Συνέντευξη Locomondo στον Βαγγέλη Δαβιτίδη
Οι Amparanoia έρχονται για μια συναυλία στην
Αθήνα, στις 12 Ιουνίου, με καλεσμένους τους μουσικούς φίλους και συνεργάτες τους
από την Ελλάδα, τους Locomondo. Πριν βάλουν φωτιά στο Θέατρο Βράχων, στον
Βύρωνα, κάνουν μια στάση στο Υποβρύχιο.
Amparo Sanchez: Οι πίσω της σελίδες
Αντίο Amparanoia, καλωσόρισες Amparo! Η τραγουδίστρια της δυναμικής εναλλακτικής σκηνής της Ισπανίας με το ζεστό χαμόγελο και τη γενναιόδωρη φωνή, η κοπέλα που σέρβιρε μπίρες στα μαδριλένικα μπαρ του Lavapies και του Malasana, που τραγουδούσε "σα να είχε καταπιεί μικρόφωνο", όπως έλεγε ο φίλος της ο Manu Chao, το δυναμικό κορίτσι με την τρέλα για τη μουσική που έφτιαχνε και ξανάφτιαχνε συγκροτήματα, αποχαιρετά το συγκρότημα με το οποίο γνώρισε τη μεγαλύτερη αποδοχή, τους Amparanoia, ξεκινώντας μια νέα διαδρομή, τη δική της. Το πάρτι της Amparo, όμως, συνεχίζεται. Το πάρτι της ζωής!
Η περιοδεία του
καλοκαιριού είναι η τελευταία για τους Amparanoia. Έπειτα; Υπάρχει ζωή μετά το
τέλος;
«Και
βέβαια! Τα τελευταία χρόνια έχω γράψει τραγούδια σε διαφορετική κατεύθυνση από
των Amparanoia. Νομίζω λοιπόν ότι είναι καλή ιδέα να κλείσει τώρα εκείνη η
εποχή και να ξεκινήσω κάτι καινούριο. Δεν ξέρω πώς θα είναι αυτή η νέα ζωή,
αυτό που ξέρω είναι ότι η καλοκαιρινή περιοδεία θα είναι η τελευταία μου με
τους Amparanoia και ύστερα, όπως λέει και ο τίτλος του CD/DVD που έβγαλα
πρόσφατα, "séguiré caminando", συνεχίζω να προχωράω. Και θα συνεχίσω
να δίνω συναυλίες, μόνο που θα είναι διαφορετικές από αυτές με τους
Amparanoia».
Έχεις κάνει πολλές
συνεργασίες με μουσικούς, μέσα και έξω από την Ισπανία. Πώς επιλέγεις και πώς
απορρίπτεις συνεργασίες;
«Είναι
απαραίτητο για έναν μουσικό να συνεργάζεται με άλλους καλλιτέχνες. Σου ανοίγει
τους ορίζοντές, δίνει νέα προοπτική στη δουλειά σου, αποκτάς μια άλλη αντίληψη
για την πραγματικότητα. Το βασικό κριτήριο είναι να ταιριάζεις με τον άλλο σε
προσωπικό επίπεδο κι αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Άνθρωποι που θαυμάζεις και θα
ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους στην πορεία ανακαλύπτεις ότι τελικά δεν είναι
και τόσο ευχάριστοι».
Τι σου άρεσε περισσότερο
στους Locomondo;
«Ο
τρόπος που παίζουν. Ήρθαν στη Βαρκελώνη και έμειναν μερικές μέρες σπίτι μου και
περάσαμε φοβερά. Και φυσικά συμφωνούμε σε πολλά πράγματα και έχουμε τα ίδια
μουσικά γούστα, οπότε θα είναι πολύ ωραία που θα παίξουμε στην Αθήνα μαζί».
Και τι θα ακούσουμε σ'
αυτή τη συναυλία;
«Διάφορα
τραγούδια από αυτά που έκανα με τους Amparanoia, κυρίως τα πιο up-tempo όπου η
μπάντα σκίζει. Θα είμαστε εννέα μουσικοί στη σκηνή, όλοι ένας κι ένας, πολλά
πνευστά και κρουστά, θα γίνει ένα μεγάλο πάρτι!»
Τι σ' αρέσει
περισσότερο; Να είσαι σε περιοδεία ή να δουλεύεις στο στούντιο;
«Δεν
μπορώ να διαλέξω. Είναι φορές που μου αρέσει πολύ να είμαι στο στούντιο γιατί
μπορώ να δουλέψω καλύτερα τα καινούρια τραγούδια, να βρω τον τρόπο να φτιάξω το
ρεπερτόριό μου. Το περιβάλλον του στούντιο είναι πολύ ήρεμο κι αυτό μ' αρέσει.
