμάτια, και στα όρια υπέροχης ζούγκλας με
θέα προς τον ωκεανό. Το Κόβαλαμ και η Βαρκάλα
είναι οι δυο απόλυτες περιοχές που επιβάλλεται να επισκεφτεί κάποιος, ειδικά
μέχρι το Φεβρουάριο όπου οι θερμοκρασίες παραμένουν στα όρια ενός καλού
ελληνικού καλοκαιριού.
Εάν οι αντοχές σας
είναι ακόμη σε καλή κατάσταση, μπορείτε να κάνετε στροφή –χρησιμοποιώντας πάντα
τους πολύ πρακτικούς ινδικούς σιδηροδρόμους –και να βρεθείτε στην ανατολική
ακτή της Ινδίας όπου βρίσκεται το Ποντιτσέρυ, πάλαι ποτέ έδρα του φιλοσόφου Σρι
Αουρομπίντο και της Μητέρας… Κομμάτι των παλιών γαλλικών Ινδιών, φαντάζει να
έχει βγει από το δέκατο ένατο αιώνα. Μαγευτικό, πανέμορφο και δίπλα στη
θάλασσα, στεγάζει τη μεγάλη βιβλιοθήκη του Αουρομπίντο, το Άσραμ του ιδίου και
φυσικά την Αούροβιλ, την πόλη της αυγής. Η τελευταία χτίστηκε από πολίτες
πολλών χωρών, μετά τον θάνατο του φιλοσόφου, όταν ένα κομμάτι της ζούγκλας που
θύμιζε γαλαξιακή σπείρα, εκχερσώθηκε για να φτιαχτούν με μορφή βραχιόνων το
κυρίως άστυ και τα προάστια αυτής της σύγχρονης πόλης της ουτοπίας. Στο κέντρο
της υπάρχει το γιγαντιαίο Μαχαμαντίρ, η μεγαλύτερη αίθουσα διαλογισμού στον
κόσμο, το οποίο είναι μια τεράστια αρχιτεκτονική σφαίρα με οροφή όπου στο
εσωτερικό της κρέμεται ένας από τους μεγαλύτερους κρυστάλλους του κόσμου. Μέσα
από αυτόν περνάει και διαχέεται το φως του ήλιου στη ντυμένη με λευκές
μαξιλάρες εσωτερική αίθουσα, δημιουργώντας
απόκοσμα ιριδίζοντα εφέ.
Στο μεγάλο βορρά των Ιμαλαΐων βρίσκονται οι
περιοχές που είναι καλύτερο να επισκεφθείς στις αρχές της άνοιξης ή του
φθινοπώρου.Το Μανάλι των μαγικών βοτάνων και των τελευταίων Ιμαλαιανών πάρτι, η
Μάλαινα του τελετουργικού τσάρας και των ανέγγιχτων κατοίκων και φυσικά το
Μακλόυντγκάνζ της Νταραμσάλα! Η τελευταία περιοχή αποτελεί το στολίδι, το
καταφύγιο και τον τόπο εξορίας χιλιάδων Θιβετιανών τους οποίους η ινδική
κυβέρνηση φιλοξένησε στα εδάφη της μετά την κατάληψη της χώρας τους από την Κίνα.
