


ΤΟΥΣ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΟΙΤΟΥΣΑΝ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ
Τα αυλάκια είχαν γεμίσει
ιδρώτα και η διασταύρωση της γραμμής της ζωής με αυτή του έρωτα ήταν τελείως
πλημμυρισμένη. Έκτακτα μέτρα ήταν αναγκαία. Παρόλα αυτά η παλάμη συνέχιζε
μηχανικά, με ατάραχη ακρίβεια το έργο της. Δεν υπήρχαν περιθώρια διαμαρτυρίας.
Οι διαταγές έρχονταν από πιο ψηλά και ήταν σαφείς και ξάστερες, μην αφήνοντας
ούτε ένα παραθυράκι παρεξήγησης. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από το προκαθορισμένο
σχέδιο δράσης θα θεωρούταν έσχατη προδοσία και οι υπεύθυνοι, οι εκφραστές –
ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο – αυτής της ανταρσίας θα τιμωρούνταν
παραδειγματικά.
Η μονάδα δεν ήταν σε
κατάσταση να εναντιωθεί σε οποιοδήποτε πρόσταγμα των ανωτέρων, καθώς από την
προηγούμενη εβδομάδα λειτουργούσε με ό,τι μέσα και εφόδια υπήρχαν, από τη
στιγμή που χάθηκε πρόωρα ο δείκτης – μεγάλο σκάνδαλο προκλήθηκε. «Ο δείκτης,
ένας αξιωματικός που έπαιξε τέτοιο ρόλο στην επανάσταση που μας έφερε στην
εξουσία να παρακούει, να κάνει του κεφαλιού του, υπό αυτές τις συνθήκες κιόλας;
Πρωτάκουστο, τόσα χρόνια εκπαίδευσης, πειθαρχίας, χαμένα εξαιτίας ενός
στιγμιαίου καπρίτσιου; Θλιβερό, πράγματι θλιβερό, αλλά είναι οι κανονισμοί και
πρέπει να ακολουθηθούν κατά γράμμα, το γράμμα του νόμου το οποίο κανείς δεν
επιτρέπεται να κοιτάξει στα μάτια, να το περιεργαστεί, να το κατανοήσει. Πρωτάκουστο!
Κι αν δεν του αρέσει κάτι,
τι; Θα το απορρίψει; Αδύνατο, υπερβατική ουτοπία, απλές πολυτέλειες και τελικά,
γιατί ζητάς να κατανοήσεις κάτι το οποίο όσο καλά και να συλλογιστείς περί της
ύπαρξής του, του είναι του, προσπαθείς να αντιληφθείς την ουσία του, το λόγο
της χρηστικής του αξίας, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά του, τελικά, το μόνο
που θα κάνεις είναι συναισθηματικά να καταστρέψεις κάτι που πρακτικά είναι αδύνατο
να ζήσεις χωρίς, και έπειτα τους άλλους, τους σκέφτηκες τους άλλους; Με ποιο δικαίωμα πετάς το
σπόρο της αμφιβολίας σε άλλους κήπους; Ο δικός σου όντας πνιγμένος στο ζιζάνιο
υποφέρει· οι άλλοι κήποι όμως φαίνονται ανθισμένοι, τι και αν θα μπορούσαν να
είναι καλύτερα φυτεμένοι με παρτέρια με εξωτικά φυτά, δέντρα, κατοικίες
σκίουρων, οι κήποι αυτοί «υπάρχουν», παράγουν τα ζητούμενα και τα αναμενόμενα,
άρα ποιο είναι το πρόβλημά σου; Σαφέστατα θα μπορούσαν να μας προμηθεύουν με
περισσότερα αγαθά αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρουν. Η αξία τους είναι αυτή που
εμείς αποφασίζουμε και όλα πάνε ρολόι, εντάξει;
Ο δείκτης τα ήξερε αυτά. Χωρίς
να πρέπει, χωρίς να του έχει ζητηθεί, πήρε πρωτοβουλίες. Ανήκουστο! Η
πρωτοβουλία είναι σημάδι του δυστυχισμένου, του πλεονέκτη, του εγωιστή, του ατομιστή
του σκλάβου των ορμών του – ο Όσκαρ Ουάιλντ, που όλοι αυτοί λατρεύουν θεωρώντας
τον γκουρού, το είπε: «η πρωτοβουλία είναι σημάδι ηρωισμού». Τι άλλο να πούμε;
Ηρωισμός! Που διαφθείρει το σύνολο, διαταράσσοντας την ισορροπία του, το equilibrium αναδεικνύοντας
άτομα, τοποθετώντας τα πάνω από το μέσο όρο, και γιατί; γιατί έδειξε ανυπακοή
στις διαταγές, δοσμένες από τη σοφή μας αρχή, ανυπακοή γιατί; Τις θεώρησε λάθος;
Πίστευε ότι ήξερε καλύτερα;
«Ύβρις!», το στρατοδικείο που
συστήθηκε για την εκδίκαση της υπόθεσης του αντίχειρα διακόπηκεαπό τις φωνές των ενόρκων – τους ενόρκους αποτελούσαν
οι δύο αντίχειρες του χεριού, οι δύο του ποδιού, ο δεξιός μέσος, η μύτη και ο
ομφαλός – καθώς αγανακτισμένοι από τη στάση του αντίχειρα κραύγαζαν «Ύβρις!» όχι μόνο εξαιτίας της
στιγμιαίας απόκλισης από το νόμο που έδειξε ο κατηγορούμενος – άλλωστε ο
πρότερος έντιμος βίος θα του εξασφάλιζε δεκαπενθήμερη παράλυση με αναστολή – όσο
της ανυποχώρητης και άτεγκτής του στάσης, χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Ο συνήγορος
υπεράσπισης πέταξε την περούκα καθώς ο αντίχειρας όταν κλήθηκε να απολογηθεί είπε σε ήπιο,
ατάραχο τόνο: «Η ανυπακοή είναι καθήκον». Η ποινή εκτελέστηκε αμέσως και τώρα
οι τέσσερις πρώην σύντροφοί του συνέχιζαν το κοπιώδες έργο τους ιδρώνοντας,
αλλά η τάξη είχε πλέον αποκατασταθεί και από τον αντίχειρα δεν απομένει πλέον τίποτα παρά το
κενό τώρα, βάθρο του ήρωα της επανάστασης.