Αλλά μετά από λίγο διάστημα θέλω να βγω έξω και να παίξω αυτά τα τραγούδια
μπροστά σε κόσμο. Μ' αρέσει να ταξιδεύω και να παίζω μπροστά σε διαφορετικά
ακροατήρια».
Μπορείς να φανταστείς τη
ζωή σου χωρίς ταξίδια;
«Είναι
έμπνευση το ταξίδι και το έχω ανάγκη αλλά μπορεί να γίνει και εξαντλητικό. Όταν
είσαι σε περιοδεία το ταξίδι δεν είναι και τόσο συναρπαστικό όσο φαντάζεται
κανείς».
Παρόλα αυτά, όταν
ταξιδεύεις με ποιόν τρόπο μπαίνεις στην κουλτούρα ενός λαού; Χρησιμοποιείς
πάντοτε την είσοδο της μουσικής;
«Όχι
πάντα. Μπορείς να καταλάβεις πολλά δοκιμάζοντας φαγητά ή πίνοντας μπίρες. Είναι
κι αυτό συναρπαστικό».
Τι έγινε το πνεύμα της
"εναλλακτικής" σκηνής της Ισπανίας (ο Manu, ο Macaco, οι Ojos de
Brujo, οι Disminguet, ο Muchachito); Παραμένει ζωντανό και ισχυρό ή μήπως έχει
αρχίσει να διαλύεται στα νερά της μουσικής βιομηχανίας;
«Η
εναλλακτική σκηνή υπάρχει ακόμη αλλά, με τα χρόνια, εμφανίζονται νέα ονόματα
και νέα συγκροτήματα. Τα συγκροτήματα που έφτιαξαν τη σκηνή αυτή ήταν οι
Amparanoia, ο Macaco και οι Disminguet. Γνωριζόμαστε πολύ καλά, είμαστε φίλοι
κι όταν κάποιος παίζει κάπου όλοι προσπαθούμε να είμαστε εκεί. Ο καθένας βέβαια
έχει τη δική του καριέρα και τη δική του ζωή».
Ταιριάζουν η μουσική και
η πολιτική;
«Όχι
και πολύ, δεν νομίζω. Για μένα είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Είμαι
ενεργή σε πολλά ζητήματα που αφορούν την κοινωνία αλλά δεν πιστεύω ότι το
πολιτικό μας σύστημα μπορεί να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η
ανθρωπότητα. Από την άλλη, θεωρώ σημαντικό να εκφράζουν την άποψή τους οι
καλλιτέχνες και να αναλαμβάνουν την ευθύνη γι' αυτήν».
Ποια θεωρείς τα
σημαντικότερα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα η ανθρωπότητα; Υπάρχει
τρόπος οι λαοί να επηρεάσουν τις αποφάσεις;
«Το
σημαντικότερο ζήτημα είναι το περιβάλλον. Πολλά από τα προβλήματα του πλανήτη
έχουν άμεση σχέση με την περιβαλλοντική κρίση, τα πάντα σχεδόν. Οι λαοί έχουν
τη δύναμη να προκαλέσουν αλλαγές αλλά ο καθένας μας θα έπρεπε πρώτα να
προσπαθήσει να αλλάξει λιγάκι τον δικό του κόσμο, το δικό του περιβάλλον. Αυτό
θα ήταν πράγματι ένα αποφασιστικό βήμα αλλαγής».
Έχεις νιώσει ποτέ ότι η
έκφραση μιας πολιτικής στάσης, όπως η αλληλεγγύη προς τους Ζαπατίστας και τους
αριστερούς ακτιβιστές της Λατινικής Αμερικής ή προς το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό
Φόρουμ, ενδέχεται να προσδιορίζει τα τραγούδια και τη μουσική σου;
«Δεν
νομίζω. Το σημαντικό είναι να λες τη γνώμη σου και όχι να σκέφτεσαι τις
συνέπειες. Με θεωρούν καλλιτέχνη της Αριστεράς παρόλο που δεν θέλω να με βλέπουν
σαν κάποιον που εκφέρει πολιτικές θέσεις. Αν ακούσετε προσεκτικά τους στίχους
μου, θα δείτε ότι μιλάω για πολύ προσωπικά πράγματα, για τη θλίψη, για τον
έρωτα, για το συναίσθημα της απώλειας. Είμαι κάτι περισσότερο από μια
στρατευμένη μουσικός».
Locomondo: απογειωμένοι
Δύο μεγάλα όνειρά τους πρόκειται να
πραγματοποιηθούν αυτό το καλοκαίρι. Η κοινή τους συναυλία με τους Amparanoia
στις 12 Ιουνίου στο θέατρο Βράχων και η συμμετοχή τους στο Rockwave, την ημέρα
που παίζει ο Manu Chao και η Patty Smith. Μας μιλάει ο κιθαρίστας τους, Γιάννης
Βαρνάβας.
