Το σύνθημα του punk "Do it yourself"εφαρμόζεται σήμερα στην
ηλεκτρονική μουσική. Οι παλιοί τον θυμούνται σαν τον ηλία του ‘happening’ που πρότεινε “κάτι
απίστευτους δίσκους”.
Και τώρα ο ΗΛΙΑΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ ειναι υπεύθυνος όχι μόνο για τις
συλλογές που κατά καιρούς κυκλοφορεί αλλά και για το σύνολο του ξένου
ρεπερτορίου της EROS MUSIC.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πότε πίστεψες ότι η
μουσική είναι το πράγμα με το οποίο θα ασχοληθείς αποκλειστικά;
Αυτό έγινε όταν ήμουν φοιτητής ακόμα στο Πανεπιστήμιο
Πειραιά. Αναρωτήθηκα τι κάνω εγώ εδώ πέρα τώρα, εγώ δε θέλω να γίνω ούτε
λογιστής ούτε ... υπουργός οικονομικών. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μουσική.
Από τότε που άκουσα όντως μουσική έπαθα σοκ, ξέρεις όχι σκόρπια πράγματα στον
αέρα γιατί τέτοια έπαιζαν και στο σπίτι μου.
Αλήθεια ποια ήταν τα πρώτα κομμάτια που σου έκαναν κλικ, τι
σε άγγιξε πολύ πιτσιρικά;
Έπαθα τρομακτικό σοκ
σε ηλικία δώδεκα χρονών το 1973 όταν πρωτάκουσα το soundtrack του Jesus Christ Superstar. Δεν μπορούσα να
καταλάβω γρι απ΄ αυτά που λέγανε. Μπορείς να φανταστείς τότε εποχές, τέλη
χούντας. Είχε γίνει απίστευτος σάλος μέχρι που η ελληνική εκκλησία είχε
αφορίσει το ... έργο και τους καλλιτέχνες και αυτό με είχε εξοργίσει. Μετά είχα
αρχίσει να ακούω τον Γιάννη Πετρίδη με
το Ποπ, Ροκ κλαμπ και διάβαζα τα άρθρα του Αργγύρη Ζήλου στο περιοδικό “Ηχος’
εκείνης της εποχής. Σιγά σιγά
αγοράζοντας και ακούγοντας δίσκους είτε ήταν King Crimson είτε David Bowie,Roxy Music ή Cockney Rebel, είδα ότι επηρεαζόμουν
πάρα πολύ και αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο εκτός από τη
μουσική. Είχα στεναχωρήσει πάρα πολύ τους δικούς μου αλλά δεν μπορούσα να
παραμυθιάζω τον εαυτό μου.
Πότε ήταν που πιτσιρικάς πρωτοέπαιξες με τους κολλητούς σου
μουσική και έφτιαξες την πρώτη σου ... "μπάντα";
Αυτό είχε γίνει στη γειτονιά μου, στο Αιγάλεω τέλη δεκαετίας
70, αρχές 80, πριν τους Magic de Spellφυσικά. Ήταν τότε που είχε σκάσει το punk. Βλέπαμε τα συγκροτήματα να παίζουνε παπάδες. Εμείς φυσικά
ούτε παπάδες μπορούσαμε να παίξουμε ούτε να τραγουδήσουμε αυτά τα πράγματα που
τραγουδάγανε γιατί δεν ήμασταν και του ωδείου. Θυμάμαι είχα αρχίσει να κάνω
πιάνο και τα παράτησα γιατί δεν μπορούσα αυτή τη νοοτροπία. Θεωρούσα ότι γινόμουν απλά εκτελεστής, θα
έπρεπε να σέβομαι και να υπακούω μια παρτιτούρα και αυτό μου σκότωνε τη
φαντασία.
