Κάποιος μου πήρε το μισθό...(κι εγώ πήρα πίσω τη ζωή μου)
Κάποιος μου πήρε το μισθό (κι εγώ πήρα πίσω τη ζωή μου)
Η απόλυση είναι κακό πράγμα. Αναμφισβήτητα. Τα τελευταία δύο χρόνια, λοιπόν, αυτό το «κακό πράγμα» έχει πάρει αδικαιολόγητες διαστάσεις που με κάνουν να θυμώνω πολύ. Έτσι, μέσες-άκρες ήμουν προετοιμασμένη πως θα ερχόταν και για μένα σύντομα η ώρα που θα έπαιρνα την περίφημη αποζημίωση για τα 7 χρόνια εργασίας μου ως copywriter. Και πράγματι, συνέβη, όπως το περίμενα.
Αυτό που δεν περίμενα, ωστόσο, ήταν η τεράστια ανακούφιση που θα αισθανόμουν ακούγοντας την πρόταση: «Δυστυχώς θα πρέπει να διακόψουμε τη συνεργασία μας, στο πλαίσιο των γενικότερων περικοπών». Και αυτό γιατί για 7 ολόκληρα χρόνια δεν είχα αφήσει ποτέ ουσιαστικό χώρο στη ζωή μου για τη μουσική μου. Πάντα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Και πάντα μετά τις 7 το απόγευμα, για να έχω γυρίσει από τη δουλειά. Και πάντα με άγχος και αγωνία για να μην είμαι ασυνεπής στην πρωινή εργασία μου.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο μπορεί να παρασυρθεί κάποιος από την άτιμη την ανασφάλεια. Και εγώ είχα παρασυρθεί. Σκεφτόμουν πως η πρωινή δουλειά μου μου εξασφάλιζε έναν σταθερό μισθό κάθε μήνα και όλα τα άλλα δεν μετρούσαν. Και γι’ αυτόν τον σχεδόν βασικό μισθό… εγώ είχα κάνει πέρα τη μουσική που τόσο αγαπώ.
Ξαφνικά, λοιπόν, έρχεται κάποιος και μου λέει ότι μου παίρνει αυτό τον βασικό μηνιαίο μισθό και στη θέση του μου δίνει 364 μέρες τον χρόνο, ολόδικές μου για να φτιάχνω μουσική με τα χεράκια μου! Ακόμα θυμάμαι πώς ήταν το πρόσωπό μου την πρώτη εβδομάδα που είχα απολυθεί. Είχε μία απροσδιόριστη έκφραση ανυπομονησίας, ανακούφισης και δέους απέναντι σε μία νέα ζωή. Και ακόμα νιώθω ότι ο κόσμος όλος είναι δικός μου και αν πιστέψω σε αυτό που κάνω και δουλέψω με όλη μου την ψυχή θα τα καταφέρω.
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, η καρδιά μου τρέχει κάπως πιο γρήγορα. Πάλι ονειρεύομαι όλα αυτά τα όμορφα που μπορεί να συμβούν στη ζωή μου. Σκέφτομαι τι μαγικά που θα ήταν να ζω από τη μουσική μου. Και ξέρω ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω. Αλλά τη δουλειά ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Και μπορώ να κάνω τα πάντα αν δεν γίνουν τα πράγματα όπως θα ήθελα. Με μία διαφορά, όμως: πλέον έχω μάθει πως δεν θα αφήσω ξανά καμία ανασφάλεια να με κάνει να βάλω στην άκρη αυτό που τόσο αγαπάω. Και αυτή και μόνο η σκέψη… με κάνει να χαμογελώ.