Στα μοναστήρια των τεσσάρων αλληλοσυμπληρούμενων τάσεων του Θιβετιανού Βουδισμού
μπορείς να φιλοξενηθείς και ταυτόχρονα να μελετήσεις σε βάθος –ανάλογα φυσικά με το πόσο θα μείνεις. Στη Νταραμσάλα μένει επίσης κι ο
πνευματικός ηγέτης του Βουδισμού του Θιβέτ, ο Δαλάι Λάμα. Μένει εκεί από τις
αρχές της δεκαετίας του ‘60 οπότε και δραπέτευσε από το κατεχόμενο από την Κίνα
Θιβέτ κι έφτασε μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι στη συγκεκριμένη περιοχή. Μπορεί
να έχεις την τύχη να παρακολουθήσεις κάποια από τις διδασκαλίες αυτού του πολύ
ενδιαφέροντος ανθρώπου συμβόλου, του οποίου ο τίτλος σημαίνει «ωκεανός της σοφίας». Ο Δαλάι Λάμα
παρουσιάζει αυτές τις διδασκαλίες παράλληλα με τη συνεχή και απρόσκοπτη
παρουσίαση των συνοδευτικών τελετουργιών, συνήθως στο μοναστήρι Ναμγκυάλ σε
ειδικά διαμορφωμένο χώρο στον οποίο διαμένει
και προφυλάσσεται από την πιθανότητα να δεχθεί οποιασδήποτε φύσης
απόπειρα εναντίον του. Επίσης, στο Μακ Λόυντ γκάνζ δίνονται, συνέχεια,
διδασκαλίες, κι από εκπροσώπους των υπόλοιπων τάσεων και μοναστηριών. Αυτό
πρέπει να γίνει αντιληπτό ως παράλληλη παράδοση, μαθημάτων πανεπιστημιακού
χαρακτήρα, πάνω στα θέματα τα οποία πραγματεύεται ο Βουδισμός. Για να είμαι δε,
απολύτως σαφής θα παρατηρήσω, πως ο βουδισμός έτσι όπως διδάσκεται στην
Νταραμσάλα, στην Κορέα ή στην Ιαπωνία δεν έχει να κάνει σε τίποτα με αφελείς
νεοεποχίτικες αντιλήψεις για το διαλογισμό ή για το Βούδα ως Θεό, με την δυτική
έννοια. Όταν μιλάμε για το βουδισμό, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας πώς
αναφερόμαστε στην πιο προχωρημένη,
πλανητικά, θεωρία της συνείδησης. Μόνο που οι θέσεις κι οι αντιλήψεις στις
οποίες αναφέρεται η σύγχρονη επιστημονική αντίληψη της δύσης για τη συνείδηση, αποτελούν
μονάχα μια χλωμή μερικότητα απέναντι στις ρωμαλέες διαλεκτικές παρουσιάσεις
ενός Ναγκαρζούνα, επί παραδείγματι, ή ενός κειμένου όπως η Πραζναπαραμίτα ή η
Λανκαβατάρα σούτρα. Το να μπορέσει κάποιος να βρεθεί εδώ και να καταφέρει να
κοινωνήσει κάποιες από αυτές τις αλήθειες ακόμη κι εάν αυτό συμβεί στα πλαίσια
ενός τουριστικού ταξιδιού, ίσως να αποτελεί μία αλησμόνητη εμπειρία που αξίζει
να βιωθεί από κάθε ανήσυχο άνθρωπο.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο οδοιπορικό θα
πρέπει να τονίσω κι ορισμένα άλλα στοιχεία αυτού του ετερόκλητου μωσαϊκού, το
οποίο είναι η σύγχρονη Ινδία. Μνημονεύσαμε παραπάνω διάφορες περιοχές της
Ινδίας. Δεν αναφερθήκαμε σε περιοχές σαν το Μπάνγκαλορ, πρωτεύουσα της
Καρνάτακα, η οποία στέκεται σε επίπεδα εμπειρίας αλλά και παραγωγής, στα αντίστοιχα
μιας δεύτερης Σίλικον Βάλευ και στο Μπόλυγουντ της Βομβάης, όπου η παραγωγή ταινιών,
άσχετα αν είναι αρκετά εμπορικές, φτάνει ακόμη και τις οκτακόσιες το χρόνο.
Τη μαγική αυτή χώρα αξίζει να επισκεφθεί κανείς έστω και για
την τρομακτική επίδραση που θα έχει επάνω του. Να βιώσει τη μετακίνηση του
σημείου προσοχής από τον τόσο στενά δομημένο χαρακτήρα των καθημερινών του
βιωμάτων.
Μερικές φορές, είναι απαραίτητο να πάς πολύ μακριά για να
μπορέσεις να κατανοήσεις, εντέλει, πράγματα και καταστάσεις τα οποία είναι τόσο,
μα τόσο κοντά.-