Έχει επισκεφθεί τριάντα επτά χώρες. Από τις ΗΠΑ µέχρι το Καµερούν, την Τυνησία, το Μαρόκο, την Ιορδανία, την Ινδία, τη Σρι Λάνκα κ.α. Αυτό της άνοιξε το κεφάλι τόσο ώστε να παρατήσει τον τραπεζικό τοµέα και να ασχοληθεί µε τη µεγάλη της αγάπη, την εκπαίδευση. Και ίσως είναι από τους καταλληλότερους ανθρώπους να µας µιλήσει για τις µεγάλες και πολύ ενδιαφέρουσες αλλαγές που έρχονται εκεί. Πολύ πιο σύντοµα από ότι νοµίζουµε…
Παράτησες το banking για την εκπαίδευση! Δεν είναι µια συνηθισµένη επιλογή αυτή. Πως κατέληξες σε αυτή;
Σπούδασα στο τµήµα Οργάνωσης και Διοίκησης επιχειρήσεων της ΑΣΟΕΕ. Παράλληλα ήµουν εθελόντρια στην AIESEC πράγµα που µε οδήγησε στα κεντρικά της γραφεία στο Ρότερνταµ, υπεύθυνη για τα οικονοµικά. Ψάχνοντας την πρώτη µου δουλειά κατέληξα στην Ζυρίχη σε µια µεγάλη τράπεζα στο κοµµάτι της διαχείρισης στρατηγικής. Μετά από κάποια χρόνια εκεί κατάλαβα ότι αυτός δεν ήταν ο χώρος που ήθελα να δω τον εαυτό µου σε µερικά χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι αυτό που µου ταίριαζε ήταν ο χώρος της εκπαίδευσης, και πιο συγκεκριµένα ο χώρος της διοίκησης της εκπαίδευσης. Αυτό που λένε educational leadership ή management. Η οικονοµική κρίση σε παγκόσµιο επίπεδο έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους όπως και εµένα να αλλάξουµε τον τρόπο ζωής µας και τους στόχους µας. Δεν µας αρκεί απλώς να δουλεύουµε για τους στόχους µιας εταιρείας. θέλουµε να δουλέψουµε για κάτι που είναι πάνω από αυτό, διαφορετικό, µεγαλύτερο, καλύτερο θα έλεγε κανείς.
Έχω την αίσθηση ότι ο τοµέας που διάλεξες είναι λίγο παρατηµένος στην Ελλάδα, σωστά;
Αρκετά θα έλεγα. Ωστόσο αυτό είναι κάτι το οποίο δεν συµβαίνει µόνο εδώ αλλά σε αρκετές χώρες στον κόσµο. Ό,τι έχει να κάνει µε management, ο χώρος της εκπαίδευσης το βλέπει σαν κάτι διαβολικό, γιατί θεωρεί ότι σηµαίνει και εµπορευµατοποίηση. Υπάρχουν και χώρες όµως που το έχουν δει διαφορετικά, όπως η Αµερική, η Αγγλία, η Ελβετία, πολλές χώρες της ανατολής όπως η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη. Εκείνοι θεωρούν την εκπαίδευση µοχλό ανάπτυξης της οικονοµίας και της κοινωνίας τους γενικότερα.
Σίγουρα όµως σε κάποιες από τις τελευταίες η εµπορευµατοποίηση της εκπαίδευσης τους έχει οδηγήσει σε λάθος κατεύθυνση. Ποιες θα µπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπο για την Ελλάδα στον συγκεκριµένο τοµέα και ποιες όχι;
Υπάρχουν πολλές διαφορετικές φιλοσοφίες. Η εκπαίδευση εξαρτάται πολύ από το περιεχόµενο και την κουλτούρα της κοινωνίας στην οποία αναπτύσσεται. Υπάρχουν παραδείγµατα χωρών της κεντρικής Ευρώπης, όπου ακολουθούν ένα µοντέλο που λέγεται Fordism “Fordism”, και έχει να κάνει µε τον τρόπο µε τον οποίο παράγονται αυτοκίνητα. Αυτό δεν µπορεί να πει κάποιος ότι µπορεί να λειτουργήσει σε όλες τις χώρες χωρίς να λάβουµε υπόψη τα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου.
Τι κάνεις πάνω στο educational leadership;
Συνεργάζοµαι µε το ΟΠΑ σε projects που έχουν να κάνουν µε την έρευνα καθώς και ακαδηµαϊκά θέµατα. Επίσης ως φοιτήτρια κάνω ένα µεταπτυχιακό στο συγκεκριµένο τοµέα. Ασχολούµαι ως entrepreneur µε κάποια καινούργια ΜΚΟ που θα ξεκινήσω. Στόχος της είναι να φέρει ανθρώπους που αγαπούν και νοιάζονται για την εκπαίδευση κοντά και να τους ενεργοποιήσει. Αυτοί µπορεί να είναι δάσκαλοι ή καθηγητές, µπορεί να είναι άνθρωποι της αγοράς που ασχολούνται µε την ανάπτυξη ανθρώπινου δυναµικού, µπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, ένας γονέας ή ένας φοιτητής.
