Πριν µερικές εβδοµάδες η οµάδα της AIESEC GREECE µε κάλεσε στο συνέδριο της να κάνω ένα workshop πάνω στο leadership. H AIESEC είναι ο µεγαλύτερος φοιτητικός οργανισµός παγκοσµίως. Και η AIESEC GREECE έχοντας µια πολύ εµπνευσµένη ηγετική οµάδα τα τελευταία δύο χρόνια κάνει αξιόλογη δουλειά στα πανεπιστήµια. Το ακροατήριο αποτελούταν από παιδιά µε µέσο όρο ηλικίας τα δεκαεννιά. Αποδέχθηκα την πρόταση µε χαρά και προβληµατισµό ταυτόχρονα.
Τι θα έλεγα σε αυτά τα παιδιά σε µια χώρα που τα διώχνει; Πέρυσι τέτοια εποχή είχα παρεβρεθεί στο debate της IQ2 µε τίτλο «Μένω ή Φεύγω». Φέτος δε θα είχε νόηµα η διοργάνωση ενός τέτοιου debate. Το ερώτηµα έχει απαντηθεί.
Η φάση στην Ελλάδα έχει αρχίσει να µοιάζει επικίνδυνα µε αγώνα µποξ. Κάθε σεζόν είναι κι ένας γύρος. Από τον οποίο βγαίνεις σαπισµένος στο ξύλο. Η άνοιξη είναι το πολυπόθητο καµπανάκι που βάζει προσωρινό τέλος στο µαρτύριο. Πας στην γωνιά του ρινγκ να ξαποστάσεις µε πρησµένα µάτια, µισολιπόθυµος. Παίρνεις δύο καλοκαιρινές ανάσες µέχρι να ξαναµπείς στο ρινγκ να τις φας και την επόµενη σεζόν. Το στοίχηµα µοιάζει να είναι για πόσους γύρους ακόµα µπορείς να αντέξεις.
«Αµφισβητείστε ό,τι σας λένε. Οι συνταγές του δείνα δε σηµαίνει ότι µπορεί να ταιριάζουν και σε εσάς» ήταν οι πρώτες µου κουβέντες στοworkshop. Τους κάλεσα να γράψουν σε ένα κοµµάτι χαρτί ποιο είναι το πρώτο όνοµα που τους ερχόταν στο µυαλό στο άκουσµα της λέξης ηγέτης. Και µετά έκλεισα τις κουρτίνες και τους έδειξα το video της οµιλίας του Matt Webb στο φετινό TEDxAthens. «Lifechanging events start with a 100 hours.»
«Αν αφιερώσετε εκατό ώρες από τη ζωή σας, δηλαδή λιγότερο από ένα δίωρο καθηµερινά για τους επόµενους δύο µήνες, µπορείτε να αποκτήσετε µια γνώση-δεξιότητα σε κάτι που µέχρι πρότινος αγνοούσατε εντελώς. Και αυτό µπορεί να σας αλλάξει τη ζωή. Όταν, όχι πολλές αλλά µερικές χιλιάδες άνθρωποι συντονίστηκαν και διέθεσαν από κοινού τις 100 ώρες τους, η ανθρωπότητα έφτασε στο φεγγάρι και δηµιούργησε την Wikipedia.»
Αυτή ήταν η ουσία της οµιλίας του Matt Webb. Τους κάλεσα να σκεφτούν πού θα µπορούσαν να αφιερώσουν αυτές τις 100 ώρες.
Έπειτα για να τους ωθήσω να σκεφτούν out of the box στην επιλογή που θα έκαναν τους έδειξα το video από την εξαιρετική οµιλία ενός από τους πιο ανατρεπτικούς διαφηµιστές στον κόσµο, του Rory Sutherland επίσης από το εφετινό TEDxAthens.
Άνοιξα τις κουρτίνες να µπει φως. Νοµίζω ότι πλέον ήταν έτοιµοι να έρθουν σε επαφή µε δύο αυθεντικούςdoers. Τους έδωσα το τεύχος του Υποβρυχίου όπου είχαµε πάρει συνεντεύξεις από τους οµιλητές του TEDxAthens για να διαβάσουν εκείνη του Sebastian Lindstrom, ενός νεαρού Σουηδού που παράτησε την πατρίδα του και γυρνάει την Αφρική κάνοντας ντοκιµαντέρ. «Και αν νοµίζετε ότι ο Sebastian είχε την πολυτέλεια να το κάνει αυτό διαβάστε και τη συνέντευξη του Chris Colwell.»
O Chris, ένα adrenaline junkie των extreme sports, είχε µείνει παραπληγικός µετά από µια άσχηµη πτώση µε αλεξίπτωτο. Πλέον ανεβάζει videos στο κανάλι του στο youtube τα οποία αποτελούν µαθήµατα ζωής.
Οι κουρτίνες ξανάκλεισαν και ξεκίνησε να παίζει το video της οµιλίας του Joe Trippi, του ανθρώπου που έβαλε τις πολιτικές καµπάνιες στο διαδίκτυο, µπορείτε να υποθέσετε φαντάζοµαι που και πότε µίλησε. «Τα κόµµατα όπως τα ξέραµε έχουν τελειώσει. Οι µικροί Δαυίδ µέσω του διαδικτύου χτυπάνε πλέον τον Γολιάθ της εξουσίας» είπε ο Trippi.
«Ζούµε στην κοινωνία του Facebook και του Twitter. Αυτή η κοινωνία µπορεί να είναι είτε µια ανοιχτή δηµοκρατική κοινωνία όπου η πρόσβαση και η διάχυση της πληροφορίας είναι ελεύθερη για όλους ή µια φασιστική κοινωνία επιτήρησης και καταστολής. Η τελική απόφαση είναι στα χέρια σας, αρκεί να γίνετε doers.» Ήταν τα τελευταία µου λόγια.
Παρατήρησα ότι το βλέµµα αυτών των δεκαεννιάχρονων που όλοι έχουν κατατάξει ως τον τελευταίο τροχό της αµάξης, που θεωρούνται καµένη γενιά, των ανυπόληπτων, ανίσχυρων, άσηµων πιτσιρικάδων, των Δαυίδ της κοινωνίας ήταν µερικούς πόντους ψηλότερα όταν βγήκαν από την αίθουσα.
Δύο εβδοµάδες αργότερα έλαβα από την AIESEC ένα mail µε το feedback του συνεδρίου. Τα παιδιά είχαν βαθµολογήσει το workshop 4,5/5…
Λες;
