


Γεννήθηκε στην Αυστραλία ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 8 ετών
για να επιστρέψει στη Μελβούρνη μετά το λύκειο για σπουδές ζωγραφικής και
Ιστορίας της Τέχνης.
Γυρνώντας στην Ελλάδα έκανε γραφικές Τέχνες. Παράλληλα
ασχολούταν με τη μουσική η οποία μετά από όλες τις σπουδές τον κέρδισε. . Ήταν
μια μεγάλη πορεία που άρχισε από το ωδείο όπου και έμαθε κιθάρα. Δεν πίνει, δεν
καπνίζει, σπάνια βγαίνει εκτός (εκτός κι αν έρθει κάποιος dj που θέλω
οπωσδήποτε να ακούσω ή με τραβούν οι φίλοι με το ζόρι, από το φραπέ πoυ του προσέφερα κατέβασε
ελάχιστες γουλιές κι αυτές μάλλον από ευγένεια. Κυρίες και κύριοι, το μικρό
αγόρι κατεβαίνει από το κλεμμένο ποδήλατο πάνω στο οποίο οδηγεί την ελληνική
ηλεκτρονική σκηνή και μας παρουσιάζει το νέο του album «Για σένα με αγάπη», πιο ώριμος και
ήρεμος από ποτέ.
Ποιος είναι ο πρώτος
δίσκος που αγόρασες ;
O πρώτος δίσκος που αγόρασα νομίζω ήταν (γέλια), ...ήταν ένας των Carpenters, αυτός με το καφέ εξώφυλλο Τhe Singles. Είχε πολύ πλάκα, ...υπήρχε
ένα δισκάδικο τότε στη γειτονιά μου στο Περιστέρι και ο δίσκος που ήταν στη
βιτρίνα ήταν αυτός. Το πήρα έτσι, όχι ότι
ήξερα τους Carpentersτότε. Εντάξει ... τελικά μου άρεσαν πάρα
πολύ.
Και ο χιλιοπαιγμένος
;
Ε, εκείνη την εποχή άκουγα Radioactivity, Sex Pistols, Stevie Wonder ... και σιγά σιγά άρχισα
να ακούω όλο και πιο περίεργα, jazz,
… ήτανε τότε στη μόδα ο Stomu Yamasta,
αυτή η γιαπωνέζικη free jazz ας πούμε. Είχα ακούσματα από όλο το μουσικό πεδίο και
έπαιρνα από το καθετί αυτό που ήθελα. Από τους Doors μπορεί να μου μ’ άρεσε ο κιμπορντίστας για παράδειγμα.
Επίσης Souxsie and the Banshees,Depeche Mode,
τα άκουγα όλα δεν είχα πρόβλημα.
Πότε πήρες την
απόφαση να ασχοληθείς αποκλειστικά με τη μουσική ;
Όταν τέλειωσα τις σπουδές μου στη ζωγραφική σχεδόν. Ήμουν
σίγουρος ότι προς τα κει πηγαίνει το πράγμα αλλά φοβόμουν να το πω, να το κάνω
ξεκάθαρο στο περιβάλλον γύρω μου. Αλλά κάποια στιγμή είπα ότι δεν μπορώ να κάνω
τίποτα άλλο. Ήμουν γύρω στα 26, 27. Ήταν μια προσωπική απόφαση, μια απόφαση
ζωής που με έκανε να εγκαταλείψω τα πάντα. Τέρμα στη ζωή μου θα κάνω αυτό είπα.
Τι θυμάσαι από
εκείνες τις εποχές, φαντάζομαι αυτές οι αναμνήσεις είναι και οι πιο ρομαντικές,
ξεκίνημα γαρ ...