Υπάρχει κάποιο motto που σε χαρακτηρίζει;
Ναι, τα 3 P! Play Passion Purpose! Είναι κάτι το οποίο µε εκφράζει προσωπικά και επαγγελµατικά. Θεωρώ ότι στην ζωή µας θα πρέπει να παίρνουµε τους εαυτούς µας λιγότερο σοβαρά. Το παιχνίδι, τόσο σαν εκπαιδευτική µέθοδος αλλά και σαν µέθοδος που θα µας φέρει πιο κοντά, δεν πρέπει να έχει ηλικία. Θεωρώ ότι χωρίς πάθος και αγάπη για αυτά που κάνουµε η ζωή µας είναι µονότονη και βαρετή. Αν δεν έχουµε ένα σκοπό στην ζωή µας, δεν εκµεταλλευόµαστε όλες τις δυνατότητες που έχουµε.
Αναλαµβάνεις υπουργός παιδείας σήµερα. Τι κάνεις;
Θα έπαιρνα µία οµάδα ανθρώπων που εµπιστεύοµαι και θα πήγαινα στα σχολεία να συζητήσω µε τα παιδιά. Θα τα ρωτούσα τι είναι αυτό που τους αρέσει στο σχολείο τους και τι είναι αυτό που θέλουν να αλλάξει. Νοµίζω ότι στο feedback τα έχουµε πάει πολύ άσχηµα. Νοµίζουµε ότι τα ξέρουµε όλα και ότι µπορούµε να απαντήσουµε σε όλες τις ερωτήσει. Έχουµε ξεχάσει να ρωτήσουµε τους ανθρώπους που τους αφορά άµεσα.
Πως πιστεύεις ότι θα είναι ο χώρος της εκπαίδευσης στην Ελλάδα στο µέλλον;
Θα αλλάξει αρκετά τα επόµενα χρόνια. Ένας λόγος για αυτό είναι ο ανταγωνισµός. Πλέον οι απόφοιτοί µας δεν ανταγωνίζονται µεταξύ τους, αλλά ανταγωνίζονται σε µία παγκόσµια αγορά. Αυτό θα κάνει τα στελέχη διοίκησης των πανεπιστηµίων να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τον χώρο τους, να τον κάνουν πιο ανοιχτό, περισσότερο διεθνή, αλλά και να δεχτούν περισσότερο την καινοτοµία µέσα σε αυτόν. Επίσης η τεχνολογία επηρεάζει πολύ τον τρόπο που µαθαίνουµε πλέον. Υπάρχουν τα λεγόµενα MOOCS Massive Online Open Courses, τα οποία έχουν ξεκινήσει από τα µεγαλύτερα πανεπιστήµια του κόσµου και πλέον δίνουν πολύ καλή εκπαίδευση δωρεάν σε όποιον έχει σύνδεση στο Internet, οπότε ο παραδοσιακός ρόλος του πανεπιστηµίου µεταβάλλεται ακόµη περισσότερο. Πρέπει να αρχίσει µία συζήτηση ούτως ώστε να βρεθεί η απάντηση στο «Γιατί να περάσω τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήµιο τάδε στην Ελλάδα, ενώ µπορώ να πάρω πέντε µαθήµατα από το ΜΙΤ και το Χάρβαρντ online δωρεάν;». Υπάρχουν κάποιοι τοµείς στους οποίους η Ελλάδα έχει ανταγωνιστικό πλεονέκτηµα. Αυτοί δεν είναι ούτε τα οικονοµικά ούτε η διοίκηση. Δε νοµίζω ότι θα έρθει κάποιος ξένος στην Ελλάδα να µάθει πώς να διοικεί τα δηµόσια οικονοµικά, δεν είµαστε και το καλύτερο παράδειγµα! Θεωρώ ότι ο τοµέας που έχουµε πολύ καλή φήµη ακόµα, και εκεί πρέπει να ποντάρουµε, είναι στις κλασσικές σπουδές, αρχαιολογία, φιλοσοφία, φιλολογία και ιστορία. Επίσης και στον τουρισµό αλλά εκεί έχουµε να ανταγωνιστούµε χώρες µε πολύ καλύτερες υποδοµές.
Έχεις ακούσει κάποια πρωτοβουλία προς αυτήν την κατεύθυνση;
Κάποια πολύ δειλά βήµατα. Υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήµια που έχουν προγράµµατα για ξένους. Επίσης υπάρχει το Διεθνές Πανεπιστήµιο στην Θεσσαλονίκη το οποίο έχει ένα συγκεκριµένο πρόγραµµα καθώς και ένα δηµόσιο πανεπιστήµιο στην Αθήνα το οποίο προσφέρει ένα µεταπτυχιακό στην Διοίκηση Πολιτιστικής Κληρονοµιάς. Τα περισσότερα προγράµµατα σπουδών είναι στα ελληνικά, γεγονός που είναι αποτρεπτικό. Επιπλέον δεν υπάρχει στρατηγική προώθησης. Πρέπει να γίνει µια σωστή καµπάνια πληροφόρησης, να βγουν άνθρωποι να πάνε σε Εκπαιδευτικά Συνέδρια στο εξωτερικό να τα προωθήσουν. Θεωρώ ότι πρέπει να είναι πρωτοβουλία των Πανεπιστηµίων να µαζευτούν και να κάνουν κάτι όλοι µαζί και όχι να περιµένουν από το Υπουργείο Παιδείας. Έτσι έχουν κινηθεί πολλές χώρες δηµιουργώντας φορείς που προωθούν τα προγράµµατα τους στο εξωτερικό. Δε χρειάζεται να είναι ογδόντα άνθρωποι αλλά µια καλή οµάδα που ουσιαστικά γυρνάει τον κόσµο.
Δείτε εδώ την σύντομη video συνέντευξη της Πετρούλας Καραγιάννη με όλα τα extras
