RadioHead
Των Ηλία Παππά και Βαγγέλη Δαβιτίδη
Share |

Τελικά τι σόι μουσική είναι αυτή που παίζουν οι Radiohead; Και επιτέλους τι απαγγέλλει ο Thom Yorke στα διαπλανητικά ξόρκια των στίχων του;

Ποιοι είναι αυτοί οι Radiohead;

THERE IS NOTHING NOBLE IN BEING SUPERIORTO YOUR FELLOW MEN. TRUE NOBILITY IS BEING SUPERIORTO YOUR FORMER SELF.

A. Hey, are you the guys who play Creep? 

Όνομα δανεισμένο από το τραγούδι των Talking Heads του ’86. Ένα από τα πολλά συγκροτήματα της Οξφόρδης αποτελούμενο από τον Thom Yorke ο οποίος τραγουδάει και παίζει κιθάρα, τον κιθαρίστα Ed ’O Brian, τον ντραμίστα Phil Serway, τον μπασίστα Colin Greenwood και τον πιτσιρικά αδερφό του Johnny ο οποίος έπρηξε για να συμμετάσχει στη φάση κι ο οποίος έμελλε να οδηγεί τις κιθάρες του συγκροτήματος. Και με το πρώτο κομμάτι το Creepτo 1992. (Ι’ m a creep/ I’m a weirdo/ what the hell I’m doing here/ I don’t belong here). Ο πρώτος τους δίσκος ‘Pablo Honey’ (1993) με δεύτερο κομμάτι το Creep πουλάει παγκοσμίως 1.000.000 κλώνους. Με το δεύτερο δίσκο τους Τhe Bends(1995) φωνάζουν ότι δεν είναι διάττοντες αστέρες του ενός hit. Ποιος τους ακούει; Γίνονται το αγαπημένο συγκρότημα των REM οι οποίοι επέμεναν μέχρι ακύρωσης για να παίξουν support οι Radiohead στην τουρνέ τους μόνο και μόνο για να τους ακούν κάθε βράδυ.

Β. Huston do you copy? Permission to land. This is Huston calling_ Ok computer, permission granted_

Το σωτήριο έτος 1997 ηχογραφείται σε ένα κάστρο του προπροηγούμενου αιώνα κάπου στη σκοτεινοπράσινη βρετανική εξοχή, με διάσπαρτα τα μικρόφωνα που είχε στήσει ο παραγωγός Nigel Godrich (σ.σ. προσέξτε επώνυμο) παντού μέσα στο σπίτι, το ΟΚ Computer. Την αρχική έκπληξη διαδέχεται το σοκ. Οι τύποι δυο χρόνια πειραματίζονταν με συνθεσάιζερ και δεν το είχαν πει σε κανέναν. Ο δίσκος έγινε κλασικός και έδειχνε με σαφήνεια το άγχος του ανθρώπου που ζει στα τέλη του 20ου αιώνα: a heart that’s full up like a landfill. A job that slowly kills you_ bruises that wont heal_ you look so tired_ unhappy_ bring down the government_ they don’t_ they don’t speak for us_ ill take a quiet life_ a handshake some carbon monoxide_ no alarms and no surprises_ silent _ this is my final fit_ my final bellyache_ with no alarms and no surprises_ no alarms and no surprises please_ such a pretty house_ such a pretty garden_ no alarms and no surprises_ no alarms and no surprises please. Μετά από αυτό, στο τελευταίο αφιέρωμα που έκανα στους Radiohead (περιοδικό Υποβρύχιο τεύχος 3, Μάιος ’99) έγραψα ότι δεν μπορώ να φανταστώ που θα έφταναν στον επόμενο δίσκο. Ναι, ακόμα δίσκο έλεγα…

Γ. Τι βγήκε, αγόρι ή κορίτσι;

Kid A.

02/08/2000 There are two colors in my head.τραγουδάει αυτή τη φορά ο Yorke. Πλέον γνωρίζαμε ότι δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε τι να περιμένουμε. Δε θα πω κουβέντα για το Kid A, θα σας παραπέμψω απλά στο κομμάτι του H. Παππά, ο οποίος σουτάρει Radiohead πολλά χρόνια, διαβάστε το καθώς ακούτε το cd ή το σκληρό σας. lyrics του Kid A έρχονται με την καινούρια τους δουλειά που κυκλοφορεί στην Ευρώπη στις 04/06/01 ονόματι Amnesiac και προέρχεται από sessions που έλαβαν χώρα την ίδια περίοδο με την ηχογράφηση τουKid A. Τα περισσότερα κομμάτια που ακούσαμε στο Internet παρ’ όλα αυτά δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμιά επαφή με το Kid A. Σωωωώπα.

Thom Yorke

“Νιώθω τρομερή ενοχή όταν έχω σεξουαλικά αισθήματα, έτσι καταλήγω να περνάω τη ζωή μου στεναχωρημένος που μου άρεσε κάποια κοπέλα. Στο σχολείο νόμιζα ότι τα κορίτσια είναι τόσο υπέροχα που τα φοβόμουν μέχρι θανάτου. Αυνανίζομαι πολύ. Έτσι το αντιμετωπίζω!”

