Sebastian Lindstrom. Εσένα πόσο θα σου πάρει;
Στα 18 του, αντί να δώσει «Πανελλήνιες», αγόρασε ένα «round the world» εισιτήριο και αποχαιρέτησε τη Σουηδία. Κατέληξε στην Γκάνα για εθελοντική εργασία µε παιδιά φορείς του HIV. Η Αφρική είναι γεµάτη ταξιδευτές σαν κι αυτόν, τύπους «όπου γης και πατρίς», αφανείς ήρωες που δεν ανήκουν πουθενά – παρά µόνο στην τοπική κοινότητα που βοηθάνε. Και τότε του έσκασε! «Γιατί να µην γυρνάω ντοκιµαντέρ µε όλους αυτούς;» Αεικίνητος, ξεκινάει να σαρώνει τη «µαύρη ήπειρο» µε µια Canon 7D και µια οµάδα εθελοντών. Το εύγλωττο όνοµα της νοµαδικής guerrilla filmmaking οργάνωσής του; «What took you so long».
Τι ακριβώς είναι η «What took you so long» και πώς ξεκίνησε;
Μετά την εµπειρία µου στην Γκάνα, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να εµπνεύσω και άλλους να αναλάβουν δράση. Έτσι, µε άλλα επτά άτοµα ξεκινήσαµε από το Μαρόκο και φτάσαµε στη Ν. Αφρική διασχίζοντας δεκαέξι χώρες, κινηµατογραφώντας όποια οργάνωση βρέθηκε στο δρόµο µας και πραγµατικά βοηθούσε. Δεν µένουµε ποτέ σε ξενοδοχεία ή ξενώνες, αλλά πάντα στα σπίτια, καλύβες ή πρόχειρα καταλύµατα των κοινοτήτων. Κουβαλάµε µαζί µας σκηνές για όλα τα ενδεχόµενα. Επίσης χρησιµοποιούµε µόνο δηµόσια µέσα µεταφοράς, όσο δύσκολο και αν είναι, αφού πάµε πάντα στις πιο απρόσιτες περιοχές. Διαταράσσεται η ισορροπία δυνάµεων όταν ένας λευκός µπαίνει µέσα σε ένα χωριό µε ένα νoικιασµένο SUV, εκεί το χάνεις το παιχνίδι. Προσπαθούµε να ενσωµατωθούµε µε την τοπική κοινότητα, υιοθετώντας τα έθιµά φιλοξενίας τους. Στην Κένυα, την Αιθιοπία, τη Σοµαλία έχουν έναν καρπό που µασάς, είναι σαν µαλακό ναρκωτικό, την ακούς, αλλά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να σε εµπιστευτούν οι άνθρωποι και να σε θεωρήσουν «δικό τους». Τρία χρόνια και σαράντα χώρες µετά και συνεχίζουµε… Η ζωή είναι ωραία!
Πόσα άτοµα συµµετέχουν στη «What took you so long»;
Ο πυρήνας είναι τέσσερα άτοµα, τρεις στο Ναϊρόµπι και ένας στο Λονδίνο. Έχουµε συγκροτήσει µια διαδικτυακή οµάδα υποστήριξης, από τις ΗΠΑ µέχρι την Κίνα, η οποία προετοιµάζει το έδαφος πριν πάµε. Συγκεντρώνουν πολύτιµες πληροφορίες και δηµιουργούν δίκτυα που θα µας βοηθήσουν εκεί πέρα, από τοπικά media µέχρι bloggers. Και µετά είναι οι εθελοντές που συµµετέχουν στα guerrilla filmmaking ταξίδια µας, που διαρκούν από τρεις εβδοµάδες µέχρι τρεις µήνες. Περισσότεροι από 90 άτοµα έχουν πάρει µέρος τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι µια µείξη ηµι-επαγγελµατιών και ερασιτεχνών θιασιωτών της κινηµατογραφίας. Η τεχνολογία έχει βοηθήσει στον εκδηµοκρατισµό. Με ελάχιστο budget ο καθένας µπορεί να κάνει το φιλµάκι του πια. Η οµάδα που συγκροτείται κάθε φορά δεν ξεπερνά τα οκτώ άτοµα ώστε να είναι ευέλικτη στη µετακίνηση.