Και φτάνουμε στους MagicdeSpell …
Τα παιδιά τα γνώρισα το '82 στο Happening, το δισκάδικο που δούλευα
τότε. Για τα επόμενα 15 χρόνια θα ήμουν ο frond man τους οποιαδήποτε σύνθεση κι αν είχαν. Ενδιάμεσα υπήρξαν οι Alice in A Nightmare, ουσιαστικά με ηλεκτρικό ήχο και αγγλικό στίχο για δύο τρία
χρόνια και ένα δίσκο στη Virgin,
οι οποίοι εξελίχθηκαν στους ΜDS των nineties. Είχαμε ξεκινήσει
ως ένα punk συγκρότημα
το οποίο από ένα σημείο και μετά είχε απορρίψει και την κιθάρα γιατί δεν
βρίσκαμε κιθαρίστες ικανούς τότε να καταλάβουν αυτό που θέλαμε να κάνουμε, το
μετρονομικόν και τα σχετικά. Μπάσο, ντραμς, κίμπορντς, συνθεσάιζερς και
φωνητικά. Το project“Αλλού” είναι η συνεργασία μου με τον παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής Savvas Ysatis στα τέλη των nineties. Το είδος είναι tech house dub με ελληνικά φωνητικά. Ο Savvas Ysatis είναι γνωστός για
δεκάδες παραγωγές που έχει κάνει για labels του εξωτερικού όπως η Tresor και θεωρώ
ότι είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Ο
ομότιτλος δίσκος μας (V2)
κυκλοφόρησε και στο εξωτερικό από μεγάλο ανεξάρτητο διανομέα της Ευρώπης.
Ποιοί άνθρωποι έχουν επηρεάσει καθοριστικά τα βιώματα σου και κατ' επέκταση και τη μουσική
σου παρουσία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;
Ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο
οποίος είναι θείος μου και μεγάλωσα μένοντας δίπλα δίπλα στο Αιγάλεω χωρίς να
έχω συνειδητοποιήσει ακόμα τότε τι εστί Ζαμπέτας. Κατάλαβα πολύ αργότερα και
μετά το θάνατό του πόσο "μεγάλος" ήταν.
Ποια είναι η γνώμη σου για την κρίση που διέρχονται οι
δισκογραφικές δεδομένου ότι είσαι στο χώρο;
Πρώτα απ' όλα φταίνε οι δισκογραφικές. Το cd σα format έπρεπε να είναι πολύ πιο φτηνό από το βινύλιο. Όμως δεν το
κάνανε ποτέ. Ίσα ίσα που τώρα με την πειρατεία και το internet αντί να κάνουν το μεγάλο μπαμ
και να ρίξουν τις τιμές βρήκαν την ευκαιρία να τις ανεβάσουν. Και αναφέρομαι
αποκλειστικά στις πολυεθνικές γιατί αυτές καθορίζουν τις τιμές. Μια εταιρία
όπως η Εros για
παράδειγμα δεν μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μείωση των τιμών γιατί
δεν αγοράζει δικαιώματα αλλά τελειωμένο προϊόν και το αγοράζει και ακριβά. Αν
δεν κόψει απ' έξω η εταιρία, τα δικά μου χέρια είναι δεμένα. Όμως γενικά οι
εταιρίες έχουν αυτή τη νοοτροπία: Έχουν πέσει οι πωλήσεις, ακριβαίνουμε την
τιμή για να ρεφάρουμε. Αυτή είναι μια λάθος πολιτική η οποία διώχνει ακόμα
περισσότερο τον κόσμο. Το ίδιο που έγινε με τον τουρισμό φέτος στην Ελλάδα. Όσο
για την πειρατεία, αυτή μπορεί να σκοτώνει τη μουσική αλλά η πειρατεία υπήρχε
πάντοτε. Και γω παλιά ας πούμε σου αντέγραφα κασέτες να ακούσεις, δεν είναι
εκεί το πρόβλημα.
Απ' όλο το φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής υπάρχει κάτι που
προτιμάς ιδιαίτερα;
Μου αρέσει πάρα πολύ το Βερολινέζικο techno. Πήγα να δω live τον Savvas Ysatis με τον Blake Baxter στο Tresor club του Βερολίνου και
διαπίστωσα ότι είναι μια πόλη που λειτουργεί κάτω από αυτό το πράγμα. Δεν είναι
σικέ, δηλαδή ακόμα και η μουσική που έχει το ξενοδοχείο στην τηλεφωνική αναμονή
είναι techno. Πας σε
ένα μικρό ρεστωράν και ακόμα και στις τουαλέτες παίζει ambient. Και το απίστευτο είναι ότι τη μουσική αυτή την έχει γράψει ο άνθρωπος
που σου σερβίρει εκείνη τη στιγμή το πρωινό... Πας στο ανατολικό Βερολίνο και
βλέπεις να ανοίγουν δισκάδικα σωρηδόν. Έπαθα πλάκα. Μόνο ο καιρός τους δε μου
άρεσε. Αν δεις το δικό τους Ψυρρή πως είναι, θα πεις πως το δικό μας είναι μόνο
για να πουλάνε σουβλάκια. Υπάρχει ένας ραδιοφωνικός σταθμός, ο Multi Culti που εδρεύει στο
Βερολίνο αλλά εκπέμπει σε πάμπολλες πόλεις ανά τον κόσμο και παίζει ethnic και ethnic enfluenced μουσικές. Η πόλη
που είναι βασίλισσα του ευρωπαϊκού techno είναι και βασίλισσα του ethnic. Λόγω
τεχνολογίας έχει γίνει αυτό το πράγμα.