Δούλευα παράλληλα, έκανα διάφορες δουλειές και προετοίμαζα
γρήγορα το project που θα έβγαζα Τότε ήταν η περίοδος ’89-90 που ακούγαμε πολύ hip hop, acid techno, μετά, τη δεκαετία του
‘ 90 γίνανε όλα πιο ξεκάθαρα. Μέχρι τότε τα ακούσματα περιπλανιόντουσαν στον
αέρα υπήρχε λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο. Αλλά ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να
κάνω ηλεκτρονικά.
Σα guideline τι είχες, ποιανού τη δουλειά θαύμαζες τότε;
Μου άρεσαν πάρα πολύ οι Public Enemy, τους άκουγα πολύ. Μου άρεσαν όλα αυτά που λέγανε, αυτό τοlounge ... πράγμα που ερχόταν από τους δίσκους. Παράλληλα και εντελώς κουφό μου
άρεσαν και οι Pet Shop Boys,
ακόμα δεν είχα αποφασίσει που θα το κεντράρω όλο αυτό το πράγμα, γιατί ήμουν
ανάμεσα στη dance μουσική αλλά και το hip hop που ήταν πιο...
Εκείνη την εποχή,
κάποιος νέος που ήτανε στη φάση της dance μουσικής, που πήγαινε
όταν έβγαινε, που ξέδινε;
Στο Fuzz βέβαια, στο Graffiti στην Ομόνοια που έπαιζε acid και ήταν κι άλλα δυο μαγαζιά στο
κέντρο. Ήταν λίγα τα μαγαζιά τότε που έπαιζαν τέτοια μουσική. Το Fuzz ήταν
το επίκεντρο. Kαι μετά
σιγά, σιγά αρχίσανε τα υπαίθρια party.
Εκεί του έδωσα και κατάλαβε, ξέρεις... δηλαδή μέχρι και το ’97 ήμουνα πολύ μέσα
σε αυτή τη φάση.
Από όλο αυτό το underground σκηνικό των parties … γιατί τότε ήταν underground, πριν πάρουνε τον κόσμο και τον μαντρώσουνε στα
μαγαζιά με πανάκριβη είσοδο, τι θυμάσαι από τις αρχές των ΄90’s;
Αυτή τη μουσική, πήγαινες και ... έπεφτες κάτω στο τέλος, δηλαδή πως να σου
πω έδινες όλη την ενέργεια του σώματός σου, ήταν κάτι πολύ καινούριο, κάτι πολύ
ξεχωριστό. Καμία σχέση με τώρα. Τώρα δηλαδή δε μου φαίνεται έτσι, είναι πιο
πολύ να πάμε να δειχτούμε, να δείξουμε τα ρούχα μας ... είναι φλωράδικη φάση.
Τότε υπήρχε μια οργή, ήταν ένα σύσσωμο πράγμα που παλλόταν. Όλος ο κόσμος
γούσταρε, ήταν στο ίδιο trip.
Βέβαια δεν ήταν για πολύ μεγάλο κοινό, πέντε έξι χιλιάδες άτομα συντηρούσανε ταparties …
στόμα με στόμα, χέρι
με χέρι τα flyers, οι χάρτες ...
Και στο εξωτερικό που πήγα σε parties σε Αγγλία,
Γερμανία, υπήρχε ενθουσιασμός από το καινούριο. Τώρα φαντάζομαι ότι η κατάσταση
μοιάζει με αυτή στα τέλη των seventies που είχε καταλαγιάσει η disco κι έχει φύγει η αρχική τρέλα. Αυτό
που ζούμε εμείς είναι το post,
η post techno περίοδος, είναι λίγο το ξενέρωμα από τη φάση.
Μετά δε θα έρθει κάτι
εξίσου δυνατό να πάρει τη σκυτάλη;
Σίγουρα, από τη δική μου εμπειρία πιστεύω ότι είναι στα μέσα
της δεκαετίας ’75, ’85, ’95, ... 2005 που χαράσσεται ουσιαστικά το νέο ρεύμα.
Δεν ξέρω που μπορεί να πάει τώρα, πάντως ένα κίνημα χορευτικό θα υπάρχει πάντα.
