Το Αθηναϊκό Underground 1964-1983
Συνέντευξη µε τον Αλέξη Ταµπουρά
της Ευγενίας Μίγδου
Share |

 Το UNDERGROUND στον ελληνικό χώρο, ως καλλιτεχνική έκφραση παραµένει, 40 χρόνια σχεδόν από την εµφάνισή του, ένα «αχαρτογράφητο» φαινόµενο. Πώς προέκυψε στην Αθήνα;


 Με προποµπούς τους ντανταϊστές, σουρεαλιστές, υπαρξιστές και άλλα νεωτεριστικά κινήµατα στα µέσα του περασµένου αιώνα (’50), διαµορφώθηκε µια νέα πνευµατική, επαναστατική πραγµατικότητα που κύριο χαρακτηριστικό είχε τη µαζική συµµετοχή της νεολαίας. Στο πολιτικό της σκέλος ακολούθησαν µαζικές κινητοποιήσεις στο Σικάγο και το Οχάιο (1967), στο Παρίσι (Μάης ’68), µε κατάληξη στο δικό µας Νοµική/Πολυτεχνείο. Παράλληλα, σχηµατίστηκε πληθώρα επαναστατικών οργανώσεων σε όλο το Δυτικό κόσµο, οι οποίες συγκρούστηκαν άγρια µε το κατεστηµένο που χρειάστηκε να καταφύγει σε κάθε είδους καταστολές, προκειµένου να επιβιώσει. Στο πνευµατικό και καλλιτεχνικό σκέλος αυτής της ακραίας αντιπαράθεσης, οι διανοούµενοι και οι καλλιτέχνες, µπροστά στο ενδεχόµενο της φυσικής τους εξόντωσης, σιγά-σιγά φρόντισαν να εξαφανιστούν από προσώπου γης καταφεύγοντας, όπως για να αντιµετωπίσει κανείς έναν τυφώνα, στο ΥΠΟΓΕΙΟ. Κατά την αγγλική αργκό, δηλαδή, THEYWENTUNDERGROUND. Αλλά επειδή συνέχισαν να επικοινωνούν αποκλειστικά µεταξύ τους, σχηµατίστηκε ένα υπόγειο δίκτυο. Στην Αθήνα δε, µια υπόγεια σκηνή, µετέπειτα γνωστή µε το όνοµα ΣΚΗΝΗ (βλ. περιοδικό «Σήµα», τεύχ. 9)


 Η έκθεση που παρουσιάζεται στο CAMP αντανακλά το αυξηµένο, εσχάτως, ενδιαφέρον των νεότερων για το UNDERGROUND. Πού το αποδίδεις;

 Τώρα που οι µακροχρόνιες συνέπειες ενός φαυλοκρατικού κατεστηµένου - το οποίο θέλησε να µας εξαφανίσει πάση θυσία από τότε - σκορπίζουν πλέον την δυστυχία και το θάνατο σε όλο τον κόσµο πώς να µην υπάρξει ενδιαφέρον. Χωρίς να το έχουµε επιδιώξει, όσοι µας ανακαλύπτουν µας βλέπουν ως τους µόνους που δεν εξαγοράστηκαν, δεν εγκατέλειψαν αυτά που πίστευαν, δεν εξαχρειώθηκαν.


Η λεγόµενη «Σκηνή», το αθηναϊκό underground ολοκλήρωσε την πορεία του; Η έκθεση αυτή είναι η ακαδηµαϊκή «ταφόπλακα» του φαινοµένου;

 Κανείς και τίποτε δεν ολοκληρώνει πορεία πριν ο ίδιος το επιλέξει, και εδώ αυτό δεν συµβαίνει. Ο ακαδηµαϊκός κόσµος, οι θεωρητικοί της τέχνης χρησιµοποιώντας αναλυτική – προκρούστεια – προσέγγιση, χωρίζουν την καλλιτεχνική δηµιουργία σε περιόδους λ.χ. ροµαντισµός, µοντερνισµός, µεταµοντερνισµός, κτλ. Το UNDERGROUND αρνείται αυτές τις συστηµατοποιήσεις, διότι η γνώση δεν µεταδίδεται µε την πληροφορία αλλά µέσω εµπειριών, και η µετάδοση των εµπειριών γίνεται µέσω της τέχνης. Στην προκειµένη περίπτωση, δηλαδή, µέσω πολλαπλών υποκειµενικών, υπαινικτικών αναφορών στο αντικείµενο. Για αυτό το UNDERGROUND θέλει να είναι ανεπιτήδευτο και ελεύθερο, ανιδιοτελές και ανυποχώρητο. Με δυο λόγια θέλει να είναι ζωντανό εδώ και πάντα και όπου εκφράζεται. Θέλει να ξυπνήσει τους ανθρώπους από κάθε πολιτισµικό λήθαργο και συχνά καταφεύγει σε µεθοδεύσεις σοκαριστικές, ενίοτε και παραπλανητικές, χωρίς όµως τα στοιχεία αυτά να αποτελούν και απαραίτητες προϋποθέσεις. Χρησιµοποιεί όπλα άλλοτε επιτηδευµένα άλλοτε χυδαία, αλλά πάντα λέει το ίδιο πράγµα: ξύπνα, σήκω, άνοιξε τα µάτια, ζήσε.


 Από τις 29 Ιουνίου και για τρεις µήνες παρουσιάζεται στο CAMP της Πλατείας Κοτζιά, η έκθεση “Το Αθηναϊκό Underground”. Χωρισµένη σε δύο ενότητες, που θα παρουσιαστούν τµηµατικά, η έκθεση φιλοδοξεί, σε πρώτη φάση, να καταγράψει το φαινόµενο κατά την περίοδο 1964 - 1983. Από τις πρώτες νύξεις στο περιοδικό ΠΑΛΙ, έως στο Punk και την πολιτικοποίηση του φαινοµένου. Από τα δεκάδες έντυπα των 70s και 80s που διανέµονταν στην πλατεία Εξαρχείων έως τις ψυχεδελικές και underground τάσεις στις γκαλερί της εποχής. Από το παραισθητικό και παραβατικό σινεµά έως τη σχέση των εικαστικών µε τη µουσική της εποχής.


 Σε δεύτερη φάση «ιχνογραφείται» το Αθηναϊκό Underground 1984-2012, και εξετάζονται περιπτώσεις νεότερων καλλιτεχνών, οι οποίοι µοιάζει να είναι συνεχιστές της αθηναϊκής Underground Σκηνής.


 Κατά τη διάρκεια της τρίµηνης διάρκειά της, η έκθεση θα πλαισιωθεί µε προβολές, εκδηλώσεις και συζητήσεις όπου οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής θα καταθέσουν, προσωπικά την εµπειρία τους.


Συντονισµός-επιµέλεια:

Θανάσης Μουτσόπουλος

Καλλιτέχνες Underground: 1964-1983

Αλέξης Ακριθάκης, Μίνως Αργυράκης, Στήβ Γιαννάκος, Στέργιος Δελιαλής, Νίκος Ζερβός, Λάζαρος Ζήκος, Πάνος Κουτρουµπούσης, NickLyber [Νίκος Λυµπερόπουλος], Ηλίας Πολίτης, Θανάσης Ρεντζής, Αλέξης Ταµπουράς, Κωστής Τριανταφύλλου, Λεωνίδας Χρηστάκης, Γιάννης Αρκούδης Χριστοδούλου, Χρήστος Ζυγοµαλάς, Νάνος Βαλαωρίτης.



fashion addiction