Όλο και
περισσότερο σας βλέπουμε να παντρεύετε παραδοσιακά στοιχεία της ελληνικής
μουσικής με το σύγχρονο ήχο. Μετά τη «Φραγκοσυριανή», τι άλλο σκοπεύετε να
διασκευάσετε;
«Μετά την "Φραγκοσυριανή" έχουν ήδη
γίνει πράγματα! Ο τελευταίος μας δίσκος, το "Me wanna dance", έχει
μία στροφή προς αυτή την κατεύθυνση, όπως και το soundtrack της ταινίας
"Το γαμήλιο πάρτυ" που έχει μέσα την δική μας εκδοχή του
"Καραπιπερίμ". Σκoπός μας είναι να παίξουμε με τα πράγματα που μας
αρέσουν και η ελληνική παράδοση είναι ένα από αυτά. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς
να μην παίξεις και να μην πειραματιστείς με τις ρίζες σου. Τώρα για το θέμα των
διασκευών στο μέλλον δεν μπορώ να μιλήσω. Θα δείξει το μέλλον. Δεν υπάρχει
τίποτα προσχεδιασμένο».
Ποια κοινά
μπορεί να έχει το ρεμπέτικο και η reggae;
«Και οι δύο είναι λαϊκές μουσικές, φτιαγμένες
από απλούς ανθρώπους για απλούς ανθρώπους. Δεν είναι εμπορικά κατασκευάσματα
δηλαδή. Ακόμα και οι κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν έχουν
ομοιότητες. Βίαιη μεταφορά πληθυσμών, από την Αφρική στην Καραϊβική για την
Reggae, από την Μικρά Ασία προς την Ελλάδα για το Ρεμπέτικο. Η αρχική
περιθωριοποίηση τους είναι ένα επίσης κοινό χαρακτηριστικό. Και οι δύο μουσικές
μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά».
Ποιες
είναι οι μουσικές επιρροές σας;
«Οτιδήποτε έχει μιλήσει στην καρδιά μας όλα
αυτά τα χρόνια που ακούμε και παίζουμε μουσική. Από τους beatles μέχρι τις
ηχογραφήσεις του studio one, από την ελληνική παράδοση μέχρι το ροκ της
δεκαετίας του ‘90, λίγη ηλεκτρονική μουσική... Πάρα πολλά και διαφορετικά ήδη.
Κρατάμε αυτά που έχουν να πουν αλήθειες και μας κάνουν καλύτερους σαν ανθρώπους
και μουσικούς».
Που
οφείλεται η επιτυχία που γνωρίζει η μπάντα;
«Μάλλον είναι θέμα σωστού timing, όπως και τα
περισσότερα πράγματα στη ζωή. Από την άλλη αγαπάμε πραγματικά αυτό που κάνουμε,
μας αρέσει να παίζουμε μουσική μαζί. Αν σταματήσουμε να γουστάρουμε εμείς, τότε
δεν θα έχει νόημα και η ύπαρξη μας ως συγκρότημα».
Τι θα
συμβουλεύατε τα παιδιά που τώρα ξεκινάνε μια μπάντα;
«Πολλή
υπομονή και πολλή δουλειά. Εμείς έχουμε κάνει πάρα πολλά live, πολλές φορές
κάτω από άσχημες συνθήκες. Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι ο μόνος τρόπος να
γίνεις καλύτερος και να δέσεις σαν σύνολο. Work!»
Παίζετε
Pro; Ποιος είναι ο καλύτερος;
«Δύο από
τους σολίστες της μπάντας, ο Δημητρής Γάσιας (βιολί) κι ο Αντώνης Ανδρέου
(τρομπόνι). Η μέρα που θα τους νικήσουμε όμως δεν είναι μακριά!»
Μπορείτε να μας διηγηθείτε κάποιο περιστατικό
που έχει να κάνει με εσάς και τους φαν σας;
«Το πιο
όμορφο είναι να παίζεις κάπου και να συναντάς ανθρώπους που έχει τύχει να τους
γνωρίσεις σε κάποιο προηγούμενο live σ’ ένα άσχετο μέρος. Είναι άνθρωποι που
ακολουθούν την μπάντα κι αυτό είναι πολύ κολακευτικό».
Και
τελικά, ποια είναι η trendy Λίτσα;
«Είναι
φανταστικό πρόσωπο, αλλά τόσο μα τόσο υπαρκτή. Μία βόλτα στο δρόμο να κάνεις,
θα συναντήσεις πολλές trendy Λίτσες!»
