ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΥΛ *
Τα πλαίσια είμαστε εμείς οι ίδιοι
Κι όμως στο τέλος της ημέρας φταίμε μόνο εμείς οι ίδιοι. Μια
χώρα δεν είναι τίποτε άλλο από τους πολίτες της. Η ευημερία της εξαρτάται από
τα ποσοστά συμμετοχής στα κοινά, υπευθυνότητας και πίστης στην ελευθερία και τη
δικαιοσύνη που διακατέχουν το λαό της. Τον κυρίαρχο λαό όπως συνηθίζεται να
λέγεται. Όταν όμως, τουλάχιστον στην
Ελλάδα, η κυριαρχία αυτή εξαντλείται σε μια μέρα κάθε 4 χρόνια τότε τα πράγματα
αλλάζουν. Με μια μέρα μόνο δε γίνεται ν' αλλάξει ο κόσμος γύρω μας. Πρέπει ν'
απαιτούμε πράγματα, όταν μάλιστα βλέπουμε να μην υπάρχουν ή να μη γίνονται,
καθημερινά κι αδιαλείπτως. Είτε αυτό είναι να φορούν κράνη όσοι περνούν ένα
ποτάμι, ακόμη και το καλοκαίρι, όσο ανούσιο κι αν φαίνεται, είτε να μην
υπάρχουν πέταλα-δρόμοι σαν του Μαλιακού, είτε να μη κάνει λάθη στο θέμα του
ασφαλιστικού η κυβέρνηση. Από απλά, μέχρι σύνθετα πρέπει να διεκδικούμε. Από
τον καναπέ όμως δεν παράγεται απολύτως τίποτε, παρά μόνο καχυποψία, αρνητισμός
και μαλθακότητα. Κριτές μόνο μέσα στους
4 τοίχους και μάρτυρες θεαμάτων σε δική μας παραγωγή. Αυτό έχουμε καταντήσει.
Η επιπολαιότητά μας μάλιστα συχνά αγγίζει τα όρια του γελοίου. Για παράδειγμα συνηθίζουμε
να πιστεύουμε ότι σε περιπτώσεις καταστροφής φταίνε μόνο οι όποιοι υπεύθυνοι θεωρώντας
ότι αν ήταν άλλοι στις θέσεις τους ή καλύτερα εμείς οι ίδιοι αυτά δε θα γίνονταν.
Διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες. Μπορεί να γίνονταν και πολύ χειρότερα.
Όλοι είμαστε το ίδιο κατά κάποιο τρόπο. Δεν είναι θέμα υπευθύνων αλλά της
νοοτροπίας, της κουλτούρας και των αρχών μια ολόκληρης κοινωνίας.
Σίγουρα είναι ζήτημα κυρίως κακής παιδείας. Σε πολλά. Στις τέχνες και τα γράμματα,
στον τρόπο συμπεριφοράς, στις διαπροσωπικές σχέσεις. Συχνά δε μας αρέσει το
ωραίο, έχουμε αποδεχτεί το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τις κακές υπηρεσίες
κρατικές κι ιδιωτικές, τον ωχαδερφισμό, δε διαμαρτυρόμαστε ποτέ και όταν
κάποιος το κάνει μπορεί να θεωρηθεί και γραφικός, την κακή και ύπουλη
τηλεόραση, την κλεψιά, το βόλεμα. Είμαστε ο λαός του καφέ, του τουρισμού, της
δικομανίας, της μη παραγωγής. Όταν όλα αυτά δεν είναι απλά εξαιρέσεις της
στιγμής αλλά έχουν γίνει τρόπος ζωής, τότε το πρόβλημα είναι πραγματικά μεγάλο.
Και χρειάζεται κόπος, κυρίως πνευματικός, για ν' ανατραπεί η κατάσταση.
Στα ερωτήματα του τύπου που πάμε, τι κάνει το κράτος ή στις
διαπιστώσεις του τύπου που έχει καταντήσει η Ελλάδα, παλιά δε ήταν τόσο
διαβρωμένα τα πράγματα, οι μόνοι υπόλογοι για αυτά είμαστε εμείς λοιπόν κι όχι
οι εκάστοτε διοικούντες. Γιατί έχουμε
αποδεχτεί το σάπιο για φυσιολογικό σε σημείο που δε τα ξεχωρίζουμε πια Ας
αναλογιστούμε ποιος είναι χειρότερος, αυτός που εκβιάζει κάποιον για να του
δώσει την ψήφο του ή αυτός που εκβιάζει για να την πάρει; Αν έχουμε
δώσει σα λαός το δικαίωμα να είναι σε πλεονεκτικότερη θέση στην κοινωνία μας αυτός
που τη ζητά τότε είμαστε παντελώς ηλίθιοι. Γιατί και έχουμε αποδεχτεί το
πλαίσιο μιας σάπιας κατάστασης και πιανόμαστε και κορόιδα μέσα σε αυτή. Κι όμως
τα πλαίσια είναι δικά μας, εμείς τα φτιάχνουμε, μας ανήκουν. Τα πλαίσια είμαστε
εμείς οι ίδιοι. Αν δε μας αρέσουν μπορούμε να τα αλλάξουμε, όπως και τους
εαυτούς μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι η κατανόηση ότι έχουμε αυτά τα
δικαιώματα και ο σωματικός κόπος να τα διεκδικήσουμε και να τα εφαρμόσουμε.
