Camnedat*
* Σαμιζντάντ = Ο αυτοσχέδιος και παράνομος Τύπος σε περιόδους ύφεσης και παρακμής.
Του Βαγγέλη Δαβιτίδη
Share |

Όταν ένα περιοδικό είναι δωρεάν, θεωρητικά δεν έχει ιδέα ποιος το διαβάζει. Για παράδειγμα το Υποβρύχιο. Μπορεί να διανέμενεται κυρίως σε φοιτητές αλλά δε γνωρίζεις ποτέ ποιοι ακριβώς όχι  θα το ξεφυλίσουν  -ας πιθανολογήσουμε ότι αυτό θα το κάνουν οι περισσότεροι λόγω περιέργειας  και του γεγονότος ότι δείχνει με την πρώτη ματιά αρκετά διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο περιοδικό έχουν ποτέ πιάσει στα χέρια τους - αλλά ποιοί πραγματικά θα το διαβάσουν.
Δυστυχώς οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν. Τα στοιχεία είναι πια αδιάσειστα και χρήζουν δημοσίευσης. Έχοντας συσσωρεύσει πλέον έναν αριθμό από γράμματα και e-mail, με ποιήματα, διηγήματα, άρθρα, φωτογραφίες, γραφιστική δουλειά αλλά και από κατ’ ιδίαν επισκέψεις αναγνωστών στο περιοδικό, σας διαβεβαιώ ότι είστε για δέσιμο. Ναι ρε παιδιά σοβαρολογώ, είστε όλοι για δέσιμο, ένας προς ένας. Δεν πάτε καλά. Είστε αυθεντικοί τρελοί. Ναι, ναι και φαντάζομαι ότι στους περισσότερους έχει περάσει ήδη μερικές φορές από το μυαλό. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Με τον όρο τρελός, εννοώ αυτόν που έχει χαοτική (στοχαστική) συμπεριφορά, μη προβλέψιμη, αυθόρμητη, αντι-κομφορμιστική και σχεδόν πάντα απαντά «λάθος» στις έρευνες. Και για να το δούμε λίγο ολιστικά ένας κόσμος που δύσκολα κλείνεται σε καλούπια και target group. Δε θα ρίσκαρα αν υποστήριζα ότι η λέξη mainstream είναι σχεδόν βρισιά γι΄ αυτόν. Αντίθετα η διαφορετικότητα είναι κάτι που τον χαρακτηρίζει. Η ποιοτική διαφοροποίηση σε αυτά που βλέπει στο σινεμά, ακούει μουσικά, διαβάζει στα βιβλία. Μη σας φαίνεται υπερβολικό αυτό που λέω. Αρκεί να συγκρίνετε το “boxoffice” που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, τα “charts” που λένε οι άλλοι φίλοι μας οι Άγγλοι , και τις κυκλοφορίες των περιοδικών με τις δικές σας επιλογές. Αυτό αρκεί.
Και γουστάρω πολύ που σε πείσμα όσων θέλουν να επιβάλουν την ομοιομορφία γύρω μας – προφανώς για να μπορούν να προβλέψουν τη συμπεριφορά μας και να ξέρουν τι τους γίνεται -  υπάρχει  ένας κόσμος που ανταποκρίνεται στο :
 «Απόδραση από την επιφάνεια της πραγματικότητας, Κατάδυση στον πυθμένα της φαντασίας» Εμείς λοιπόν στραβά αρμενίζουμε ή ο γιαλός;

Μπορεί η Ελλάδα να είναι μια μικρή χώρα όμως αυτό δε σημαίνει ούτε ότι δεν μπορούν να ανθίζουν διαφορετικά λουλούδια ούτε ότι όλοι οι έλληνες ακολουθούν ξελιγωμένοι τις συνταγές επιτυχίας και τα αστραφτερά πρότυπα. Όταν ξεκίνησε το Υποβρύχιο στην Αθήνα κανείς από όσους «συμβουλεύθηκα» δεν πίστευε ότι μπορεί ένα τέτοιο περιοδικό να κυκλοφορεί μαζικά σε χιλιάδες  φύλλα. Κι αν η κατάσταση της ζωής μας εξαρτάται από δύο αξίες που αντιπαλεύουν η μία την άλλη όπως υποστηρίζει ο Lyotardστην «Μεταμοντέρνα Κατάσταση»  και αυτές είναι η αποδοτικότητα με τις αξίες των πολιτιστικών τομέων (αλλιώς παραλογία ή και επαναπροσδιορισμός μέσω της επανάστασης) τότε πιστεύω ακράδαντα ότι όλο και περισσότεροι από μας  παρατάνε την πρώτη για τις δεύτερες. Οι εκατομμύρια διαδηλωτές σε όλο το δυτικό κόσμο – ακόμα και στην καρδιά της Αμερικής- που βροντοφώναξαν «Νο  warinmyName” και το κράξιμο που δέχθηκαν τα ιδιωτικά κανάλια στην Ελλάδα -μπράβο για μια ακόμη φορά στη ΝΕΤ που άλλωστε το αξίζει γενικότερα -  είναι ένα αδιαμφισβήτητο σημάδι ότι ο κόσμος δεν κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Kαι για όσους δεν πείστηκαν ότι δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά, ρίξτε μια ματιά στην επιστολή παραίτηση που έστειλε στον Κόλιν Πάουελ, ο κ. Μπρέιντι Κίσλινγκ το νο2 της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Ελλάδα.

«Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
 Σας γράφω για να υποβάλλω την παραίτησή μου από την υπηρεσία Εξωτερικών των ΗΠΑ και από τη θέση μου ως πολιτικού συμβούλου στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. (…)
Επιζητώντας διακαώς τον πόλεμο με το Ιράκ, οδηγούμεθα σε εκφυλισμό της διεθνούς νομιμότητας. Η πορεία που ακολουθούμε θα επιφέρει αστάθεια και κίνδυνο, όχι ασφάλεια. Ποτέ δεν είδαμε τόσο συστηματική διαστρέβλωση των πληροφοριών, τόσο συστηματική χειραγώγηση της αμερικανικής κοινής γνώμης από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ. Αποτέλεσμα, και ίσως κίνητρο, είναι να δικαιολογήσουμε μια τεράστια μεταφορά κονδυλίων από τη δημόσια υγεία στο στρατό και να αποδυναμώσουμε τις ασφαλιστικές δικλείδες που προστατεύουν τους αμερικανούς πολίτες από το βαρύ χέρι της κυβέρνησης. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί αποτύχαμε να πείσουμε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ότι ένας πόλεμος με το Ιράκ είναι απαραίτητος. Έχουμε τυφλωθεί όπως η Ρωσία στην Τσετσενία, όπως το Ισραήλ στα κατεχόμενα; Έγινε άραγε σύνθημά μας το «ας μας μισούν, φτάνει να μας φοβούνται» (σ.σ. Καλιγούλας). Παραιτούμαι διότι προσπάθησα και απέτυχα να συμφιλιώσω τη συνείδησή μου με την ικανότητα να εκπροσωπώ τη σημερινή διοίκηση των ΗΠΑ.»
Κι αν δεν μπορούμε - ακόμα - να αλλάξουμε τον κόσμο, αυτό που σίγουρα μπορούμε είναι να τον κάνουμε  βιώσιμο με αξιοπρέπεια. Και σ’ αυτό τεράστιο ρόλο παίζει η παρέα μας. Ο κόσμος δηλαδή που «παίζει» γύρω μας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συμπορευόμαστε καθημερινά, , ζητάμε τη βοήθειά τους και αντίστροφα, μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μας, διασκεδάζουμε. Η δύναμη της παρέας είναι τεράστια γιατί μέσα από αυτή όχι μόνο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο αλλά τον βιώνουμε κιόλας. Χαίρομαι λοιπόν που βλέπω την παρέα εδώ να μεγαλώνει, πολλά κείμενα από νέα παιδιά να φτάνουν στο περιοδικό και πολλά νέα πρόσωπα να απαρτίζουν το teamτου. Κι αφού υπάρχει μια τέτοια δυναμική πλέον οφείλουμε ως περιοδικό να προγραμματίσουμε μια σειρά δραστηριοτήτων για να δώσουμε ουσιαστικό περιεχόμενο στην επικοινωνία μεταξύ μας. Η αλληλεπίδραση που υπήρχε στο πρώτο πάρτυ του Υποβρυχίου ήταν κάτι περισσότερο από απολαυστική για μας. Θα ακολουθήσουν μια σειρά από ενέργειες που θα πληροφορηθείτε εν καιρώ. (λες από τα κανάλια;)

Υ.Γ.1 Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσες και όσους έχουν επικοινωνήσει με το περιοδικό για να στείλουν κείμενα ή θέλουν να προμηθευτούν προηγούμενα τεύχη. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα κείμενα φτάνουν από κορίτσια
Υ.Γ. 2 Προς τους άντρες επίσης. Όχι ρε παιδιά, ειλικρινά Δε γνωρίζω την κοπέλα της φωτογραφίας  του άρθρου για τα energydrinks.
Υ.Γ. 3 Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στις ομάδες διανομής (ακόμα και σε πόλεις όπως τα Γιάννενα, η Ξάνθη και η Θεσσαλονίκη) που φροντίζουν να φτάνει το Υποβρύχιο στα χέρια σας. Είναι άλλωστε οι πρώτοι άνθρωποι του περιοδικού που συναντάτε.  Και χαίρομαι πολύ που τώρα αρκετοί από σας δεν τους ρωτάτε «Υποβρύχιο; Τι είναι αυτό;» αλλά «Α, βγήκε το Υποβρύχιο.»



fashion addiction