


Από τις αρχές του 2007 έχουν αυτοκτονήσει συνολικά επτά άτομα στις Ένοπλες Δυνάμεις
Διπλοσκοπιά
με 18χρονο "συνάδελφο"
Ρώτησα αν έχει συναντήσει ποτέ κάποια νεράιδα. Δε με κοίταξε
αλλά κατάλαβα ότι αισθάνθηκε κάπως αμήχανα. Ίσως κι ο τόνος της φωνής μου όταν
έκανα την ερώτηση να έδειχνε τη σιγουριά ότι όντως υπάρχουν νεράιδες. Σε όποια
σκοπιά και να πηγαίνω, έχω δίπλα μου τη νεράιδα. Βλέπω τη μορφή της στον ουρανό
αν ενώσω με γραμμές τα αστέρια, τη βλέπω σε λιμνούλες στο νερό όταν κλοτσάω μέσα πετραδάκια. Η παρέα της
με βοηθά να περάσει η ώρα γρήγορα. Όχι κατ' ανάγκη ευχάριστα, αλλά γρήγορα που
είναι πολύ βασικό σε τέτοιες περιστάσεις. Όταν μου μιλά κάποιες νύχτες, θέλω να
κοπανήσω το κεφάλι μου στον κοντινότερο τοίχο. Ευτυχώς που φοράω κράνος που
σώζει ζωές. Μου λέει λόγια από τα περασμένα, που ίσως δεν έδωσα τότε σημασία.
Όχι ότι έπρεπε να δώσω. Μπορεί να ήταν μια απλή καλησπέρα ή ένα ευχαριστώ. Αυτό
που με κάνει να απελπίζομαι είναι ότι δεν πρόκειται να τα ξανακούσω.
Τουλάχιστον σε live εκτέλεση. Γιατί όπως φαίνεται, τώρα ακούγονται στις σκοπιές,
αύριο θ? ακούγονται στο γραφείο που δουλεύω, στο δάσος που πηγαίνω το σκύλο μου
βόλτα. Στη νεράιδα της σκοπιάς μου πάντα κάνω αναγνώριση. Κάθε φορά το παρασύνθημα είναι η λέξη
"γιατί". Από `κει και πέρα αποστολή μου είναι η φύλαξη της αποθήκης
οπλισμού, είναι η ψυχοθεραπεία μέχρι να έρθει ο δεκανέας αλλαγής. Λίγα λεπτά
αργότερα, η νεράιδα μου κλείνει τα μάτια και με αφήνει να κοιμηθώ, χωρίς να με
παιδεύει άλλο.
Μαμά-Πατρίδα
Μαμά πάλι θέλω να σου γράψω αυτά που σκέφτομαι και θέλω να σου πω. Δε θα τα διαβάσεις βέβαια, ούτε μάλλον θα σου τα πω σε αυτή τη ζωή. Όχι ότι δηλαδή δεν τα ξέρεις, αλλά βέβαια θα ήθελες και να τα ακούσεις από τα χείλη μου. Ξέρεις όμως ότι είμαι ο γιος σου και σ' αγαπάω. Ελπίζω να το ξέρεις αυτό. Κάθε φορά αυτό το νιώθω όλο και πιο έντονα, τώρα ειδικά που με υιοθέτησε μια μαμά που μάλιστα πρέπει λέει να την υπηρετήσω. Πατρίδα τη λένε αλλά δε με ρώτησαν αν θέλω, δε μου είπαν γιατί πρέπει να την υπηρετήσω. Λες και δεν μπορούσες να με γεννήσεις στην Ουγκάντα ή στη Βουλγαρία, λες και παίζει ρόλο που με γέννησες. Και πρέπει λέει τώρα ένα χρόνο ολόκληρο να της λέω μάλιστα, να κάνω βαρελάκια και να φωνάζω αέρα σε κάτι ασκήσεις εδάφους, εδάφους. Άσε που η μαμά αυτή, η από τσόντα μαμά, έχει κάτι προστάτες με γαλόνια που τάχα πρέπει να με συνετίσουν ώστε να την αγαπήσω, έστω και με το ζόρι. Μαμά κοίτα που φτάσαμε, να θέλω να σου μιλήσω στο τηλέφωνο και να 'χω το νου μου μήπως κι έρθει κάποιος, με δει και με τιμωρήσει. Ζητάω άδεια να σου μιλήσω. Μαμά μου λείπεις. Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να σε βλέπω μπροστά μου ή να σου μιλάω και τώρα θέλω κάθε στιγμή να είσαι δίπλα μου. Να ακούω τη φωνή σου, να σου κάνω αστεία, να γελάς, να μιλάμε για τα πάντα. Σε παίρνω στο τηλέφωνο και μου λες "έλα αγάπη μου" και θέλω να μπήξω τα κλάματα, να γίνω πάλι μωρό, να χωθώ στη ζεστή σου αγκαλιά και να μείνω για πάντα εκεί. Δεν με πειράζει τι θα πούνε οι άλλοι. Μαμά, σου είπα στην πρώτη άδεια ότι δε θέλω να γυρίσω πίσω στην μαμά που μου πασάρανε στα καλά καθούμενα. Κι εσύ μου είπες, μείνε εδώ παιδάκι μου, δε θα σε δώσω σε αυτούς αν το θέλεις. Το εννοούσες και εγώ ήμουν σίγουρος ότι μπορούσες να το κάνεις. Γι' αυτό σ' αγαπάω, γιατί έτσι, χωρίς αναβολές, χωρίς μεταβολές, χωρίς παραγγέλματα.. Σε σένα μόνο μπορώ να κάτσω προσοχή.
- Καλημέρα ήρθα να παρουσιαστώ
- Άκου σειρά για να τα πάμε καλά από την αρχή. Δε θέλω εδώ
να μου λες
τίποτα κουλά, σουρεαλιστικά και τα ρέστα. Έχω διαβάσει το
φάκελό σου,
κανόνισε την πορεία σου. Πες μου τώρα, γιατί έπαιρνες
αναβολές τόσο
καιρό και άργησες να παρουσιαστείς;
- Έπρεπε να βρω τον εαυτό μου και η αναζήτηση κράτησε πολύ.
Δεν ξέρω
αν είμαι ακόμα έτοιμη, αλλά είπα να δοκιμάσω.
- Καλά, καλά. Απ' ότι βλέπω, είσαι Ι1, άρα σου χρεώνω το G3A3. Κράνος
κι εξάρτηση θα πάρεις από την Ε.Π.Ο.Π. περσόνα που κάθεται
πιο δίπλα.
- Συγγνώμη κύριε, αλλά δεν μπορώ να κρατήσω όπλο. Εγώ είμαι
η τέχνη.
Εγώ βαστάω μόνο λουλούδια, πινέλα ζωγραφικής, νότες και
λέξεις. Αυτά
είναι τα όπλα μου. Αν μου δώσετε όπλο, το μόνο που μπορώ να
το κάνω
είναι ανθοδοχείο. Κακόγουστο λίγο, αλλά έστω...
- Ώστε έτσι, και συ είσαι γιοτόμπαλλο. Θα πήξεις στα
θαλαμοφυλήκια
και στις καθαριότητες. Θα σου τεντώσω το κορμί ψαρούκλα.
Μάθατε όλοι
και θέλετε να τη σκαπουλάρετε. Αίσχος.
- Είναι θέμα προσωπικής αρχής. Δε γίνεται να κάνω κάτι άλλο.
Εγώ
είμαι γεννημένη να γράφω μέσα στις σκοπιές ποιήματα, να
χαράζω με την
ξιφολόγχη το όνομα του ανθρώπου που αγαπώ, να τραγουδάω και
να χορεύω.
- Ωχ, κατάλαβα, εσύ είσαι επικίνδυνη. Αν κι αυτό που θα σου άξιζε ειναι ένα γερό στυλιάρι ξύλο για να στρώσεις. Συμπλήρωσε αυτή την αίτηση τώρα κι άδειασε μας τη γωνιά τρελάρα.
