Η Ράνια Γιουρµετάκη µας εξηγεί πώς το plexiglass έγινε... τσάντα!
Είναι 28 χρονών, µένει
στην Αθήνα και εδώ και ενάµιση χρόνο συνδυάζει τις δύο µεγάλες της αγάπες, το βιοµηχανικό
σχέδιο και το σχέδιο µόδας. Εσείς έχετε ξαναδεί τσάντες από Plexiglas;
Καλά, πώς σου ήρθε να φτιάξεις τσάντες από Plexiglas;
Πριν τέσσερα χρόνια ξεκίνησα µια έρευνα πάνω στην κατασκευή της τσάντας. Δεν έχω σπουδάσει σχέδιο µόδας, αλλά βιοµηχανικό σχέδιο και επίσης, έχω σαν background την οικογενειακή επιχείρηση µε plexiglass, µπρούτζα, και ανοξείδωτα. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να τα συνδυάζω όλα αυτά, κι έτσι σκέφτηκα να φτιάξω µια plexiglas τσάντα. Οι φίλοι µου λένε ότι φτιάχνω τσαντάκια από πλαστικό, δεν είναι όµως έτσι! Οι τσάντες µου έχουν πίσω τους καθαρό βιοµηχανικό σχέδιο. Το τελικό αποτέλεσµα όµως συγκαταλέγεται στο χώρο της µόδας.
Οπότε έτσι είναι και οι γονείς σου ικανοποιηµένοι!
Στην αρχή είχαν πάρα πολλές αµφιβολίες γι’ αυτό που πάω να κάνω. Μέχρι και σήµερα, που έχω µπει ενεργά στο χώρο του εµπορίου, αναρωτιούνται αν έχω πάρει το σωστό δρόµο. Όµως κάνω αυτό που µου αρέσει πολύ! Το σχέδιο και η κατασκευή είναι µέσα στη ζωή µου από πολύ µικρή ηλικία. Βέβαια, η δουλειά που έχω πλέον είναι το κάτι άλλο. Ακόµα και τα σαββατοκύριακα, έχω πάντα δουλειά, και παρ’ ότι µε ευχαριστεί, θα ήθελα να έχω και λίγο χρόνο για εµένα.
Κάνεις τα πάντα µόνη σου;
Ναι, είµαι αυτό που λένε: τα κάνω όλα και συµφέρω. Εκτός από designer, είµαι γραφίστρια, λογίστρια, γραµµατέας, καθαρίστρια. (γέλια). Μου αρέσει αυτό, υπάρχουν όµως φορές που ασφυκτιώ, γκρινιάζω, φορές που θέλω να τα σπάσω όλα, αλλά στο τέλος µε ευχαριστεί που τα καταφέρνω. Θα ήθελα όµως µέσα σε κάποιο χρονικό διάστηµα να έχω µια οµάδα που να µπορεί να αναλάβει κάποιες ευθύνες.
Η δουλειά σου είναι πολύ φρέσκια, έχει ταυτότητα. Πώς έφτασες σε αυτό το τελικό προϊόν;
Το να φτιάξεις µια τσάντα από plexiglass, δεν είναι κάτι που εφηύρα εγώ ή κάτι που ξύπνησα µια µέρα και είπα θα φτιάξουµε τσάντες από plexiglass. Υπάρχει µία ιστορία πίσω από όλο αυτό το concept. Βέβαια εγώ δεν την ήξερα, την ανακάλυψα ένα χρόνο αργότερα.
