Access all areas - Φράου,έχεις κάνα κατοστάρικο;
Φράου, έχεις κάνα κατοστάρικο;
Δεν ζω σε χώρα πια, ζω στην Οµόνοια και ζητιανεύω κατοστάρικα, ενώ δίπλα µου η Όλγα που Τρέµει βουτάει τσάντες από ανύποπτες γριούλες κι ο Μπένι ο Χοντρός σπρώχνει τα χρυσά δόντια του παππού για φραγκοδίφραγκα.
Την πήραµε τη δόση; Θα την πάρουµε; Κι αν δεν την πάρουµε, τι θα απογίνουµε; Ανήµερα της επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ, το µήνυµα που έστειλε προς πάσα κατεύθυνση ο «πρωθυπουργός» της «χώρας µας» από την πρωτεύουσά µας, το Βερολίνο, είναι σαφές: εµείς οι Έλληνες κάνουµε τα πάντα για να πάρουµε τη δόση µας. Πουλάµε λόγγους, βουνά και ρεµατιές. Αποποιούµαστε όλων των κυριαρχικών µας δικαιωµάτων. Σµπαραλιάζουµε το σύνταγµά µας και το κοινοβούλιό µας. Τινάζουµε στον αέρα µια κοινωνία ολόκληρη και κλέβουµε το µέλλον των παιδιών µας. Φράου, έχεις κάνα κατοστάρικο;
Προφανώς, είναι πολλά τα σκαλοπάτια στην κάθοδο της ελληνικής κοινωνίας προς τον Άδη. Αυτό µπορεί εύκολα κανείς να το τσεκάρει εάν έχει επισκεφθεί, έστω και ως τουρίστας, χώρες από τις οποίες πέρασε ο τυφώνας ΔΝΤ. Και δεν θα σας αγριέψω τώρα µε ιστορίες για ανήλικους πορτοφολάδες στην Ισταµπούλ και 12χρονες πόρνες στην Μπανγκόκ. Θα σας πω µονάχα, ότι, όπως συµβαίνει µε την πρέζα, έτσι και µε τη δόση του δανείου, «όλοι σου λένε πόσο ψηλά θα σε ανεβάσει – κανείς δεν σου λέει πόσο χαµηλά θα σε ρίξει». Τόσο χαµηλά, ώστε πριν από λίγες µέρες, όταν ψηφίζονταν τα νέα µέτρα του µνηµονίου, οι ΜΑΤατζήδες να χτυπούν ακόµα και 8χρονα παιδιά.
Πάντως, τα πράγµατα δεν είναι τόσο σύνθετα, είναι απλά: την πρέζα ή την κόβεις ή σε στέλνει στην τρέλα και στο θάνατο. Θέλουµε να είµαστε µια χώρα µε µοναδικό σκοπό ύπαρξης τους µισθούς και τις συντάξεις; ΟΚ, µένουµε στο µνηµόνιο, γινόµαστε η Φλόριντα της Ευρώπης και κατοικούν στην Ελλάδα µόνον όσοι πιάνουν το υψηλό όριο σε ουρία, σάκχαρο και χοληστερίνη. Θέλουµε µια χώρα που να µπορεί να κρατήσει τους νέους ανθρώπους της; Βγαίνουµε από το µνηµόνιο. Το τι θα γίνει µετά ουδείς µπορεί να προβλέψει. Αν η Ευρώπη θεωρεί την Ελλάδα αναγκαία για την ύπαρξή της, θα µας κρατήσει στο ευρώ. Αν δεν τη θεωρεί, θα µας διώξει από το ευρώ. Επίσης, υπάρχει και η περίπτωση να φύγουµε από µόνοι µας.
Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι θα γίνει αύριο. Αυτό όµως που ξέρω είναι τι γίνεται σήµερα. Σήµερα ο πατέρας µου είναι απελπισµένος. Σήµερα ο αδερφός µου θέλει να φύγει µετανάστης. Σήµερα η µάνα µου µονολογεί ακατάπαυστα «Τι να πω; Τι να πω;» Σήµερα οι φίλοι µου απολύονται. Σήµερα οι γείτονές µου χάνουν τα σπίτια τους. Σήµερα οι συγχωριανοί µου αρρωσταίνουν. Σήµερα η αν(τ)οχή µου πέθανε. Και τη σκότωσαν αυτοί.
Λοιπόν, αύριο λέω να ξηµερώσουµε µια άλλη µέρα.
Έκανε την καθιερωµένη ερώτηση.
«Γιατί πιστεύετε πως έχετε ανάγκη τα ναρκωτικά, κύριε Λι;»
Δεν υπάρχει αµφιβολία πως όταν κάποιος σου κάνει αυτήν την ερώτηση δεν γνωρίζει το παραµικρό για την πρέζα.
«Τη χρειάζοµαι για να σηκωθώ το πρωί απ’ το κρεβάτι, τη χρειάζοµαι για να πλυθώ και να βάλω κάτι στο στόµα µου».
«Εννοώ την οργανική σας εξάρτηση».
Σήκωσα τους ώµους µου. Αυτός περίµενε να του κάνω τη διάγνωση και να τον βγάλω από τον κόπο.
«Γιατί µε φτιάχνει».
Γουίλιαµ Μπάροουζ, «Τζάνκι»
