Ζω στο τσίρκο που το λένε δημοσιογραφία τα τελευταία 15 χρόνια. Και στο Μεγάλο μας Τσίρκο που το λένε Ελλάδα, άλλα 33 χρονάκια. Επιβιώνω στο λάκκο με τους έρωτες καμιά 20ετία. Και κατά καιρούς έχω παίξει όλους τους ρόλους, σε όλες τις πίστες. Και τον κλόουν και την ακροβάτισσα και την θηριοδαμάστρια και τον κομπέρ. Καμιά φορά κάνω και το θηρίο.
Πολλές φορές και η προσωπική μου ζωή θυμίζει τσίρκο. Με ζογκλέρ και γελωτοποιούς, ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στο σαλόνι μου και διηγούνται ωραίες ιστορίες κι επικίνδυνες περιπέτειες, πίνουν μέχρι πρωίας κι αγαπούν την ιδιόρρυθμη μαγειρική μου. Τυχαίνει κατά περιόδους να έχω χρήματα στην άκρη και να είναι όλα τακτοποιημένα κι εύρυθμα. Άλλοτε τυχαίνει κάποιο αγόρι να μ’ αγαπάει και να το αγαπάω και να νομίζω πως πάει, αυτό είναι η ευτυχία, την βρήκα και δεν την αφήνω πια.
Τυχαίνει όμως και να μην έχω μια, να έχω παίξει τα ρέστα μου και να ‘μια πάλι στο ζερό. Ρέστη από φράγκα, ρέστη από αγόρι, ρέστη από ευτυχία. Τυχαίνει κιόλας, έμαθα εσχάτως, αυτό να μην συμβαίνει σε εμένα μοναχά, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κι όταν συμβαίνει αυτό, ο ακροβάτης χάνει την ισορροπία του, παγώνει το χαμόγελο του κλόουν, πετάει κι ο θηριοδαμαστής το καμτσίκι του. Το τσίρκο μαζεύει την τέντα του κι εσύ μένεις μοναχός σου με τα θηρία.
Έχω παλέψει με όλα τα θηρία κατά καιρούς. Και με τον φόβο και με την ενοχή και με την ιδέα του θανάτου. Δεν είναι κακό να τα βάζεις μαζί τους. Αποκτάς μυς, οξύνεις τα αντανακλαστικά σου και μετά, όταν τελειώσεις, ξεφυσάς όπως σε εκείνο το απλοϊκό ανέκδοτο. Σου έχουν χυθεί τα άντερα έξω, αλλά, λες, δεν πάθαμε και τίποτα.
Ένα θεριό μονάχα υπάρχει που το τρέμω. Οι πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας το θεωρούν το μέγιστο αμάρτημα και το ονομάζουν ακηδία. Οι ψυχαναλυτές το λένε ανηδονία. Κι είναι παράξενες οι μέρες αυτές. Στο τσίρκο της δημοσιογραφίας, στο Μεγάλο μας τσίρκο της Ελλάδας, στο τσίρκο των ερώτων μας, στο τσίρκο της ζωής μας γενικώς. Όλοι και όλα φαίνεται να μας σπρώχνουν στην ακηδία, στην ανηδονία.
Το όλο θέμα λοιπόν είναι να ξημερώσει μια καινούργια καύλα για όλους μας. Διότι αν είναι να περιμένουμε πότε θα βγούμε από την παγκόσμια κρίση και πότε θα ξεπεράσουμε την αιώνια ελληνική λιτότητα και πότε θα στρώσει η αγορά εργασίας και πότε θα μας κάτσει ο γκόμενος των ονείρων μας και πότε θα γενικώς, χέσε μέσα. Μια καύλα θα μας σώσει. Κι ένας στίχος που άκουσα κάποτε από τον Κωνσταντίνο Τζούμα και δεν ξέρω ποιανού είναι: «κι όλοι εσείς που τώρα κολυμπάτε αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου, μια μέρα θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω».
Υ.Γ. Τι γίνεται όταν θηριοδαμαστής αποδειχθεί παλιάτσος; Και που πάει ένα θηρίο που δηλώνει χορτοφάγος; Υπάρχουν ακροβάτες ΑΜΕΑ; Παίρνουν επίδομα οι άνεργοι κομπέρ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;
* Χαϊνηδες