Πώς καταφέρνεις μέσα σε αυτή την πληθώρα μουσικού υλικού να ξεδιαλέξεις κάθε
φορά; Ποιος είναι ο μπούσουλας που ακολουθείς; Γνωστά ονόματα, συμβουλές φίλων,
πράγματα που ακούς από άλλους ...
Σημασία έχει η καλή μουσική. Eπίσης το προσωπικό κριτήριο και γούστο
καθώς και η αξία του καλλιτέχνη και η
σπανιότητα των tracks.
Βέβαια αν έχεις κάποιο όνομα κράχτη μέσα ή ένα σπάνιο remix παίζει κι αυτό το ρόλο του ώστε να
αγοραστεί η συλλογή. Toβασικό για μένα είναι να πω ότι άξιζε τον κόπο και ότι διαφέρει από τις
εκατοντάδες άλλες συλλογές που κυκλοφορούν παγκοσμίως. Λαμβάνω διάφορα email από τη Σουηδία μέχρι
και τον Καναδά ανθρώπων που αγόρασαν τις συλλογές μου, επηρεάστηκαν από αυτές
και μάλιστα μερικοί που έχουν εταιρίες θέλουν να τις κυκλοφορήσουν γιατί
διαφέρουν από τα Budha Barας πούμε. Έχει παραγίνει, όλοι θέλουν να κάνουν Budha Bar. E, λοιπόν εμένα δε με ενδιαφέρει κάτι
τέτοιο.
Με το που φτιάξεις το εκάστοτε compilation κάνεις κάποιο crashtest;
Το πρώτο crash testπου κάνω είναι στο γραφείο μου στην Eros. Δυναμώνω την ένταση και παρατηρώ τις φάτσες που
περιφέρονται στους διαδρόμους και καταλαβαίνω τι γίνεται. Το επόμενο crash test είναι όταν πηγαίνω για mastering στο Αthens Mastering και βλέπω τις φάτσες
των ηχοληπτών, του Χρήστου, της Κατερίνας, του Γιάννη ... Συνήθως οι εταιρίες
όταν θέλουν να κάνουν ένα mastering,
το στέλνουν και λένε αυτή είναι η σειρά, κάντε το να τελειώνουμε. Εμένα δε μου
αρέσει να αφήνω τίποτα στην τύχη. Πηγαίνω από πάνω για να δω ακόμα και την
ψυχοακουστική, πόσο κενό πρέπει να έχει το ένα κομμάτι από το άλλο, τις ανάσες
... γιατί το ένα κομμάτι πρέπει να μπαίνει στο επόμενο κάποιες φορές και
κάποιες άλλες να υπάρχει διαφορά δύο δευτερολέπτων.
Έχει τύχει κάποια φορά το test να είναι όντως crash και να χρειαστεί να αλλάξεις ριζικά κάποια πράγματα στη
συλλογή;
Όχι, τόσο πολύ όχι. Εμπιστεύομαι το κριτήριο μου λίγο πολύ
και έχω και την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να προχωρήσω, μετά από τόσες
δώδεκα-δεκατρείς συλλογές που έχω κάνει. Έχει τύχει ωστόσο να αλλάξω σειρά
κομματιών στο mastering.
Το mastering είναι πολύ
σημαντικό. Παίζεις με διάφορα εφέ, μπάσα, με το equalizer, δίνεις κάποιες συχνότητες
ψυχοακουστικά που μπορεί να μην τις
ακούς αλλά τις "νοιώθεις", κλπ. Επειδή τα κομμάτια είναι από
διαφορετικούς καλλιτέχνες, διαφορετικές χώρες και αντιλήψεις, μοιραία έχουν και
διαφορετική παραγωγή. Πρέπει να έρθουν κοντά ηχητικά για να βγει η συλλογή ως ενιαίο σύνολο.