Αυτό που υπάρχει τώρα θα συνεχίσει να υπάρχει, μπορεί να γίνει λίγο πιο άγριο νομίζω,
υπάρχει μια τάση για ένα πολύ hardcore technoπάλι, έχει ξεφύγει λίγο από το house.
Υπάρχουν κάποιες τάσεις, δεν ξέρω όμως τι μπορεί να γίνει, αυτό είναι ένα vibe που
πλέον σχηματίζεται από πολλούς πυρήνες στον κόσμο. Φαντάζομαι ότι το μέλλον μας
επιφυλάσσει κάτι από ‘80΄s με λίγο hardcore electronica ας πούμε... Θα
φτιαχτεί σιγά σιγά μόνο του, μέχρι που να γίνει ένα underground κίνημα
πάλι και μετά να το πάρουν οι εταιρίες και να το ξεφτιλίσουνε όπως συνήθως
κάνουνε. Αν υπάρχουν εταιρίες μέχρι το 2005, που δε νομίζω να υπάρχουν!
Πάντως είναι δύσκολα
τα πράγματα για τις δισκογραφικές αφού υπάρχει δωρεάν μουσική από το internet πλέον ...
Οι εταιρίες θα γίνουν διαφημιστικές νομίζω, μέχρι εκεί θα
είναι. Ατζέντηδες θα είναι, θα φτιάχνουν το image του καλλιτέχνη κλπ. Αφού όλα πλέον
κινούνται από το internet.
Και φαντάζομαι ότι τελικά θα επικρατήσει μια τεράστια εταιρία που θα τις
καταπιεί όλες τις μικρότερες, μια εταιρία κολοσσός με πολλά παρακλάδια.
Με την ελληνική
μουσική είχες κάποια επαφή ή ήταν κάτι τελείως ξένο για σένα;
Μέσα σε όλα αυτά υπήρχαν ελληνικά ακούσματα, από τους γονείς
μου και το φυσικό περιβάλλον γύρω μου. Στο σπίτι ακούγανε λαϊκά, ξέρεις …Μπιθικώτση,
Ρίτα Σακελαρίου, Καζαντζίδη, όλα αυτά υπήρχανε. Εγώ μεγάλωσα με αυτά, στις
οικογενειακές εκδρομές με το αμάξι, στις φιλικές συγκεντρώσεις. Είναι τα
παιδικά μου βιώματα, τα αγαπώ πάρα πολύ.
Εσύ τι είχες σε
εκτίμηση από την ελληνική μουσική;
Οι πρώτοι ελληνικοί δίσκοι που αγόρασα ήταν ο Μεγάλος
Ερωτικός και το Χαμόγελο της Τζοκόντα, Χατζηδάκις δηλαδή. Από τους αγαπημένους
μου ελληνικούς δίσκους ήταν η εποχή της Μελισσάνθης, του ίδιου πάλι Ακόμα και
τώρα όταν τον ακούω σταματάνε τα πάντα, δηλαδή ανοίγει μια πόρτα και βρίσκομαι
σε ένα πολύ ειδικό κόσμο, σε ένα πολύ όμορφο κόσμο. Για μένα υπήρχε πάντα χώρος
για όλα τα πράγματα που μου αρέσανε. Εκτός από τη μουσική, υπήρχαν τα βιβλία
μου, οι φίλοι μου που ήταν ένα τεράστιο είδος ανθρώπων. Οι φίλοι μου ήταν και
είναι η οικογένειά μου, έμαθα πολλά από αυτούς.
Πήρες λοιπόν την
απόφαση να ασχοληθείς αποκλειστικά με τη μουσική. Πως φτάνουμε στους STEREO NOVA;
Φτιάχνω κάποια κομμάτια, αποφασίζω ότι πρέπει να μπω και σε
ένα studio, δούλευα
παράλληλα βέβαια εκείνο τον καιρό. Είχα πει και στον Μιχάλη να έρθει μαζί μου
να δούμε τι θα κάνουμε τέλος πάντων.