- Τι λέει εδώ; Τρελόχαρτο; Αυτό είναι εξαιρετική τιμή για
εμένα! Σε
20 λεπτά κατάφερα να πάρω έναν τίτλο τιμής! Σας ευχαριστώ,
είστε
υπέροχοι όλοι εδώ μέσα!
- Φύγε από 'δω και πες στον επόμενο να περάσει μέσα. Πρέπει
να είναι ο
Ταλαιπωρόπουλος Ευταξίας.
Κυκλοφορώ σα ζόμπι στους δρόμους. Κοιτάω γύρω μου, χαζεύω
τους ανθρώπους που πάνε πάνω κάτω, εδώ και 'κει. Θέλω να βγω έξω, να πιω ποτά,
καφέδες, γκαζόζες, αλλά πρέπει να γίνει μια σύμβαση. Έχω έναν όρο. Να είμαι σε
παρέα χωρίς να χρειάζεται να μιλάω. Μόνο να ακούω θέλω. Κι αυτό με μέτρο.
Κουράζομαι ν' ακούω κιόλας. Δεν έχω κοπέλα ν' αγαπώ, δεν μπορώ να ψάξω κοπέλα
ν' αγαπήσω. Η κοπέλα που αγαπούσα, ναι δεν περίμενα να το πω αυτό, δε μου λέει
τίποτα πια. Κάποτε έπρεπε να γίνει κι αυτό. Φυσική κατάληξη των πραγμάτων. Όλα
είναι μελετημένα. Με παίρνουν τηλέφωνο αγαπημένα πρόσωπα, πρόσωπα που λαχταρώ
να είμαι κοντά τους και πέφτουν σε μια υποτονική μηχανή απάντησης. Δεν το κάνω
επίτηδες, νιώθω κουρασμένος. Είμαι κουρασμένος. Δεν το κάνω για να τραβήξω την
προσοχή τους. Αλήθεια το λέω: H πρώτη άδεια στο στρατό είναι η έκφραση της μορφής κατάθλιψης που περνάμε οι
περισσότεροι.
Από τις αρχές
του 2007 έχουν αυτοκτονήσει συνολικά επτά άτομα στις Ένοπλες Δυνάμεις, το τελευταίο μάλιστα στις 6/5 στην Άρτα, την περίοδο που ήδη γραφόταν το άρθρο
που διαβάζετε. Οι έξι υπηρετούσαν στον Στρατό Ξηράς ενώ ο άλλος άτυχος νέος στο
Πολεμικό Ναυτικό. Ήδη, ο φετινός σχετικός δείκτης πλησιάζει αυτόν του 2006
προτού καν κλείσει το πρώτο εξάμηνο του έτους. Και δεν αναφερόμαστε καν σε
θλιβερά ατυχήματα όπως ηλεκτροπληξίες από ιστούς σημαιών και άλλα τραγικά
περεμφερεί περιστατικά. Μιλάμε αμιγώς για αυτοκτονίες.
Όπως αναφέρει σχετικό ρεπορτάζ των Νέων η τάση ανόδου φάνηκε από τον
Ιανουάριο με δύο αυτοκτονίες στρατιωτών στο Ναύπλιο και τη Χίο για να
ακολουθήσουν άλλες δύο -στη Ρόδο και στην Κω.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΓΕΣ
(Διευθύνσεις Υγειονομικού και Προσωπικού) δηλώνουν ότι «η
αύξηση κατά το πρώτο τρίμηνο είναι συμπτωματική». Ωστόσο, αντιμέτωπο
με ολένα αυξανόμενα κρούσματα αυτοκτονιών το υπουργείο Εθνικής Αμυνας εκπόνησε
μελέτη την οποία και έδωσε στη
δημοσιότητα παρουσία του υφυπουργού Ιωάννη Λαμπρόπουλου και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ
ναυάρχου Παναγιώτη Χηνοφώτη.
