Περιμένοντας την άνοιξη να έρθει,
βαρέθηκα κι έβαλα το μαγιό μου
Ο φετινός Απρίλης μπορεί και να ήταν ο πιο βροχερός που
έχουμε ζήσει τελευταία. Το τραγικό όμως δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι ότι
όταν θα διαβάζετε εσείς αυτές τις γραμμές σε δεκαπέντε μέρες, στις αρχές Μαΐου
δηλαδή, μπορεί να έχει ήδη καύσωνα.
Κάθε άνοιξη, οι δύο προαιώνιοι εχθροί, ο
χειμώνας και το καλοκαίρι, έδιναν ραντεβού για να παίξουν κρυφτό. Και μέσα από
αυτό το ερωτικό παιχνίδι οι δύο μισητοί εχθροί μεταμορφώνονταν σε εραστές.
Καρπός του έρωτά τους ήταν η άνοιξη. Είχε πλάκα αυτό το παιχνίδι γιατί και οι
δύο γνώριζαν ότι νομοτελειακά θα επικρατούσε το καλοκαίρι. Ωστόσο, έπαιζαν για
να παίξουν, το παιχνίδι ήταν αυτοσκοπός και μάλιστα για να μη μείνει κανείς
παραπονεμένος, κάθε φθινόπωρο το καλοκαίρι φρόντιζε να χάνει και να παραχωρεί
τη θέση του στον αιώνιο αντίπαλό του.
Απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα τώρα έχουμε
καταφέρει να εξαφανίσουμε την άνοιξη, τη μόνη θηλυκή εποχή του χρόνου. Tο παιχνίδι φαίνεται πως ενοχλούσε κάποιους. Κι όχι μόνο
το συγκεκριμένο, αλλά κάθε παιχνίδι. Έτσι αποφάσισαν να εκλείψει η έννοια του
παιχνιδιού και βγήκε διάταγμα ονόματι ΝΟ FUN – που λέει κι ο IggyPop. ToNoFunδιαπνέεται από τη φιλοσοφία του politicallycorrect, του πολιτικώς ορθού δηλαδή. Με πρόσχημα την υπεράσπιση
των μειονοτήτων και της πάσης φύσεως διαφορετικότητας, στην ουσία αποσκοπεί στο
ακριβώς αντίθετο. Απλώνει ένα πέπλο ομοιογένειας πάνω στον κοινωνικό ιστό
κουκουλώνοντας ομοιόμορφα δημιουργικές αντιθέσεις, αντίρροπες τάσεις, απρόσμενες
και αυθόρμητες καταστάσεις.
Το αποτελεσματικότερο εργαλείο που διαθέτει
το πολιτικώς ορθό για να πετύχει τον απώτερο στόχο του, που δεν είναι άλλος από
το να τα κάνει όλα μετρήσιμα κι άρα υπολογίσιμα και προβλέψιμα, είναι το lifestyleή καλύτερα αυτό που εννοούμε λέγοντας πλέον lifestyle. Toγκλαμουριάρικο περιτύλιγμα ενός
κενού περιεχομένου. Όση σχέση έχουν τα καταστρεπτικά όπλα του κάθε Υπουργείου
Άμυνας (ο Όργουελ τα ονόμασε Υπουργεία Ειρήνης στο «1984») με την άμυνα ή ένα
χαφιεδικό τμήμα όπως η Ασφάλεια με την πραγματική ασφάλεια των πολιτών, άλλη
τόση σχέση έχει το λεγόμενο lifestyleμε έναν ανθρώπινο τρόπο ζωής. Το
πάθος λείπει από τις αυτάρεσκες παγοκολώνες εξού κι αυτή η αναγκαστική
επιστροφή στα sixtiesκαι τα seventies, ακόμα και σε αυτήν την κιτς δεκαετία του ‘80. Και
λείπει γιατί λείπει το παιχνίδι.
Φανταστείτε ότι βλέπετε ένα φίλο σας στο
δρόμο από μακριά και απλά κρύβεστε στη
γωνία για να τον τρομάξετε. Στην Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων είτε κάποιος από
την απέναντι πολυκατοικία θα σας θεωρήσει «τρομοκράτη» και θα καλέσει το 100
είτε τα σώματα ασφαλείας που περιφέρονται ασκόπως σαν αστακοί στους δρόμους θα
«δουλέψουν τα λεφτά τους» κολλώντας σας το πολυβόλο στην καρωτίδα μαζί με ένα
κάρο κοσμητικά επίθετα. Και μην κάνετε καμιά απότομη κίνηση γιατί δεν το έχουν
σε πολύ, από το φόβο τους να σας κάνουν σουρωτήρι όπως εκείνο το παλικάρι στην
Κρήτη. Σε λίγο καιρό δικαίωμα στην πλάκα θα έχουν μόνο τηλεοπτικά συνεργεία
χιουμοριστικών εκπομπών. Για να μην πάω πολύ μακριά, μερικές σελίδες παρακάτω
θα ανακαλύψετε τις συναρπαστικές στιγμές της περιπέτειας που πέρασε κάποιος από
μας που είχε την τιμή να θεωρηθεί «ύποπτος» για αντισυμβατική συμπεριφορά.
Η μέγιστη ύβρις του σύγχρονου «τρόπου ζωής»
είναι ότι θεωρεί την εξέλιξη ανθρώπινο επίτευγμα μέσω της τεχνολογίας αγνοώντας
ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι προϊόν της
εξέλιξης και ότι σε τελική ανάλυση η εξέλιξη είναι πάνω από εκείνον. Ακόμα και
αν ο άνθρωπος σε κάποια φάση εκλείψει, εκείνη θα συνεχίσει την πορεία της.
Και για να επιστρέψω στο θέμα μου, το
παιχνίδι δεν εφευρέθηκε από τον άνθρωπο αλλά προϋπάρχει αυτού στη φύση. Αναπόφευκτα στην τεχνοκρατική εποχή των
χρηματιστηριακών δεικτών και των παράπλευρων απωλειών έχει πέσει θύμα απαγωγής.
Η αποστολή μας είναι να το απελευθερώσουμε.
