Εδώ και καιρό κουβαλάω ένα βάρος µεγατόνων στο στήθος µου. Τις νύχτες δεν µου επιτρέπει να κοιµηθώ και τις µέρες µε γεµίζει θλίψη. Δίνω µια µάχη παράξενη –µε τον εαυτό µου πρωτίστως– που λόγω της δουλειάς µου αποκτά µεγαλύτερο βάρος. Το υπαρξιακό δίλληµα «µένω ή φεύγω» όταν έχεις πρόσβαση στον δηµόσιο λόγο γίνεται ακόµα κρισιµότερο γιατί ξέρεις πως κάµποσοι άνθρωποι εκεί έξω µπορεί και να σε πάρουν στα σοβαρά.
Πρόσφατα βρέθηκα προσκλεκληµένη σε έναν ραδιοφωνικό σταθµό για να κουβεντιάσουµε για το «Larko Project», ένα θεατρικό έργο που γεννήθηκε από µια έρευνα για τη Λάρκο που δηµοσίευσα στο «Έψιλον» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας τον Οκτώβριο του 2009. Άκουγα τον εαυτό µου να λέει «πόσο παλιοσαράβαλα κατάντησαν οι λέξεις» και να διεκτραγωδεί «αυτό το δυσοίωνο µαύρο πέπλο που τυλίγει την πόλη µας». Ο Πεισιθάνατος µου έκλεινε πονηρά το µάτι – συγχαρητήρια, συντρόφισσα, µόλις µας είπες µε άλλα λόγια να ανεβούµε στην Ακρόπολη και να φουντάρουµε.
Άλλες φορές πάλι –κι αυτό, κυρίως, µου συµβαίνει όταν δουλεύουµε µε την οµάδα του «Υποβρυχίου»– νιώθω 20 χρονών: η κρίση ήταν ό,τι καλύτερο µπορούσε να συµβεί σε αυτό το νοσηρό και γέρικο πράγµα που είχε καταντήσει η χώρα µου. Θα τα αλλάξουµε όλα, µπορούµε, το µέλλον είναι µπροστά µας. Η Πολυάννα είναι ζωντανή, παρά τα 25 χρόνια που πέρασαν από τότε που η µάνα µου αγόραζε τα βιβλία µε το κοριτσάκι που ήταν τόσο φτωχό ώστε δεν είχε να αγοράσει παπούτσια και για να παρηγορηθεί έπαιζε µε τον εαυτό της το παιχνίδι της χαράς: δεν πειράζει αν δεν έχεις παπούτσια, άλλα παιδάκια δεν έχουν πόδια.
Σε µια τέτοια πρωτόφαντη δίνη είναι φυσικό το µυαλό να παίζει στα άκρα: πότε µαύρο, πότε ροζ. Αν µου έµαθε κάτι αυτή η κρίση είναι πως κανείς δεν µπορεί να δράσει αποτελεσµατικά αν φοράει ροζ γυαλιά ή αν κλείνεται σε ένα µαύρο δωµάτιο. Κι αυτό ακριβώς επιβεβαίωσα εκείνο το Σάββατο που είχα την ευκαιρία να συναντήσω µερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες, δηµιουργικούς και επιδραστικούς ανθρώπους του πλανήτη µας: ούτε υψιπετή σενάρια ούτε πεσιµιστικούς αυνανισµούς χρειάζεται η ζωή. Η ζωή απαιτεί όραµα, πίστη και στοχευµένη δράση.
Στις επόµενες σελίδες θα διαβάσετε συνεντεύξεις από ορισµένους οµιλητές του TEDxAthens – µακάρι να είχαµε το χρόνο και το χώρο να σας τους γνωρίσουµε όλους. Εδώ θέλω να σταθώ σε δύο από αυτούς, εκείνους που δόνησαν µέσα µου κάτι ιδιαίτερο. Ο ένας ήταν ο Τζο Τρίπι, γνωστός παγκοσµίως από την καµπάνια του Οµπάµα µέσω ίντερνετ, αλλά και από το βιβλίο του «Revolution will not be televised» (ένας τίτλος που παίζει µε το οµότιτλο τραγούδι των 70s του Τζιλ Σκοτ-Χέρον). Στα καθ’ ηµάς ο Τρίπι έγινε γνωστός όταν το 1993 ανέλαβε την προεκλογική καµπάνια του Παπανδρέου πατρός (εσχάτως και του υιού).