“Εμείς σκληρά ναρκωτικά; Θα ήταν φρικτό, θα καταλήγαμε να ακουγόμαστε σαν τον Bryan Adams.”

“Ο κόσμος καμιά φορά με ρωτάει αν είμαι ευτυχισμένος κι εγώ τους στέλνω στο διάολο. Αν ήμουν ευτυχισμένος θα ήμουν σε κωλοδιαφημιστικά αυτοκινήτων.”

“Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από την Αμερική είναι ότι είναι ανόητη και αυτό είναι αρκετά ανακουφιστικό μερικές φορές.”

COLIN GREENWOOD

O Ed έχει τη φήμη του πιο μαλθακού μέλους του συγκροτήματος επειδή είναι συνήθως συγκαταβατικός. Παρ’ όλα αυτά, το ’94 στο Los Angeles έφτασε κοντά στο να «σπάσει». Καθόμασταν σ’ αυτό το εφιαλτικό ρεστοράν με το άθλιο σέρβις και χτυπούσαν συνεχώς κινητά τηλέφωνα.

Ο Ed ξαφνικά σηκώθηκε και αναποδογύρισε το τραπέζι. Νόμιζε ότι ήταν ο Ιησούς που έδιωχνε τους εμπόρους από το σπίτι του πατέρα του.

26/06/00, Αθήνα, Ελλάδα

“Φτάσαμε σήμερα το πρωί για να παίξουμε δύο συναυλίες στο θέατρο του Λυκαβητού, που βρίσκεται κοντά στην Ακρόπολη. Κανένα σημείο από αρχαιότητες μέχρι τώρα, ακόμα και από τον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου. Αυτή η πόλη φαίνεται τεράστια και απ’ ότι φαίνεται βρισκόμαστε σε ένα μέρος που ένας ντόπιος το χαρακτήρισε “κάπου στο πουθενά”. Πολύ κίνηση έξω από το παράθυρο και παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, το οποίο εξηγείται από το γεγονός ότι εδώ έχουν ένα σύστημα, όπου οι άδειες των αυτοκινήτων εκδίδονται για διαφορετικές μέρες της εβδομάδας για να αποτραπεί το μποτιλιάρισμα. Για παράδειγμα, σου επιτρέπεται να κυκλοφορείς αυτό το αμάξι τις Δευτέρες, τις Τετάρτες, τις Παρασκευές, και τις Κυριακές και θα πρέπει να αγοράσεις άλλο, αν σου περισσεύουν, για τις Τρίτες, τις Πέμπτες, Σάββατα.

Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ…

Περάσαμε καταπληκτικά στην Φλωρεντία…παίξαμε στην καρδιά της παλιάς πόλης στην πλατεία San Croce. Χτες παίξαμε στη Θεσσαλονίκη σε ένα όμορφο και μοντέρνο αμφιθέατρο, που φτιάξανε σε ένα λόφο που στέκεται πάνω από την πόλη. Ένα καταπληκτικό κοινό που έδειξε μεγάλη υπομονή ακούγοντας εννέα καινούρια κομμάτια από μια μπάντα η οποία αψήφησε τις συνεχόμενες παρακλήσεις για το Creep – κατανοητό από την μεριά τους αφού ήταν η πρώτη επίσκεψή μας – και το pop is dead – καθάρματα…
Ανησυχώ για το πόσο εύκολο είναι να πίνεις τεράστιες ποσότητες αλκοόλ σε τουρ. Μας έδωσαν ώθηση οι απίθανοι τύποι με τις λάικες, οι οποίοι εκτός του ότι παίζουν υπέροχα φτιάχνουν και τις καλύτερες μαργαρίτες εκτός Μεξικού. Μάλλον είναι επικίνδυνο να κάνεις τουρνέ μαζί τους…εντωμεταξύ οι τεχνικοί μας κάνουν μια απίστευτα καλή δουλειά δουλεύοντας έξω σε τρελές θερμοκρασίες την ώρα που εμείς τριγυρνάμε άσκοπα σαν ποπσταρς.

