Ζούμε στην εποχή
που οι μουσικοί παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και γνωρίζουν πλέον ότι
το μέλλον είναι η (μουσική) αλληλεγγύη. Κατά μόνας ή σε ομάδες βγαίνουν όλο και
πιο συχνά στο δρόμο με την ελπίδα, που τους καίει εσωτερικά, σα δυνατή φλόγα,
να συναντήσουν την έμπνευση. Φυσικά όταν γίνεται αυτοσκοπός, δηλαδή κυνήγι της
έμπνευσης με το τουφέκι, το αποτέλεσμα είναι συνήθως απογοητευτικό. Έχω ακούσει
δίσκους, μου έρχεται στο μυαλό το πολυδιαφημισμένο “1 Giant Leap”, όπου «καλλιτέχνες» συναντούν άλλους
καλλιτέχνες και η μουσική μοιάζει με ρώσικη σαλάτα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος,
χωρίς ειρμό, αφόρητη. Γιατί υπάρχει κάτι που πολλοί ξεχνούν μπροστά στην
επιθυμία – και την ανάγκη- να παράξουν έργο: Όταν ταξιδεύεις, για δουλειά ή και
για διακοπές, πρέπει να έχεις κέφι. Να αφήνεις τις εμμονές σου στο ράφι και να
ασχολείσαι με τις ιδέες εκείνων που συναντάς, δε θα σου δοθεί ξανά η ευκαιρία.
Αλλιώς καλύτερα να μείνεις σπίτι, ν’ ακούς παλιούς δίσκους, να τρως σούσι πλάι
στην πισίνα. Μην κάνεις μουσική!
Up, Bustle & Out
Υπάρχουν όμως κι
αυτοί που τα καταφέρνουν γιατί, είναι και οι ίδιοι, εν τέλει, ψυχές
ταξιδιάρικες. Ο Ry Cooder, ο Manu Chao κι ο David Byrne παλιότερα και σήμερα περιπτώσεις όπως οιUp, Bustle & Out. Αυτοί οι τελευταίοι έφυγαν το 2003 από
την Αγγλία και πήγαν στο Μεξικό με σκοπό να παραλάβουν απλώς ένα βραβείο για
κάποια ταινία και εκεί συνάντησαν τους Control Machete, ένα συγκρότημα που μοσχοπουλάει τον hip hop/cumbia ήχο του. Έκαναν παρέα, ηχογράφησαν μαζί μερικά
κομμάτια χωρίς να γνωρίζουν εκ των προτέρων πότε και πώς θα τα χρησιμοποιήσουν,
χαιρετήθηκαν και φιλήθηκαν σταυρωτά κι ύστερα οι Άγγλοι ανέβηκαν ως την
Καλιφόρνια που έχει πολύ δυνατή σύγχρονη latin σκηνή. Επανέλαβαν κι εκεί αυτό που τους
είχε φανεί πολύ ωραίο λίγες μέρες νωρίτερα στο Μέξικο Σίτυ κι έπειτα πέταξαν ως
τη Νέα Υόρκη, από ‘κεί πήγαν στην Τζαμάικα και το Πουέρτο Ρίκο και, τελικά όταν
επέστρεψαν πίσω στην Ευρώπη έφεραν μαζί τους ένα θαυμάσιο, ζωηρό, κεφάτο και
μπιτάτο δίσκο με τίτλο “Mexican Sessions-Our simple sensational sound”. Και το κατάφεραν επειδή άφησαν τις
ιδέες τους να παρασυρθούν από άλλους μουσικούς και να ανακατευτούν με τους
λατινοαμερικάνικους ήχους, την cumbiaεν προκειμένω, χωρίς να ξοδέψουν τζάμπα το δικό τους ηλεκτρονικό/ hip hop/ τζαζ/ ρέγκε/ φάνκι ήχο. Έφτιαξαν ένα
άλμπουμ που είναι latin,
είναι cumbia, είναι hip hop – είναι σύγχρονο. Κολομβιάνικα πνευστά,
κιθάρες φλαμένκο, σαξόφωνα, άπειρα κρουστά ηλεκτρονικά και μη, τα έδεσαν με
τους ήχους του ταξιδιού, με τα ηχογραφημένα θραύσματα ενός κόσμου που
δικτυώνεται ενώ παραμένει ζωντανός, με σάρκα και με αίμα.
Miles Cleret
Όσο οι UB&O καταπιάνονται με το δικό τους,
δημιουργικό σήμερα, ένας συμπατριώτης τους, ο Miles Cleret από το Μπράιτον, βλέπει τον πλανήτη ως
αχανές, ανεξερεύνητο τερέν. Με τη μουσική του μύτη υγρή και τις αισθήσεις σ’
εγρήγορση ψάχνει τους ήχους που δεν ακούστηκαν παρά μόνο στη μακρινή χώρα των
τροπικών όπου ηχογραφήθηκαν πριν πολλά, πολλά χρόνια, όταν η βιομηχανία
κατέγραφε αντί να κατασκευάζει μουσική. Με το ταλέντο του αθεράπευτου
μουσικόφιλου κι όχημα την εταιρία Soundway ψάχνει, βρίσκει, μελετά και φτιάχνει
συλλογές σε CDκαι βινύλιο (αθεράπευτος, λέμε!) με κομμάτια που ηχογραφήθηκαν το ’60 και το
’70 σε χώρες όπως η Κολομβία, ο Παναμάς, η Νιγηρία ή η Γκάνα. Αντεργκράουντ
χορευτικοί ήχοι από καταργημένα ή ξεχασμένα βινύλια, ονόματα άγνωστα και ήχοι
τόσο απολαυστικά παλιοί και αλλόκοτοι, οι οποίοι όμως κουβαλούν ατόφιο το
πνεύμα της εποχής τους. Εξαιρετικές εκδόσεις, με θαυμάσια συνοδευτικά κείμενα
πληροφοριακά και σχολαστικά, που δεν εξυμνούν τη ρετρό διάθεση του κάθε δυτικού
μουσικόφιλου, αντιθέτως εξυμνούν την ανάγκη για βαθύτερη γνώση, πλατύτερη
κατανόηση και βοήθεια ώστε να βρούμε το νήμα της σύγχρονης μουσικής ιστορίας
του πλανήτη Γη.