Τον Μιχάλη Δ. που τον
γνώρισες;
Σε ένα party που έκανε μια φίλη μου στη γειτονιά μου, στο Περιστέρι. Και
έτσι γεννήθηκαν οι STEREO NOVA.Kάναμε το πρώτο album κακήν
κακώς, με πολύ λίγα χρήματα, που για μας όμως εκείνη την περίοδο ήταν μεγάλο
ποσό. Δούλευα από το πρωί και πήγαινα το
βράδυ και ηχογραφούσα. Τότε δούλευα γραφίστας στο Penthouse και
ήμασταν όλα και όλα τρία άτομα στο ατελιέ. Και μετά δούλευα και αλλού, γκαρσόνι
ας πούμε ... και τα καλοκαίρια ήταν όλα κλεισμένα για δουλειά. Δε γινόταν
αλλιώς. Με τη δουλειά δεν είχα πρόβλημα, ήμουν εξοικειωμένος αφού δούλευα από
δεκαπέντε χρονών.
Με τους STEREO NOVA πόσους
δίσκους κάνατε;
Κάναμε έξι δίσκους ... νομίζω. Από το ‘92 μέχρι το ’96. Στην αρχή ήμασταν εγώ
και ο Μιχάλης Δ, μετά ήρθε και ο Αντώνης Π. Στον τελευταίο δίσκο μείναμε εγώ
και ο Μιχάλης και μετά διαλυθήκαμε.
Από τη στιγμή που
βγήκατε εσείς στην επιφάνεια και άρχισε να ακούγεται αυτή η μουσική, γύρω σας
βλέπατε κάποιους άλλους συνοδοιπόρους στην ελληνική πραγματικότητα;
Τότε δεν υπήρχανε συγκροτήματα σαν και μας. Υπήρχανε μόνο οι
Τρύπες από μεγάλα ροκ συγκροτήματα, αλλά hip hop ή techno ας πούμε συγκροτήματα δεν υπήρχαν.
Από το ’95-‘96 και μετά άρχισαν να εμφανίζονται. Νομίζω ότι οι STEREO NOVA τότε
ήταν πολύ μεγάλο συγκρότημα, μέχρι και το ’95 ήταν σε μια τρομερή άνοδο. Και
μετά διαλύθηκαν ...
Ποιά ήταν η
ανταπόκριση που είχατε από τον κόσμο;
Α, πολύ μεγάλη. Στις συναυλίες μας γινότανε της μουρλής.
Ποια συναυλία σου
έχει μείνει;
Όλες τις θυμάμαι. Αλλά νομίζω στο Rockwave του ’96
που βγήκαμε με το Μιχάλη στη σκηνή φορώντας ζουρλομανδίες και παίξαμε νομίζω
κομμάτια από το Telson,
εκεί έγινε χαμός. Και στη συναυλία που είχαμε κάνει στο Ρόδον για το Telson, ήταν ωραία,... πολύ
ωραίος κόσμος, τότε ήταν το πιο υψηλό σημείο. Μετά διαλυθήκαμε ... και καλά
κάναμε. Εγώ δεν ήθελα με καμία κυβέρνηση να μεγαλώνω και να ανήκω σε ένα
συγκρότημα. Αυτή η παρέα με τα αγόρια μετά από κάποιο καιρό είναι σα να σου
φεύγει το οξυγόνο. Μετά γίνεσαι και συ ένας πιο ώριμος άντρας. Εξαρτάται και
πως βλέπεις τη μουσική, τη σύνθεση, τα πράγματα που λές ... ο καθένας θέλει να
τραβήξει το δρόμο του. Πιστεύω ότι είναι για κάποιες συγκεκριμένες ηλικίες
αυτές οι αγορο ... μπάντες ας πούμε. Ακούω για Rolling Stones και
σταματάει το μυαλό μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πέντε άντρες τόσα χρόνια μαζί.