Φαντάζομαι ότι ασχολούμενος με όλο το φάσμα της παγκόσμιας
μουσικής, έκανες κάποιες απρόσμενες ανακαλύψεις, βρήκες κάποιες απρόσμενες
κανονικότητες που χαρακτηρίζουν τις μουσικές των λαών. Θυμάσαι κάτι που σου
έκανε τρομερή εντύπωση;
Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η κοινή νοοτροπία. Όχι
τόσο οι παραδόσεις να έρχονται κοντά και τα σχετικά Αυτό που προσπαθώ να
προσφέρω μέσα από τις ethnicσυλλογές που κάνω είναι πώς άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες,
γεωγραφικά μήκη και πλάτ, με τη βοήθεια και της τεχνολογίας, να κάνουν ένα πολύ
ωραίο μουσικό αποτέλεσμα. Αυτό για μένα είναι συμβίωση μέσα από τη μουσική.
Είχα χαρεί που σε μια προηγούμενη συλλογή, είχα ένα κομμάτι της Αmal Μurkus, η οποία είναι Παλαιστίνια,
ηχογραφεί στο Ισραήλ με Άραβες, Ισραηλίτες, Αμερικάνους, Γάλλους μουσικούς,
τραγουδάει Αραβικά και μιλάει για την αγάπη και την ειρήνη. Επίσης είχα σε
συλλογή το κλασσικό Σινανάι Γιάβρουμ του Καζαντζίδη σε εκτέλεση από τον Τούρκο
Οmar Faruk Tekbilek και τη Γλυκερία με Γάλλο παραγωγό σε ισραηλινή εταιρία. Αυτό
το πράγμα εμένα με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Πιστεύω στην ειλικρινή φιλία κάποιων
ανθρώπων με κάποιους άλλους που θεωρητικά λαμβάνονται και ως εχθροί, όσον αφορά
τη μουσική που μπορούν να κάνουν μαζί. Μέσα σ' αυτό μπαίνει και η τεχνολογία.
Παίρνεις έναν παραδοσιακό καλλιτέχνη, τον Αρμένη Τζιβάν Κασπαριάν ας πούμε και
βάζεις μαζί και τον Μichael Brookένα φοβερό σύγχρονο παραγωγό. Αυτό κάνει το μυαλό μου και τη ψυχή μου να
πετάνε. Δε μου αρέσουν τα
στεγανά με τίποτα.
Αυτό που με ενδιαφέρει μέσα από την Eros είναι αυτό που δεν έχει ακούσει
ακόμα κανείς. Αυτό που σήμερα είναι underground ή avant gardeκαι αύριο θα είναι πια mainstream.Aν κάτι δεν έχει ρίζες, τότε θα πέσει. Και το underground έχει ρίζες.
Δηλαδή είναι οι Kraftwerk undergroundή mainstream; Είναι ένα
συγκρότημα που έχει επηρεάσει σχεδόν όλους τους "γκουρού" της
ηλεκτρονικής μουσικής ή τους πρώτους ράππερ. Για παράδειγμα τους Sugar Hill Gang και τον Αfrica Bambaata. Φαντάσου, μαύροι
καλλιτέχνες Αμερικάνοι να έχουν επηρεαστεί από τον μετρονομικό πανικό κάποιων
Γερμανών από τη Φραγκφούρτη. Δεν είναι φοβερό αυτό; Αυτό για μένα έχει ρίζες.
Ήταν avant gardeαλλά είναι και mainstreamταυτόχρονα. Δηλαδή η Kylie Minogueδεν έχει βασιστεί πουθενά αλλού στο τελευταίο της hit παρά στους Κraftwerk. Ακόμα και τα κουστούμια. που
φοράνε στο video clipείναι οι Kraftwerk στο Man Machine. Kαι δε βγαίνει κανείς να το πει.
Η μουσική πρέπει να σε στέλνει από μόνη της. Αν τα ναρκωτικά
σου είναι απαραίτητα, κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά. Τα ναρκωτικά υπάρχουν
παντού και σε όλα τα μουσικά είδη. Στα σκυλάδικα δεν παίρνουν ναρκωτικά; Ακόμα
και στην εκκλησία να πας, λιβάνι θα σου μυρίσει, θα ζαλιστείς. Τηλεόραση θα ανοίξεις, θα κολλήσεις.
