με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα*
Όταν σου κλέβουν
τον αέρα, το να ανασαίνεις είναι μια πράξη αντίστασης.
Le jeux est fait,
madames et monsieurs. Όταν ακούγεται αυτή η φράση στο τραπέζι
της ρουλέτας δεν μπορείς πια να ποντάρεις. Το παιχνίδι έκλεισε, κυρίες και
κύριοι, ό,τι ποντάρατε ποντάρατε. Το παιχνίδι έκλεισε μάγκες, το πήρατε
χαμπάρι;
Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά, όλο και σε
πιο πολλούς χώρους, ακούω μεσήλικες να κλαυθμηρίζουν για το μέλλον του τόπου.
Παιδιά του Πολυτεχνείου που αντιμετωπίζουν το πρώτο τους μπάι πας και παιδιά
της μεταπολίτευσης με προστάτη, παιδιά πάντως (ακόμα, τώρα, πάντα) «ανησυχούν,
εξοργίζονται, ονειρεύονται την επόμενη μέρα». Και προσπαθούν να μας πείσουν. Να
τα εμπιστευτούμε, να τα ψηφίσουμε, να τους πουλήσουμε ακόμα και πιο φτηνά τη
δουλειά μας. Όλα αυτά τα παιδιά – που είναι οι γονείς μας και τα
αφεντικά μας και οι βουλευτές μας και οι δάσκαλοί μας - αφού πρώτα εξασφάλισαν
την υστεροφημία τους με μια εξέγερση, την έκλεισαν στα μουσεία κι έπιασαν την
καλή. Είναι όλοι αυτοί που στα χρόνια του «δώστα όλα» παπανδρεϊσμού τραγούδαγαν
αντάρτικα δίπλα στην πισίνα. Και μετά, στα χρόνια του σημιτικού εκσυγχρονισμού,
μεταρρύθμιζαν τη χώρα από τα μπαρ του Κολωνακίου. Τώρα πια δεν τα παίρνουν οι
ίδιοι, αλλά οι γαλάζιοι πάλαι ποτέ συμφοιτητές τους, τα γαλάζια παιδιά. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το χρώμα τους τελικά
ούτε η πολιτική τους τοποθέτηση. Μας απέδειξαν ότι ανεξαρτήτως κομματικής
ταυτότητας η διάθεσή τους απέναντι στη ζωή είναι απολύτως η ίδια. Βαθιά
εγωκεντρική, σαφέστατα ληστρική, σχεδόν αταβιστικά αρπακτική. Τα δικά μας
παιδιά του ’60 και του ’70 (επειδή ο αέρας της Δύσης φτάνει εδώ στην Ανατολή με
πολλά παράσιτα) δεν άκουσαν καλά το «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος» και το μετέφρασαν
σαν «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Κάπως έτσι γέμισε ο αέρας της χώρας παράσιτα.
Παρασιτικοί εθνοπατέρες και συνδικαλιστές με μερσεντές, βολεμένοι
πανεπιστημιακοί και επιχορηγούμενοι διανοούμενοι, επιχειρηματίες της αρπαχτής
και δημοσιογράφοι της κυριλέ συμφοράς μας κλέβουν τον αέρα που ανασαίνουμε.
Οι πιο έξυπνοι και ταλαντούχοι φίλοι μου την
κοπανάνε άρον άρον από τη χώρα. Οι πιο όμορφες και ερωτικές φιλενάδες μου
έκαναν καλούς γάμους. Κάποιοι άλλοι, εξίσου ταλαντούχοι αλλά λιγότερο έξυπνοι,
την κοπάνησαν μια και καλή καίγοντας το μυαλό τους. Οι υπόλοιποι ψάχνουμε
μικρούς πυρήνες ελεύθερου αέρα. Σε ομάδες, σε περιοδικά, σε κινήματα πόλης, σε
έρωτες, σε γελαστά απογεύματα, σε πάρτυ που χορεύουμε ως το πρωί. Αναπνεύστε.
Είναι μια πράξη αντίστασης.
Υ.Γ. και γιατί μια φωνούλα επιμένει πως αν κάνεις
φου, ο χάρτινος πύργος θα πέσει;
* Στέρεο Νόβα, 6:00 π.μ.