Ποιές τεχνικές συνδυάζεις; Ποιές είναι οι επιρροές σου;
Οι επιρροές µου δεν ήταν από το χώρο της µόδας, αλλά από την κατασκευή επίπλων. Μέσα από την επιχείρηση του πατέρα µου ανέπτυξα µια µεγάλη αγάπη για το plexiglass και ήθελα να φτιάξω κάτι που να έχει τη δική µου ταυτότητα και να µπορέσει να επεκταθεί εκτός Ελλάδας. Ήθελα να δείξω ότι υπάρχουµε κι εµείς εδώ και φτιάχνουµε πράγµατα. Οι Ιταλοί είναι το νούµερο ένα στην κατασκευή και την παραγωγή του. Αυτή τη στιγµή, υπάρχουν τρεις ανταγωνιστές σε όλο τον κόσµο που φτιάχνουν τσάντες από plexiglass, και οι τρεις είναι Ιταλοί. Είµαι η µοναδική που τις φτιάχνω made in Greece! Είναι τιµή µου και χαρά µου να το λέω, γιατί όταν µε ρωτούν στο εξωτερικό, λέω περήφανα ότι είναι φτιαγµένη στην Ελλάδα. Το όνοµά µου, Ourania Gazelli, δεν παραπέµπει στην Ελλάδα αλλά στην Ιταλία. Και αυτό τους εκπλήσσει!
Πώς είναι δοµηµένο το µοντέλο πωλήσεων; Πού τις διαθέτεις;
Ξεκίνησα στα τυφλά, χωρίς κανέναν να µε καθοδηγήσει. Η µόνη εµπειρία που είχα ήταν από το χώρο της διακόσµησης και του επίπλου, επειδή επισκεπτόµουν εκθέσεις στο εξωτερικό. Σκέφτηκα ότι και στο χώρο της µόδας, κάπως έτσι θα ξεκινούν και οι καινούριοι designers για να προωθήσουν τη δουλειά τους. Οπότε έκανα µία έρευνα αγοράς, δηλαδή έκανα κάποια ταξίδια στο Παρίσι και στην Ιταλία για να δω ποια έκθεση θα µπορούσε να αντιπροσωπεύσει εµένα και τα αξεσουάρ µου. Έτσι έκανα την πρώτη µου έκθεση πριν από ένα χρόνο στο Παρίσι και µετά ακολούθησαν ακόµα τέσσερις. Αυτό είναι το µοντέλο: πελατολόγιο που το εξελίσσεις σιγά σιγά και επικοινωνία για να αρχίσεις να επεκτείνεσαι και να µεγαλώνεις.
Άρα το πλάνο σου είναι «εξειδικεύοµαι πάνω σε κάποιο συγκεκριµένο είδος»;
Εξειδικεύοµαι πάνω στο plexiglass και σε οτιδήποτε µπορεί να βγει από αυτό. Η τσάντα είναι απλά ένα πολύ πρωτοπόρο προϊόν στην αγορά. Ευελπιστώ αργότερα να µπω και στο χώρο του κοσµήµατος, όχι όµως µε απλές γραµµές, αλλά µε πολυσύνθετα, δύσκολα πράγµατα και αργότερα στο χώρο του επίπλου. Να συνεχίσω δηλαδή την οικογενειακή επιχείρηση, αργά και σταθερά. Θα ‘θελα να φτάσω σε ένα σηµείο που να έχω το plexiglass σαν κύριο υλικό µε πάρα πολλά παράγωγά του.
Ποιά limitations και ποιές ελευθερίες σου δίνει το plexiglass;
Το plexiglass δεν µου δίνει καµία ελευθερία. Mου δίνει µόνο µία απίστευτη διαφάνεια, κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ όµορφο στο µάτι. Όµως σαν κατασκευή είναι πάρα πολύ δύσκολο. Τα µειονεκτήµατά του είναι περισσότερα από τα πλεονεκτήµατά του. Φανταστείτε ότι στο εργοστάσιο έχουµε µία µεγάλη µονάδα µε µηχανήµατα, τα οποία όµως κάποιες φορές υστερούν. Δεν θα κρύψω ότι θα κάνω µια συνεργασία στην Ιταλία, όµως θα είµαι πάντα παρούσα εκεί και όλα θα γίνονται υπό την καθοδήγησή µου. Στην Ελλάδα δεν είναι απλά ότι φτιάχνω ένα σχέδιο και το δίνω σε κάποιον και το φτιάχνει. Εδώ βάζω τα δικά µου χέρια, εγώ φτιάχνω αυτά τα πράγµατα, αυτές τις τσάντες, αυτά τα έπιπλα, είµαι µέρος τους, δεν είναι ένας εργάτης. Γι’ αυτόν το λόγο έχουν περισσότερη αξία και περισσότερη αγάπη πράγµα που τα κάνει µοναδικά.