Μπορεί να διατηρηθεί ένα συγκρότημα τέτοιο όταν υπάρχουν τόσο εξωφρενικά λεφτά
που μπορείς να διατηρήσεις αυτό το μύθο και να τον μπολιάζεις.
Eίναι αυτό που λέγανε οι Floyd στο Have a Cigar, ‘it could be millions to the monster if we all
pull together as a team.’ Nα αντέχουμε ο
ένας τον άλλο για να βγάζει η εταιρία. Από το ’96 και μετά λοιπόν ξεκινάς
σόλο...
Ναι, αρχικά έκανα ένα δίσκο με την Πόπη Αστεριάδη, μετά
έκανα το Σούπερ Στέλλα, μετά με τη Δήμητρα Γαλάνη ένα album που ήθελε
να κάνουμε μαζί, και παράλληλα μουσικές
για το θέατρο και το κινηματογράφο. Για να φτάσουμε στο φετινό ‘Για σένα με
αγάπη’.
Μπορούμε να
αναφέρουμε όλες τις δουλειές σου για το σινεμά και το θέατρο εκτός δισκογραφίας
;
Λοιπόν, εκτός δισκογραφίας έχουμε την προπέρσινη ταινία του
Κούτρα ‘Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά’, το θεατρικό της Σάρα Κεϊν ‘Καθαροί
πια’ που ανέβασε ο Λευτέρης Βογιατζής, το περσινό θεατρικό ‘Αngel Baby’, το .....στο χάος με
την ....Λαζαρίδου που ήταν μελοποίηση του Καρυωτάκη και της Μαρίας Πολυνδούρη,
μια πάρα πολύ ωραία παράσταση, το ντοκυμαντέρ-έργο ζωής του Φίλιππου
Κουτσαφτή ‘Αγέλαστος Πέτρα΄ καθώς και
για ένα μικρό μήκους ταινιάκι του Παντελή Παγουλά ‘Ιωάννα σ’ αγαπώ’.
Απ’ όλο αυτό το
ακυκλοφόρητο υλικό υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι στα δισκοπωλεία;
Θέλω κάποια στιγμή να κάνω ένα compilation από
όλο αυτό το υλικό. Εύχομαι να γίνει και νομίζω ότι στην καινούρια εταιρία που
είμαι μπορώ να το κάνω. Όχι βέβαια για πολλά αντίτυπα, θα είναι ένα limited edition για
όσους έχουν δει κάποια από αυτά και θέλουν να το ξανακούσουν και τους φανς.
Αυτό που θέλω να κάνω τώρα είναι συναυλίες επ’ ευκαιρίας του καινούριου δίσκου
και προετοιμάζομαι για αυτές....
Απ’ όλη την πορεία
σου ως μουσικός σχεδόν δεκαπέντε χρόνια, τι έδωσες και τι πήρες; Θεωρείς ότι
προχωρώντας βγαίνεις με απώλειες ή ενισχυμένος από αυτή τη διαδικασία;
Σίγουρα έγινα καλύτερος άνθρωπος. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα,
βγήκα μέσα από πολύ δύσκολα πράγματα, αλλά όλα ήταν για ένα καλό. Για να γίνω
καλύτερος. Σέβομαι τώρα ακόμα πιο πολύ τον κόσμο που μπορεί να σκάσει κάποια
χρήματα για να πάρει το δικό μου το album και θέλω να είμαι απόλυτος και
σοβαρός σε αυτό που κάνω.
Απ’ ότι καταλαβαίνω
μου περιγράφεις την ωριμότητα που απέκτησες από αυτή τη διαδικασία.