Band’s Log

Kid A

Τα τρία χρόνια που πέρασαν από το «Ok Computer», ο Thom Yorke, ασχολήθηκε με την ψυχολογία (πηγές από το www.Planettelex.com,www.greenplastic.com). Χρησιμοποίησε τις νέες του γνώσεις για να περιγράψει ένα εσωτερικό ταξίδι του σύγχρονου ανθρώπου στον κόσμο. Με βάση τη ρήση του Sigmund Freud, “ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο χρώματα” (πηγή: The Ego and the Id – “there are two colors in my head”), θέλησε να ακολουθήσει την εσωτερική διαδρομή ενός παιδιού που έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα. Το τραγούδι «Kid A» εξιστορεί το υποσυνείδητο προτρέποντας τα παιδιά να βγουν στον κόσμο («το υποσυνείδητο είναι ένα τραγούδι διαστρεβλωμένο» - Thom Yorke, 1999, πηγή www.greenplastic.com). Στο «Νational Anthem» συντελείται η επαφή με τον εξωτερικό κόσμο όπου τίποτα δεν συμβαδίζει με την φαντασιακή παιδικότητα και ακακία. Οι στίχοι, καθώς και η χαοτική, σκοτεινή μουσική, είναι αυταπόδεικτοι μάρτυρες των παραπάνω. Η ρήξη αυτή, η οποία βιώνεται κατακόρυφα, μπορεί να καταφέρει τρομακτικά πλήγματα σε διαταραγμένες ή υπερευαίσθητες προσωπικότητες με αποτέλεσμα η αντιμετώπισή της, σε πρώτο στάδιο, να είναι αδύνατη. Έτσι φτάνουμε στο “How to Disappear Completely”, όπου οι τάσεις φυγής είναι έκδηλες, κάτι που σίγουρα έχουμε όλοι νιώσει σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Η επανασυγκρότηση όμως, που προβάλλεται μέσα από την ηρεμία του «Treefingers», δυναμώνει σε θεμιτό βαθμό το υπερεγώ έτσι ώστε, η πρώτη θλίψη και ο φόβος , να δημιουργήσουν την αρρωστημένη ειρωνεία και αδιαφορία του “Optimistic”. Η αίσθηση της αποξένωσης όμως παραμένει και εκφράζεται στο “In Limbo” (μτφρ. στον τόπο που λησμονούνται οι άνθρωποι, πηγή:Oxford Dictionary. I’m lost at sea/ don’t bother me). Αυτή η θέση του απομακρυσμένου μας φέρνει στην απελπισία του “Idioteque” (we are not scaremongering/ this is really happening). Η απελπισία με τη σειρά της, εάν δεν επιφέρει το θάνατο ξυπνάει το ένστικτο της επιβίωσης. Αναφέρομαι στο «Φροϋδικό Σήμαντρο» (πηγή: «The Interpretation of Dreams»), όπου εκφράζεται με τον εσωκλεισμό  του “Morning Bell”. Η συνεχής επανάληψη, στη συγκεκριμένη τονικότητα, της λέξης “walking” δε δηλώνει το φόβο και τη φυγή , αλλά τη συνεχή, τιτάνια προσπάθεια για ανακάλυψη πραγμάτων σύμμεικτων με την ψυχή μας. Τέλος, δεν είναι πλέον φανερό στο Motion Picture Soundtrack, το υπερτασικό παράπονο που εμφανίζει κάθε άνθρωπος που πλανευτεί. Το τραγικό μεγαλείο επικεντρώνεται στον τελευταίο φυσικά στίχο («I will see you in the next life»), όπου με τον καταπληκτικό στωικισμό του γεννάει ελπίδα περισσότερο, παρά απόγνωση. Το «Kid A» ηθελημένα αποχωρεί από τη μελωδικότητα. Το θέμα είναι, πως θα ήταν άχρηστο το συναίσθημα που θέλει να εκφράσει δίχως τις συγκεκριμένες ηχητικές φόρμες, αφού, όντας ψυχολογικό album οιοδήποτε είδος μελωδικότητας θα το απομάκρυνε από την πολεμική του και θα το καθιστούσε μελοδραματικό ή ακόμη και κωμικό. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πειραματικό album αλλά με ένα πείραμα αποτύπωσης μιας συγκεκριμένης και όχι αφηρημένης ιδέας. Η διαφορά είναι τεράστια διότι οι Radiohead δεν ανακάλυψαν ψάχνοντας αλλά έψαξαν αυτό που ανακάλυψαν. Ο ανεπαναληπτισμός  στη δημιουργία δεν θα είχε καμιά σημασία εάν δεν ακολουθούνταν από τον συνεχή επαναπροσδιορισμό, κάτι που σίγουρα το κάνουν οι Radiohead και γι’ αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί το ότι επέλεξαν τέτοιο δύσκολο εγχείρημα με το “Kid A” και δεν ακολούθησαν την πεπατημένη του “Ok Computer”.

 

Thom Yorke 

«Αυτό που με απασχολεί περισσότερο στην ψηφιακή εποχή είναι ότι ξέρουν τόσα για μας. Είναι μια τρομερή παραβίαση της ιδιωτικής ζωής. Οπουδήποτε κι αν είσαι στον κόσμο μπορούν να σε εντοπίσουν αν χρησιμοποιήσεις την πιστωτική σου κάρτα. Ακούω αυτές τις περίεργες φήμες για ένα σχέδιο που χρηματοδοτεί ο στρατός για το Internet και πραγματικά πιστεύω ότι στο μέλλον η ισορροπία δυνάμεων δεν θα καθορίζεται από την ποσότητα των πυρηνικών αλλά από την ποσότητα της πληροφορίας. Παρόλα αυτά δεν ανησυχώ ότι θα υπερισχύσουν οι μηχανές των ανθρώπων, απλά επειδή οι computers δεν μπορούν να αντισταθούν. Μπορείς πάντα να τους σπάσεις, είναι τελείως ανυπεράσπιστοι. Αυτό που θέλουμε είναι περισσότερους ανθρώπους με σφυριά.



fashion addiction