Υπάρχει κάποιο µότο που αντιπροσωπεύει τη δουλειά σου;
Όταν είχα ξεκινήσει, άκουγα από πολλούς ότι αυτό που πάω να κάνω δεν θα πετύχει. Το έχω ξαναπεί θα πετύχει γιατί έχω δουλέψει πάρα πολύ, δουλεύω συνέχεια και θέλω να πετύχει όσο γίνεται. Όταν ο κόσµος µε ρωτάει πώς πάει, τους απαντώ ρωτήστε µε σε πέντε, ίσως και δέκα χρόνια, τότε θα ξέρω. Είµαι µόνο ενάµιση χρόνο σε αυτό και θέλω να πάει πάρα πολύ µακριά. Δεν υπάρχει «µότο», υπάρχει µόνο θέληση, υπάρχει µόνο δουλειά και δουλειά.
Πώς θα χαρακτήριζες το στιλ που έχουν οι τσάντες σου µε τρία επίθετα;
Οι τσάντες µου είναι γυναίκες, είναι θηλυκά, έχουν φύλο. Όταν αναφέροµαι σε αυτές, πάντα το κάνω σαν να είναι ζωντανές. Είναι θηλυκές, παιχνιδιάρες, πολύχρωµες και πάνω από όλα στιλιζαρισµένες, στιλάτες.
Έχεις κανενός είδους συνεργασία µε κάποιον καλλιτέχνη;
Είναι πολύ νωρίς να µιλήσω για συνεργασίες µε µεγάλα ονόµατα. Πάντως είναι στα σχέδιά µου να προσεγγίσω κάποιους ανθρώπους στο χώρο της µόδας για κάποια συνεργασία εκτός Ελλάδος.
Ελλάδα, δύσκολη λέξη στις µέρες µας…
Δεν είµαι από τους ανθρώπους που λένε συνέχεια: «Η Ελλάδα αυτό, η Ελλάδα εκείνο». Λέω ότι είµαι Ελληνίδα και βοηθάω την Ελλάδα. Δεν µπορώ όµως να λέω ότι η Ελλάδα δεν βοηθάει τα παιδιά της. Δεν δουλεύουν και τα παιδιά της. Εγώ ψάχνω ανθρώπους να θέλουν να δουλέψουν µαζί µου και να κάνουµε ένα team και µου λένε «ναι ωραία, αλλά το εργοστάσιό σου είναι στο Κορωπί και δεν µπορώ να έρχοµαι»... Ok, κατανοητό, αλλά δεν γίνεται να ψάχνεις να βρεις ανθρώπους και να µην µπορείς. Οπότε δεν φταίει η Ελλάδα, φταίει η παιδεία, φταίει το σπίτι, φταίνε όλα µαζί. Αυτό που θα ήθελα να πω, είναι ότι δεν προβάλλουµε τους σωστούς ανθρώπους, δεν τους δίνουµε ένα βήµα να πουν κάποια πράγµατα, και κάποιοι από αυτούς χάνονται. Το design, το σχέδιο, η ζωγραφική, η µουσική, όλες οι τέχνες είναι πολύ σηµαντικές. Όλα αυτά θα έπρεπε να προβάλλονται πιο συχνά. Θα ήθελα να φαίνεται η όµορφη, καλλιτεχνική πλευρά της Ελλάδας, γιατί όλα από εδώ ξεκίνησαν.
Δείτε εδώ την σύντομη συνέντευξη της Ράνιας Γιουμερτάκη με όλα τα extras
