Camn3dat - The new facebook timeline.
THE NEW FACEBOOK TIMELINE
Το concept μας αυτή τη φορά είναι παραπλανητικό. Το εξώφυλλο προβοκατόρικο. Ο τίτλος του άρθρου μου άσχετος. Η εικόνα που το συνοδεύει επίσης. Όλα είναι μια ψευδαίσθηση.
Το concept του τεύχους για παράδειγµα είναι «Όχι άλλη κρίση, δώστε µου µια λύση». Ακούγεται –και είναι- ωραίο αλλά να στη δώσει ποιος; Οι πολιτικοί, η µαµά σου, το κόµµα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ο φοιτητοπατέρας της ΔΑΠ ή της ΠΑΣΠ, ποιος;
Προσπαθήσαµε να παρουσιάσουµε δύο κόσµους που φαινοµενικά είναι διαφορετικοί αλλά προσπαθούν να φτάσουν στο ίδιο σηµείο από διαφορετικές κατευθύνσεις. Ποια είναι τα κοινά της Χιλιανής φοιτήτριας που πετάει πέτρες στους µπάτσους εδώ και µήνες διεκδικώντας µεταρρυθµίσεις στο εκπαιδευτικό σύστηµα και του TEDx; Της συγκατοίκησης και του Remap; Των νέων Ελλήνων που εγκαταλείπουν τη χώρα και του CoLab; Ίσως η απάντηση κρύβεται σε αυτό που µας λέει µερικές σελίδες παρακάτω η Μαριέττα Φαφούτη. «Κάποιος µου πήρε το µισθό και εγώ πήρα πίσω τη ζωή µου».Πως είναι δυνατόν να περιµένουµε τις ριζοσπαστικές λύσεις που απαιτούνται για να βγούµε από το σπιράλ της κρίσης από αυτούς που αποτελούν αιτία του προβλήµατος;
Είµαστε µόνοι µας, δεν έχουµε να περιµένουµε τίποτα και από κανέναν. Μόνο όταν συνειδητοποιήσουµε πόσο µόνοι µας είµαστε θα απελευθερωθεί η τεράστια δύναµη που κρύβουµε µέσα µας.
Δεκατέσσερις µήνες πριν στο τεύχος του Υποβρυχίου µε concept «Do It Yourself» έγραφα:
«Μην περιµένεις τίποτα πια από κανένα θεσµό, κράτος, πολιτικό ή επαγγελµατία συνδικαλιστή. Κανείς δεν πρόκειται να σε σώσει, κατάλαβέ το έστω και µε καθυστέρηση. Μόνο η αυτοοργάνωση και η συλλογική δράση µε αυτούς που µπορείς να συνεννοηθείς θα σε κάνει να πάρεις την κατάσταση πραγµατικά στα χέρια σου. Βγες από τα στατικά κουτάκια που µε περισσή φροντίδα σε εναπόθεσε η ελληνική κοινωνία του µικροαστισµού, η οικογένεια, το κράτος, το σχολείο, το κόµµα για να σε έχει εξαρτηµένο, κακοµαθηµένο και ελεγχόµενο και επιτέλους αυτοσχεδίασε. Αφού δε σου κάνει η ταινία που σου προβάλλουν, σκηνοθέτησε επιτέλους τη δική σου, εµπιστεύσου τον εαυτό σου, µπορείς».
Ένας κύριος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ από την παραπάνω παράγραφο που την κόλλησε στο τέλος ενός δικού του κειµένου στο διαδίκτυο περί κοινωνικού αυτοµατισµού αυτούσια χωρίς να αναφέρει πηγή, τίποτα, σα να ήταν δική του! Imitation is the sincerest form of flattery λένε οι Αγγλοσάξωνες.
