Όταν πέρυσι το καλοκαίρι έπρεπε να αγοράσω ψηφιακό αποκωδικοποιητή για να συνεχίσω να παρακολουθώ τηλεόραση το θεώρησα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να απαλλαγώ από αυτή.
Ζώντας πλέον δώδεκα μήνες χωρίς μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δε μου λείπει καθόλου. Το Youtubeκαι το Vimeo την έχουν αντικαταστήσει επαρκώς. Περιεχόμενο που έχεις επιλέξει εσύ και μάλιστα τη στιγμή που το θες. Η TV πλέον μου μοιάζει κονσέρβα.
Όταν κυκλοφόρησε εκείνη την Τρίτη ότι η ΕΡΤ κλείνει και μάλιστα άμεσα ειλικρινά δεν το πίστεψα. Όταν όμως το ίδιο βράδυ έπεσαν οι διακόπτες ειλικρινά έμεινα άναυδος. Φανατικός χρήστης του twitter άρχισα να διαβάζω τις ανταποκρίσεις του κόσμου που ανηφόριζε πλέον στην Αγία Παρασκευή για να αποτρέψει την είσοδο των ΜΑΤ. Δε χρειαζόμουν τα ΜΜΕ για την πληροφόρησή μου, ήταν ήδη όλη μπροστά μου χωρίς «απεσταλμένους» και «ανταποκριτές».
Οι στιγμές ήταν πραγματικά πρωτόγνωρες. Ποιος θα περίμενε ότι μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση θα «έριχνε» τους διακόπτες της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας; Και ποιος θα περίμενε ότι χιλιάδες πολίτες θα μαζεύονταν στο ραδιομέγαρο σαν ασπίδα προστασίας; Στο twitter βρήκα, όπως και χιλιάδες κόσμος, τα links για να παρακολουθήσω το πρόγραμμα της ΕΡΤ, του μοναδικού καναλιού με επίσημη άδεια το οποίο πλέον εξέπεμπε «παράνομα».
Όμως ακούγοντας και βλέποντας τους παρουσιαστές της, εκείνη την Τρίτη αργά το βράδυ, απογοητεύτηκα και προβληματίστηκα. Ήταν προφανές ότι οι καταστάσεις τους ξεπερνούσαν. Είχαν στα χέρια τους τη συχνότητα, είχαν χιλιάδες κόσμο μέσα και έξω από το ραδιομέγαρο να τους υποστηρίζει και το μόνο που άκουγα ήταν έναν εσωστρεφή, πικραμένο, φτωχό λόγο.
Εδώ και καιρό όταν πετυχαίνω έναν οποιοδήποτε επαγγελματία, τον ρωτώ για τα προβλήματα του κλάδου του. Έτσι απλά, έναν που θα τύχει να γνωρίσω. Κάντε το ίδιο. Και θα μάθετε την αλήθεια σχεδόν για τα πάντα. Αλήθεια, η ΕΡΤ τώρα που μπορεί δεν πρέπει να κάνει το ίδιο;
Αντιγράφω το status του χρήστη @mao_tse_tung
“Eργαζόμενοι της ερτ: φτιάξτε περιεχόμενο. κάντε ρεπορτάζ για όλα όσα δε μπορούσατε. αναδείξτε το πολιτιστικό κεφάλαιο με έμπρακτο τρόπο και όχι με αναπαραγωγή συναισθημάτων και μνημόσυνα. σχεδιάστε το κανάλι όπως θα θέλατε. κάντε λάθος. φωνάξτε ειδικούς και ζητήστε δημόσια την άποψη τους. διορθώστε. δώστε πρόσβαση στην παραγωγή περιεχομένου σε ομάδες πολιτών όχι με τη λογική όρμα στο μικρόφωνο μπάρμπα αλλά σε όσους πληρούν προσδιαγραφές ποιότητας που θα θέσετε δημόσια και με διαβούλευση. αναδείξτε την ανάγκη μετάβασης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από δημόσιο πόρο σε δημόσιο αγαθό. αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό φωνάξτε επιστήμονες να μας πουν ζωντανά. κρίνε τους επιστήμονες όχι κακόβουλα αλλά για να τους δείξετε τα όρια της επιστήμης τους. ξανακάντε λάθος. διορθώστε. ανοίξτε πραγματικό διάλογο με το εξωτερικό. μη φοβάστε την κριτική και βάλτε το δάχτυλο στις πληγές. κάντε αυτοκριτική. χωρίς άγχος και ενοχές αλλά με οδηγό τη λογική και της αξίες της διαφάνειας, της αξιοκρατίας και της δημοκρατίας. πείτε την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνεστε αλλά αντιληφθείτε την αλήθεια των άλλων. μην εκδικήστε τη μοίρα σας. μην αφήνετε τίποτα στη μοίρα, στο συναίσθημα και στην τύχη. το συναίσθημα θα υπάρχει ούτως ή άλλως, μην ανησυχείτε. μην πασχίζετε να μας αποδείξετε τη σημασία της δημόσιας τηλεόρασης, αποδείξτε την υπέρβαση που χρειάζεται. μαζέψτε τα λάβαρα. μην αφήνετε κανέναν να σας καπελώσει αλλά δώστε σε όλους χώρο. ορίστε τον όμως εσείς ως εργαζόμενοι που υπηρετούν ένα δημόσιο αγαθό και όχι κάποιο τσιφλίκι. μην επαναπαύεστε στους συνδικάλες. κοιτάξτε που σας έφτασαν. και σταματήστε επιτέλους να παίζετε θεοδωράκη. venceremos. #occupyert.