Ωρίμασα, ναι ... βέβαια πάντα ήμουνα σοβαρός. Και τότε που
κάποιος μπορεί να πίστευε ότι δεν ήμουνα στα καλά μου, χωρίς να φαινότανε εγώ
εσωτερικά ήμουν σε απόλυτο έλεγχο. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν ήμουν εκτός
ελέγχου στη δουλειά μου, σε αυτά που έλεγα, σε αυτά που έπαιζα, ποτέ. Μπορεί
αυτό να μη φαινότανε και να έδειχνα ένα άλλο πρόσωπο, αλλά να σου πω την
αλήθεια αυτό δε με ενδιέφερε. Σίγουρα από όλα αυτά ωρίμασα και έγινα καλύτερος
άνθρωπος. Δε φανταζόμουνα ότι θα τα κατάφερνα. Τώρα μπορεί να σου φαίνεται
λιγάκι κωδικοποιημένο αυτό. Καταρχήν μικρός ήμουνα δυσλεξικός και κάπου λίγο
στον κόσμο μου. Ποθούσα πάρα πολύ να είμαι με ανθρώπους, να είμαι κοινωνικός
και γω. Και τα κατάφερα, ξεπέρασα πάρα πολλά πράγματα με τη μουσική. Και πέρα
από τη μουσική, ανοίξανε οι πόρτες μέσα μου, πόρτες πολύ σημαντικές στη ζωή
ενός ανθρώπου. Μου βγήκαν πολύ θετικά πράγματα. Και το ΄Για σένα με αγάπη’
(σ.σ. ο καινούριος του δίσκος) είναι ένα από αυτά. Δύο, δυόμισι χρόνια δούλεψα
πάνω σ’ αυτό. Αυτός ο δίσκος είναι ριζικά διαφορετικός από προηγούμενες
δουλειές μου, έκανα μερικά καθαρά ροκ κομμάτια μόνο με κιθάρες, φυσαρμόνικες
κλπ. Είπα ... χέστηκα για τα ηλεκτρονικά, δεν τρελαίνομαι. Έχω απελευθερωθεί
πάρα πολύ μουσικά. Είναι η πρώτη φορά που είμαι συμφιλιωμένος με τον κόσμο, με
τη ζωή ουσιαστικά. Γι’ αυτό και αυτό το album είναι λίγο πιο μελωδικό, πιο τρυφερό, πιο ανάλαφρο.
Επειδή έζησες τη dance σκηνή και σε πιο underground εποχές, τώρα όλα
αυτά είναι κοινότυπα λίγο πολύ, η φάση dance και drugs μπορεί να διαχωριστεί ή δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς
το άλλο;
Εγώ δεν έπαιρνα drugs όταν πήγαινα στα clubs (...γέλια)
ή σπάνια νομίζω. Και αυτό γιατί μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική. Δηλαδή αν ήταν
πολύ καλός ο dj μπορούσε να με τριπάρει παντελώς. Δεν είχα φτάσει στο σημείο
να χρειάζομαι κάποιο βοήθημα. Εγώ περισσότερο από άλλα παιδιά γύρω μου
καταλάβαινα τη μουσική αυτή. Υπήρχε όμως και κόσμος που δεν την καταλάβαινε και
γι’ αυτό ήθελε να πάρει drugs.Nα σου πω την αλήθεια
με ενοχλούσε κάποια στιγμή. Το πρωί ήταν όλοι ...λιώμα, ξέρεις. Αλλά αυτό δεν
μπορώ να το κρίνω. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Ήτανε και είναι
συνυφασμένη αυτή η μουσική με τα drugs, ανέκαθεν από τη disco ακόμα, δηλαδή από τα πρώιμα στάδια.
Ουσιαστικά η house, το techno, όλα αυτά είναι η
φυσική συνέχεια της disco του ’70. Είναι ο δυτικός τρόπος ζωής. Μουσική, club, disco, γρήγορο σεξ, όλο αυτό πάει μπάλα,
είναι μια κουλτούρα.
Δηλαδή από το παλιό
καλό ρητό sex, drugs, rock’n roll εξελίχθηκε απλά το rock’n roll. Η ουσία του τρίπτυχου έμεινε
πάντως, αυτό μου λες.