Τι έκανε αυτός ο άνθρωπος που συµµετέχει στα µεγαλύτερα θινκ τανκς του κόσµου, που στο µυαλό του επενδύονται δεκάδες εκατοµµύρια δολάρια και θεωρείται ο γκουρού της µοντέρνας πολιτικής επικοινωνίας; Σκέφτηκε απλά. Και µεγαλοφυώς. Το ίντερνετ είναι ένα εργαλείο που, εκτός από πληροφορία, διασπείρει και δύναµη στην ανθρωπότητα.
Στην τρισδιάστατη ζωή πιθανότατα δεν θα µιλήσεις ποτέ στον πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά στον ψηφιακό κόσµο µπορείς. Στην πραγµατική ζωή ο κύκλος αναφοράς σου µπορεί να φτάνει τους 10, τους 100, τους 1.000 ανθρώπους. Στον ψηφιακό κόσµο µπορείς να απευθυνθείς σε εκατοµµύρια. Αυτό πρακτικά σηµαίνει πως η κατανοµή ισχύος αλλάζει: για πρώτη φορά στην Ιστορία οι Δαυίδ µπορούν να οργανωθούν τόσο γρήγορα και τόσο αποτελεσµατικά απέναντι στον Γολιάθ. Ή ο Γολιάθ θα το πάρει έγκαιρα χαµπάρι ή οι Δαυίδ θα τον συντρίψουν.
Ο Τρίπι, ξεκινώντας από αυτόν το συλλογισµό που µοιάζει τόσο προφανής αλλά που δεν έπειθε κανέναν πριν από ελάχιστα χρόνια, λάνσαρε για τον διεκδικητή του χρίσµατος των Δηµοκρατικών, Howard Dean, µια καµπάνια µέσω ίντερνετ που έµελλε έκτοτε να αλλάξει ριζικά τον τρόπο οργάνωσης µια εκστρατείας. Επάνω σε αυτό το παράδειγµα έχτισε τη δική του καµπάνια ο υποψήφιος πρόεδρος Μπαράκ Οµπάµα. Κανείς δεν πίστευε ότι αυτός ο άσηµος τύπος θα µπορούσε να νικήσει το πανίσχυρο προεδρικό ζευγάρι. Όµως η πίστη και η δέσµευση εκατοµµυρίων ανθρώπων στο όραµα ενός άσηµου νέου αλλά αποφασισµένου ανθρώπου, που τους απευθυνόταν προσωπικά, κατάφεραν να αλλάξουν το αποτέλεσµα.
Σαν να έπιανε το ίδιο νήµα µού ακούστηκε και ο διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ο Γκλεν Λόουρι ξεκίνησε την οµιλία του προβάλλοντας σε µια γιγαντιαία οθόνη εικόνες από µια συγκέντρωση στην Αθήνα. Τι είδε σ' αυτές τις εικόνες που σ' εµάς έχουν γίνει τόσο οικείες ώστε πια δεν τους δίνουµε σηµασία; Είδε την ενέργεια εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών να ρέει, είδε τη βαθιά συλλογική επιθυµία για αλλαγή, είδε το σπέρµα ενός καινούργιου κόσµου που γεννιέται. Και κάλεσε το κοινό του να σηκωθεί από την καρέκλα του θεατή και να πάρει τη θέση του καλλιτέχνη: να σταµατήσει να παρατηρεί και να συµµετέχει ενεργά σ' αυτό το καινούργιο που ακόµα δεν έχει πρόσωπο, όνοµα και σκοπό, αλλά θα αποκτήσει το πρόσωπο, το όνοµα και το σκοπό που εµείς θα του προσδώσουµε.
ΥΓ. 1: Πίσω από τους ανθρώπους που θα συναντήσετε στις επόµενες σελίδες µας κρύβονται οι άνθρωποι του TEDxAthens: χωρίς αυτούς τίποτα από όλα όσα ζήσαµε εκείνο το λαµπερό δεκεµβριάτικο Σάββατο δεν θα είχε συµβεί. Είναι παρήγορο να ξέρεις πως στην πόλη σου δρουν και δηµιουργούν άνθρωποι νέοι, ορεξάτοι και ανοιχτοί στον κόσµο. Εξαιρετική διοργάνωση, υποδειγµατική οµαδική δουλειά!
ΥΓ. 2: Πίσω από αυτό –όπως και από κάθε τεύχος– κρύβονται οι άνθρωποι του «Υποβρυχίου». Καθένας τους, ένας καλός λόγος να επιµένει κανείς να ζει σ' αυτήν τη χώρα.