Πρόσφατα βρέθηκα στο Λονδίνο για να παρακολουθήσω ή πιο σωστά να συμμετάσχω στο SecretCinema. Μια φάση που ξεκίνησε από πεντακόσιους λάτρεις του κινηματογράφου τώρα έχει μια κοινότητα που αριθμεί διακόσιες χιλιάδες. Το concept είναι ότι όχι μόνο πας να παρακολουθήσεις μια ταινία χωρίς να ξέρεις ποια είναι αλλά και το ότι συμμετέχεις σε αυτή. Είναι εντυπωσιακό. Για κάθε ταινία φτιάχνεται και ένα ειδικό siteτο οποίο παρακολουθείς πριν πας για να μπεις στο κλίμα. Και όταν πας να τη δεις στο χώρο ο οποίο είναι συνήθως εντελώς απρόσμενος, και σίγουρα όχι κινηματογραφική αίθουσα, μένεις άναυδος. Έχουν αναπαραστήσει πλήρως τα σκηνικά της ταινίας και καλείσαι να ζήσεις την εμπειρία από πρώτο χέρι με τη βοήθεια συνήθως εβδομήντα πέντε ηθοποιών!
Αυτό το μήνα η ομάδα του SecretCinema είχε επιλέξει την ταινία Brazil του Τέρυ Γκίλλιαμ. Είναι η μεταφορά του 1984 του Τζορτζ Όργουελ στη μεγάλη οθόνη. Και επειδή η ζωή λατρεύει την ειρωνεία το σκάνδαλο «PRISM» με τις παρακολουθήσεις των κοινωνικών δικτύων από την αμερικάνικη κυβέρνηση σκάει εκείνες τις μέρες καθιστώντας το SecretCinema πιο επίκαιρο από ποτέ.
Μπαίνοντας στο τεράστιο κτήριο για να ζήσω την εμπειρία του SCμας υποδέχεται ένας τύπος με στρατιωτική στολή. «Καλώς ήλθατε πολίτες, πλέον όλοι είστε εργαζόμενοι της G.O.O.D. και είστε όλοι καλά. Όλοι εδώ περνάμε υπέροχα.» Για τις επόμενες πέντε ώρες θα ζούσαμε μια δυνατή διαδραστική εμπειρία μέσα σε έναν κόσμο επιτήρησης βγαλμένο από τις σελίδες του Όργουελ και του Τ. Γκίλλιαμ.
Το βράδυ βρίσκω λίγο χρόνο να μιλήσω με την ομάδα του SecretCinema. “Επιλέξαμε να κάνουμε το Brazilστο υποβαθμισμένο προάστιο του Κρόιντον, στο νότιο Λονδίνο για να περάσουμε ένα δυνατό μήνυμα. Το κτήριο που επιλέξαμε είναι από τα δεκάδες εγκαταλελειμμένα κτήρια που άφησαν πίσω τους οι εταιρίες φεύγοντας. Επίσης ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια της εμπειρίας είναι όταν οι «τρομοκράτες» προσπαθούν να σε στρατολογήσουν για να ανατρέψεις το σύστημα. Ο λόγος τους είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλέψαμε πάρα πολύ, είναι καθαρά πολιτικός» μου λέει η Τσάρλυ μια εκ των δύο σκηνοθετών.
Την επόμενη μέρα πετάω για Αθήνα και το ίδιο βράδυ πέφτουν οι διακόπτες της ΕΡΤ. Σκέφτομαι. Μια αντίδραση όταν δεν έχει θετικό πρόσημο, όταν δεν αποτυπώνει το πώς φαντάζεσαι την επόμενη μέρα, δεν είναι αντίδραση. Είναι μια τρύπα στο νερό.
Υ.Γ. Πέταξα στο Λονδίνο αφού έκανα μια διήμερη στάση στο Βουκουρέστι για το ICEEFEST, ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο πάνω στο digital marketing με εξαιρετικούς ομιλητές το οποίο διοργάνωνε η ThinkDigital. Ένας από αυτούς ήταν και ο Στηβ Βρανάκης, διευθυντής του CreativeLab της Google. Συζητήσαμε εκτενώς για το task force στο οποίο συμμετέχει μετά από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης και αφορά την «εταιρική ταυτότητα» της Ελλάδας. Αυτό που μου άρεσε όμως περισσότερο σε αυτόν τον υπέροχο Έλληνα που δε μιλάει καλά καλά τα ελληνικά, ανάμεσα στα πάρα πολλά που είπαμε είναι το εξής. «Ξέρεις όταν μαζευόμαστε γύρω από ένα τραπέζι στη Google κανείς δε λέει όχι στον άλλο ούτε προσπαθεί να αποδομήσει τις ιδέες του. Αντίθετα τις επεκτείνει και χτίζει πάνω σε αυτές όπου στο τέλος της δημιουργικής αυτής διαδικασίας έχουμε ένα υπέροχο αποτέλεσμα σύνθεσης.»
Σύνθεση, αυτό που ακριβώς μας λείπει σκέφτηκα για να μπορέσουμε επιτέλους να μεταβούμε από το εγώ στο εμείς. Γιατί αν κάτι λείπει από την Ελλάδα δεν είναι τα λεφτά αλλά αυτή μετάβαση…