Τι είδους project κάνει η «What took you so long»;
Το τελευταίο µας project αφορούσε τις κοινότητες που ζουν από το γάλα καµήλας. Επίσης κάνουµε πολλά workshops. Στηριζόµαστε στη µέθοδο του crowd funding. Ο κόσµος µάς υποστηρίζει στέλνοντάς µας όποιο ποσό µπορεί να διαθέσει µέσω internet και εµείς τους στέλνουµε πίσω υλικά, βιβλία και DVD που δηµιουργούµε οι ίδιοι και αφορούν το εκάστοτε project που χρηµατοδότησε. Αρκετές φορές, µεγάλα δίκτυα, όπως η Huffington Post και το Matador (σ.σ.: το µεγαλύτερο on line δίκτυο για αυθεντικούς ταξιδιώτες αντίστοιχης φιλοσοφίας µε το Lonely Planet), µε εκατοµµύρια θεατές αναπαράγουν τα φιλµ µας. Έτσι πετυχαίνουµε το στόχο µας, που είναι να ευαισθητοποιήσουµε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσµο να αναλάβει δράση. Όταν πια γίναµε γνωστοί, µερικές Μ.Κ.Ο. απευθύνθηκαν σ’ εµάς για να κάνουµε ένα προφίλ βίντεο µε τη δράση τους επί πληρωµή. Αυτό που δεν κάνουµε ποτέ είναι να ζητάµε άδειες από τις τοπικές αρχές: θα σήµαινε είτε καθυστέρηση είτε προβλήµατα.
Τι γνώµη έχεις για το έργο µεγάλων Μ.Κ.Ο. που δραστηριοποιούνται στην Αφρική;
Ποτέ δεν ξέρεις αν πραγµατικά η τοπική κοινωνία επωφελείται, µέχρι να φτάσεις επί τόπου. Είναι δύσκολο να το γενικεύσεις. Πρόσφατα ήµασταν στη Λιβερία, όπου τα τραύµατα του πολέµου είναι νωπά. Τα Ηνωµένα Έθνη έχουν παρουσία µε κυανόκρανους, ενώ πολύ χρήµα διοχετεύεται µέσω των Μ.Κ.Ο., όµως σχεδόν αποκλειστικά στην πρωτεύουσα. Η ύπαιθρος έχει αφεθεί στην τύχη της. Πολύ χρήµα ξοδεύεται χωρίς πραγµατικό αποτέλεσµα. Στη Σοµαλιλάνδη, µια περιοχή της Σοµαλίας που κανείς δε θέλει να αναγνωρίσει ως ανεξάρτητη χώρα, δραστηριοποιούνται ελάχιστες Μ.Κ.Ο. και οι άνθρωποι είναι περήφανοι που ορίζουν µόνοι το µέλλον τους. Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται αν η Αφρική θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα χωρίς τα τεράστια ποσά που έρχονται από τη Δύση για την ανάπτυξή της.
Τι πιστεύεις για το µέλλον της Aφρικής;
Ζω στο Ναϊρόµπι και βλέπω παντού γύρω µου τη δηµιουργικότητα να ξεχειλίζει. Αν είσαι αναγκασµένος να καινοτοµείς, τότε κάτι καλό θα βγει από αυτό. Πρόσφατα ήµουν καλεσµένος στο ετήσιο παναφρικανικό συνέδριο του African Leadership youth Νetwork στην Αντίς Αµπέµπα. H λύση θα προέλθει από την ίδια την Αφρική. Ο αναπτυσσόµενος κόσµος συνεχίζει να αναπτύσσεται και συνεχώς κινείται µπροστά. Είναι ο ανεπτυγµένος κόσµος που σταµάτησε να αναπτύσσεται πια. Γιατί να µένω σε µια ήπειρο που είναι τελειωµένη; Η Αφρική είναι έτοιµη για απογείωση.
Βγάζει από το σάκο του ένα σφραγισµένο µπουκάλι µε γάλα καµήλας. «Θες να δοκιµάσεις; Πέρασα µερικά µπουκάλια παράνοµα, απαγορεύεται να εισάγεις ζωικά προϊόντα χωρίς ειδική άδεια…»
«Μmm… delicious!» του απαντάω µερικά δευτερόλεπτα αργότερα.
Δείτε εδώ το video της συνέντευξης του Sebastian Lindstrom με ακόμα περισσότερο υλικό.
Δείτε εδώ το video της συνέντευξης του Sebastian Lindstrom με ακόμα περισσότερο υλικό.
