ANATHENA
Της Ελένης Παγκαλιά
Share |

 Τέχνη από τα υπόγεια ρετιρέ της Αθήνας.
 


Οι εκδόσεις Μεταίχμιο παρουσιάζουν ένα λεύκωμα-κατάλογο της ομαδικής έκθεσης που έγινε στο ίδρυμα ΔΕΣΤΕ από τον Οκτώβριο του 2006 έως και τον Ιανουάριο του 2007. Η υλοποίηση της έκθεσης αυτής στηρίχτηκε σε μια ανοιχτή πρόσκληση υποβολής προτάσεων στα πλαίσια της έναρξης του εκθεσιακού προγράμματος Yellow Project Room,στην οποία ανταποκρίθηκαν καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα και εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν «οικιακούς» μηχανισμούς (με την έννοια do-it-yourself) για την παραγωγή και προώθηση των έργων τους. Την επιμέλεια ανέλαβαν οι Μαρίνα Γιώτη και Μαρίνα Φωκίδη και παράλληλα διοργανώθηκαν μια σειρά από event που συνέβαλαν στην δημιουργία μιας πρότασης καλλιτεχνικού διαλόγου. Αν επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους(www.anathena.com) -η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι πάρα πολύ καλή- μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις ημέρες.

Στην τέχνη, το ανάθεμα, καμιά φορά πιάνει τόπο. Γιατί έτσι αφήνει να προχωρήσει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο «κυρίαρχο» και το « εναλλακτικό», το «ενδιαφέρον από καλλιτεχνική άποψη» και το «σημαντικό από άποψη περιεχομένου», το «εμπορικό» και το «περιθώριο», το «ρετιρέ» και το «υπόγειο». Στο χώρο των εικαστικών, μάλιστα, η διαλεκτική αυτή σχέση τείνει να ισοπεδώσει τους όρους και τους διαχωρισμούς, καθώς διαμείβεται ήδη μία μεγάλη συζήτηση/ αμφισβήτηση γύρω από το τι περικλείει ο κάθε όρος.

Ο κατάλογος του Anathena αποτελεί μια κατάθεση άποψης γύρω από αυτή τη συζήτηση. Κι αυτό γιατί αποτελεί την καταγραφή μιας έκθεσης στην οποία συμμετείχαν καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν αποστασιοποιηθεί από την «επίσημη» σκηνή της τέχνης, όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή, περισσότερο από μια «τοποθέτηση ρομαντικής αδιαφορίας παρά δογματικής απόρριψης κατά του οποιουδήποτε "κατεστημένου", καλλιτεχνικού ή μη

Τέχνη, λοιπόν, από τα υπόγεια ρετιρέ της Αθήνας.

Ποια ρετιρέ, άραγε, βρίσκονται κάτω από τη γη; Και πόσο «προνομιούχοι» μπορεί να είναι όσοι έχουν κλείσει θέση; Αυτό που θα έκανε τους πολιτικούς μηχανικούς να ανατριχιάζουν, η διατύπωση, δηλαδή, του όρου «υπόγειο ρετιρέ», δημιουργεί μια άλλου τύπου προσέγγιση στο χώρο της τέχνης. Ο όρος underground περνάει ίσως ως αντίθετο του mainstream με διαρκείς εναλλαγές προσώπων και αντικειμένων από το ένα ρεύμα στο άλλο. Ο Λεωνίδας Χρηστάκης στο κείμενό του μέσα στην έκδοση αναφέρει, το 1985, ότι «το όλο θέμα των μπητ-άντεργκράουντ περνάει μια μεταβατική περίοδο όπου τα πρόσωπα και οι καταστάσεις τους γίνονται βαθμιαία "όβερλαντ"». Άλλωστε, αρκετοί από τους καλλιτέχνες που πήραν μέρος στην έκθεση που φιλοξένησε το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, πέρασαν στη σφαίρα τής πιο δημόσιας αναγνώρισης. Ευτυχώς, η ισοπέδωση που λέγαμε πιο πάνω, έχει απομακρύνει την παλαιότερη πεποίθηση ότι «ποιοτικό» και «αναγνωρίσιμο» είναι αντώνυμα.

Η έκδοση αποτελείται από κείμενα των Δημήτρη Πολιτάκη, Μαρίνας Γιώτη, Ηρακλή Ρενιέρη και Μαρίνας Φωκίδη, καθώς επίσης μια εξιστόρηση παλιότερων γεγονότων από τον εκδότη του ιστορικού περιοδικού "Ιδεοδρόμιο", Λεωνίδα Χρηστάκη, και μια συνέντευξη του Πάνου Κουτρουμπούση στον Αλέξη Καλοφωλιά από το 1995.

Παρατίθενται αρκετά από τα έργα της έκθεσης και τα βιογραφικά των καλλιτεχνών έτσι ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να προσδιορίσει πού και πώς κινείται όλη αυτή η υπόγεια κίνηση στα ρετιρέ της τέχνης.

Αφήνουμε τα κείμενα και τα έργα να παρουσιάσουν τους δημιουργούς τους.



fashion addiction