Σύμφωνα με τα πρώτα συμπεράσματα της διακλαδικής επιτροπής, με επικεφαλής
τον πλοίαρχο ιατρό Αλέξανδρο Κοκκινίδη, διαπιστώθηκε ότι ο μέσος όρος αυτοκτονιών στο
στράτευμα κατ' έτος, δεν διαφέρει ουσιαστικά από τον αντίστοιχο του γενικού
πληθυσμού, ενώ τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζει μείωση. (5,84 ανά
100.000 και 5,34 ανά 100.000 αντίστοιχα). Μάλιστα η επιτροπή υποστηρίζει ότι τα
μεγέθη παρόμοια με τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Ωστόσο το οξύμωρο αυτό συμπέρασμα, αν σκεφτεί κανείς ότι οι δύο υπερδυνάμεις
μάχονται κανονικά σε πεδία επιχειρήσεων τόσο στο Ιρακ όσο και στο Αφγανιστάν,
αμφισβητείται από δύο έφεδρους γιατρούς από το «Δίκτυο Σπάρτακος» οι οποίοι
αποκαλύπτουν πώς το υπουργείο προσπάθησε να «μαγειρέψει» τα στοιχεία στα μέτρα
του (Κυρ. Ελευθεροτυπία 16/7/06):
1. Οι ΗΠΑ και η
Βρετανία έχουν εντελώς διαφορετική στρατιωτική δομή, ενώ συμμετέχουν
-σε μεγάλο ποσοστό- σε εμπόλεμες ζώνες. Υπ' αυτό το πρίσμα, εάν συγκριθούν με
την Ελλάδα, εδώ είναι περισσότερες οι αυτοκτονίες.
2. Από τα επίσημα στοιχεία των υγειονομικών στατιστικών του στρατού, οι αυτοκτονίες των οπλιτών κατά τα έτη 1999, 2002 και
2003 ήταν 21, δηλαδή 13,5 ανά 100.000! Επιλέχθηκαν αυτές οι χρονιές, γιατί στα
στατιστικά στοιχεία του υγειονομικού υπάρχει σαφής διαχωρισμός των περιπτώσεων
οπλιτών και μονίμων στελεχών. Αντίθετα στα στοιχεία των ετών 2000 και 2001 δεν
υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός. Ο δείκτης εμφανίζεται μειωμένος με πατέντα:
Προσέθεσαν και αυτές των στελεχών (τέσσερις), όπως και των άλλων κλάδων
(ναυτικό και αεροπορία 2,7 ανά 100.000 και 4,5 αντίστοιχα). Αποτέλεσμα: Το
ποσοστό μειώνεται στο 5,84 και αναφέρεται σε όλες τις ηλικίες του προσωπικού
των ενόπλων δυνάμεων της χώρας μας!
3. Αν συγκριθεί το πραγματικό ποσοστό (στους οπλίτες) με τις αντίστοιχες
ηλικίες στο γενικό πληθυσμό (που είναι μικρότερο με 3,833 ανά 100.000), (πηγή: World Health Organization, Geneva, 2005) τότε φαίνεται ότι το ποσοστό στους
φαντάρους είναι υπερτριπλάσιο!
4. Από το ποσοστό,
που εμφανίζει το υπουργείο, έχουν αποκλειστεί όσοι έχουν έντονες ψυχικές
διαταραχές ή σοβαρά χρόνια νοσήματα. Κάτι που θα ανέβαζε ακόμη
περισσότερο τον δείκτη.
5. Μεταξύ στρατού, ναυτικού και αεροπορίας υπάρχει μεγάλη διαφορά στα ποσοστά.
Ακριβώς για να μην φανεί ότι ο στρατός έχει το μεγάλο πρόβλημα, το προσωπικό
όλων αθροίζεται και έτσι ο δείκτης μειώνεται! Αποδίδεται, στις «ιδιομορφίες του
κάθε κλάδου».
Τα συμπεράσματα δικά σας...