Εγώ είμαι ενάντια στα άγρια ναρκωτικά, από μικρό παιδί
ήμουν. Άλλωστε και να ήθελα να πάρω, δεν έχω τόσο γερό στομάχι να το αντέξει
επειδή είμαι χορτοφάγος.
Καλά αυτό πάλι από
που το κόλλησες;
Από μια φίλη μου όταν σπούδαζα στην Αυστραλία. Αυτή ήταν
κάτι σαν γκουρού στη Μελβούρνη. Σταμάτησα για μια περίοδο όταν γύρισα στην Ελλάδα αλλά σύντομα ξανάρχισα.
Και σωματικά, οργανικά δεν θα άντεχα τα heavy drugs. Είναι άλλο να έχει φάει κάποιος ένα μοσχάρι πριν και άλλο
... φασολάκια. Δηλαδή μπορεί να είχα πεθάνει αν έκανα τέτοια πράγματα.
Αγοράζεις περιοδικά;
Μόνο αν δω κάποια συνέντευξη που να με ενδιαφέρει. Νομίζω
ότι στην επαρχία πουλάνε τα lifestyle περιοδικά επειδή εκεί είναι πιο μοναχικά, το έχουν ανάγκη.
Μετά είναι και οι φαντάροι. Αλλά
στην Αθήνα απορώ ποιος αγοράζει περιοδικά. Μου κάνει εντύπωση ποιος αγοράζει το
Κλικ ή το Nitro. Εντάξει,
να πάρει κάποια πιο ειδικά περιοδικά το καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω πως είναι
αυτό το κοινό. Ή μάλλον φαντάζομαι ... είναι το κοινό του Privilege, του Venue, των μαγαζιών που παίζουν αυτή τη
βλαχοdisco, λίγο
μοδάτο, το φλώρικο ας πούμε. Το κοινό που μ’ ακούει δηλαδή. (...γέλια) (... και άλλα γέλια) (... και περισσότερα ακόμα γέλια)
Ποιός είναι ο πιο
αγαπημένος στίχος που έχεις τραγουδήσει, αυτός που όταν τον λες ανατριχιάζεις;
Από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια είναι ‘Το σώμα’ από το Telson. Κάθε φορά που το λέω
συνδέομαι κανονικά με το υπερπέραν, με τους ανθρώπους που έχασα. H κορύφωση
γίνεται στο ‘...θα μετρήσω τα αστέρια και θα κοιμηθώ, θα ελευθερώσω τα όνειρά
σου στον ουρανό’. Με συγκινεί, με αναστατώνει, το αγαπώ πάρα πολύ αυτό το
κομμάτι και το λέω σε κάθε συναυλία. Ακόμα το ‘Κλεμμένο ποδήλατο’, και αυτό από
την εποχή των STEREO NOVA.H πρώτη
του φράση που λέει ‘Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα είναι πιο όμορφα
και από ένα όνειρο’, νόμιζα ότι δε θα μου συμβεί ποτέ και τότε που το έγραφα λέω
καλά τώρα τι είναι αυτό που γράφω. Συνέβη. Για μια φορά στη ζωή μου, αλλά
συνέβη. Το όνειρο που είδα έγινε πραγματικότητα.
Για πες μου λίγο γι’ αυτό.
Τι να σου πω τώρα, δε μπορώ να σου πω. Είναι πάρα πολύ
προσωπικό.
Αν έρθεις σπίτι μου
μπορεί και να μη βρεις τους δίσκους μου.
Νόμιζα ότι ο
αγαπημένος μου dj ήταν o Sasha αλλά δε μ’ αρέσει καθόλου πια. Τον
θεωρώ φρίκη. Η χορευτική μουσική μου αρέσει αλλά δε δίνω και ιδιαίτερη σημασία
γιατί έχει ημερομηνία λήξης, και δεν το μπορώ αυτό πια. Δε μου λέει τίποτα.