Ωστόσο το µεγάλο στοίχηµα πάντα είναι η επόµενη µέρα. Και αυτό είναι οι νέοι να αποτελέσουν µέρος της λύσης και όχι του προβλήµατος. Το κοινωνικό συµβόλαιο στην Ελλάδα αναλώθηκε στους διορισµούς και την κοµµατοκρατία. Τι προέβλεπε αυτό το συµβόλαιο για τους νέους; Υψηλά εφάπαξ και ώριµα συνταξιοδοτικά δικαιώµατα για τους γονείς τους. Έρευνα, καινοτοµία και ανάπτυξη όµως άγνωστες λέξεις. Μοναδική διέξοδος: «Να βάλω το παιδί στο Δηµόσιο µε µέσο». Όσο για τους µισθούς στον ιδιωτικό τοµέα; «Πάρε χαρτζιλίκι από τους δικούς σου». Ο κύριος του εξωφύλλου διατέλεσε πρωθυπουργός για περισσότερο από µια δεκαετία θέτοντας τα θεµέλια της µεταπολιτευτικής Ελλάδας που ζούµε σήµερα. Τώρα η κατάσταση θυµίζει Κράµερ εναντίον Κράµερ.
Γράφτηκαν πολλά κείµενα που θεώρησαν αυτή την κρίση ευκαιρία για αλλαγή. Αν οι κυβερνώντες επιδείκνυαν την ίδια δηµιουργικότητα στην καινοτοµία και την έρευνα από ότι στην εξεύρεση νέων φόρων, θα ήµασταν η Σίλικον Βάλεϋ της Μεσογείου! Βρήκαν όµως επιτέλους τον τρόπο να χτυπήσουν το µαύρο χρήµα. Από εδώ και στο εξής δε θα υπάρχει καθόλου χρήµα… Τα ζωτικής σηµασίας θέµατα αυτή τη στιγµή θα έπρεπε να είναι σηµαντικά νοµοσχέδια όπως αυτό για την Παιδεία και ναρκωτικά. Και ο δηµόσιος διάλογος εξαντλείται στο πώς θα σώσουµε το τοµάρι µας…
Στις Ηνωµένες Πολιτείες το κίνηµα Occupy Wall Str έµεινε αρκετά στην αφάνεια από τα παραδοσιακά µέσα µέχρι που δεν µπόρεσαν να το αγνοήσουν άλλο. Βοήθησε σε αυτό η αστυνοµική βαρβαρότητα και η στήριξη αρκετών επώνυµων. Ένα αξιόλογο κείµενο του Lawrence Lessig µε τίτλο #OccupyWallSt, Then #OccupyKSt, Then #OccupyMainSt µπορείτε να διαβάσετε εδώ
Το πόσταρε η ίδια η Arriana Huffington στο facebook account της.
Η social media editor των New York Times Liz Heron για το ίδιο θέµα πόσταρε το εξής: http://wearethe99percent.tumblr.com/post/11037315404
Ο Άγγλος πρωθυπουργός Κάµερον πανικόβλητος µπροστά στα πρωτοφανή επεισόδια που έπληξαν τη Μεγάλη Βρετανία τον Αύγουστο ανακοίνωσε ότι εξετάζεται ο περιορισµός της πρόσβασης στα κοινωνικά δίκτυα σε περιόδους έντασης ή ταραχών. Αρκετοί από τους διαδηλωτές συνεννοούνταν µέσω των smartphones τους στο Twitter δηµόσια ή ακόµη καλύτερα µε Blackberry ιδιωτικά και µη ανιχνεύσιµα. Όταν οι δικτάτορες έριχναν το internet κατά τη διάρκεια των βορειοαφρικανικών εξεγέρσεων έβαλα σαν status στο Facebook «ένα καθεστώς ονοµάζεται και επίσηµα χούντα όταν κόψει το internet…»
Ένα γεγονός µε τεράστια σηµειολογία συντελέστηκε εδώ και µερικές µέρες. Η κεφαλαιοποίηση της Apple ξεπέρασε εκείνη της Exxon Mobil. Ζούµε στο µεταίχµιο της µετάβασης σε έναν νέο κόσµο. Μέσα σε όλα αυτά ο θάνατος του Steve Jobs προκάλεσε πλήθος αγιογραφιών και αφορισµών. Ίσως ό,τι πιο ισορροπηµένο διάβασα ήταν το άρθρο του John Cassidy στο New Yorker:
http://www.newyorker.com/online/blogs/johncassidy/2011/10/steve-jobs-artist-or-hippie-capitalist.html
Για µένα το γεγονός ότι πληροφορήθηκα το θάνατο του διαβάζοντας τα νέα στο iphone όπως κάθε πρωί καθισµένος στη λεκάνη της τουαλέτας µου µιλάει από µόνο του…
