


Γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου 1952 στην Ankara της
Τουρκίας
Πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 2002 στο Broomfield, Somerset της
Αγγλίας, σε ηλικία 51 ετών.
Το 1974 ξεκινά να παίζει με μια pub-rock μπάντα του 101’ers. Μετά από ένα live που είδε (Sex Pistols) καταλαβαίνει πως
είναι για πιο μεγάλα πράγματα. Έτσι το 1976 μαζί με τον Paul Simonon και
τον Mick Jones φτιάχνει τους Clash. Ήταν μόλις 23 χρονών. Το όνομα Strummer βγαίνει από τον κακότεχνο τρόπο (strumming) που γρατζούναγε την κιθάρα
του.
Οι επιρροές είναι καθαρές: Reggae, Rockabilly, Punk, Funk, Ska& Rap.
Το 1977 υπογράφουν με την CBS records για $200.000 και κυκλοφορούν το
πρώτο άλμπουμ Clash. Ακολουθούν τα: Give’em enough rope (1978), The Clash in
America (1979), London Calling (1979), Sandinista (1980), This is radio Clash
(1981), Combat Rock (1982), Cut the Crap (1985). Με την διάλυση των Clash, o Strummer συνεχίζει
σόλο καριέρα, γράφοντας μουσική για soundtracks αλλά παίζοντας και ο ίδιος.
Μεταξύ άλλων εμφανίζεται στο “Mistery Train”
του Jim Jarmush(1989), στο “Walker”
& “Straight to hell”
του Alex Cox(1986-1987) και στο “King of Comedy”
του Scorcese. Επίσης
γράφει την μουσική για το “Sid& Nancy”, “Walker” και “Basquiat”. Το 1989 κυκλοφορεί
το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο Earthquake Weather και αφιερώνει πολύ χρόνο σε
περιοδεία με τους Pogues.
Μετά από αρκετό καιρό χωρίς να έχει κυκλοφορήσει τίποτα και
μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90, φτιάχνει μια καινούρια μπάντα με τους Mescaleros. Κυκλοφορεί μαζί
τους δύο άλμπουμ: “Rock art and the x-ray style” καθώς και το “Global A-gogo” στην περιοδεία του οποίου τον
είδαμε και στην Αθήνα.
Συνέχισε περιοδεία με τους Who και τον
περασμένο Νοέμβριο, εμφανίστηκε μαζί με τον Mick Jones για ένα live-σταθμό που έκανε πολλούς να
πιστέψουν ότι οι punk-πρωτεργάτες
θα ξανασυνεργαστούν και στην πορεία.
Τελευταία συνεργάστηκε με τον Bono των U2 και τον Dave Stewart (Eurythmics)σε ένα τραγούδι με τίτλο “48864”
(νούμερο του Nelson Mandela στην φυλακή) για μια τιμητική συναυλία στο όνομα του Mandela που
είχε οριστεί για τις 2 Φεβρουαρίου.
Μέχρι που πέθανε, ήταν στο στούντιο δουλεύοντας το τρίτο
άλμπουμ των Mescalleros,
που εύχομαι να βγει μετά θάνατον.Επίσης ο John Graham Mellor,
άφησε πίσω του την γυναίκα Lucy και δύο κόρες.
Θέλοντας σαν μικρό φόρο τιμής να αφιερώσουμε αυτές τις δυο
σελίδες στον Strummer και σε όλη του την καριέρα που μεγάλωσε γενιές και γενιές
και είμαι σίγουρος ότι θα μεγαλώσει και άλλες μετά το θάνατο του, δεν μπορώ να
κρύψω τον ενθουσιασμό που ένιωσα όταν τον είδα Live στο
Σπόρτινγκ καθώς και το δέος και τον σεβασμό που προκαλούσε η παρουσία του στην
σκηνή. Είναι σίγουρο ότι κατά κάποιο τρόπο θα είναι πάντα τριγύρω.
Joe Strummer (για τον τελευταίο δίσκο):
“Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το αποτέλεσμα, από την αρχή
μέχρι το τέλος έγκειται στην ομαδικότητα που είχαμε. Η χαρά μας ήταν μεγάλη
όταν κάναμε τελικά αυτό το δίσκο. Μια ομάδα είναι πάντα δυνατή, αυτό εχω
μάθει!”
“Με φωνάξανε στο σπίτι μετά τις 4.00 το πρωί της Κυριακής. Ο
Τζο καθόταν σε μια καρέκλα στην κουζίνα και ήταν αναίσθητος. Η Λουσίντα (η
γυναίκα του) βρισκόταν σε απόγνωση. Είπε ότι προσπάθησε να του δώσει το φιλί
της ζωής χωρίς όμως αποτέλεσμα. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα.”(Γείτονας του Strummer)
Ένα από τα τελευταία live που έδωσε με τους Mescaleros ήταν στο Liquid Room του Ενδιμβούργου. Ο Strummer είχε τόσο δυναμισμό
μέσα του και ενέργεια καθ’όλη την διάρκεια, που μόνο κάποιος με τα μισά του
χρόνια θα μπορούσε να έχει.
“Για να γράψεις καλά τραγούδια πρέπει να είσαι κάτι μεταξύ
ιδιοφυίας και βλάκα χωριάτη.”
“Δεν μπορούσες να καταλάβεις τίποτα από αυτά που έλεγε. Είχε
κούφια και απαίσια δόντια αλλά κινιόταν άνετα και σε έπαιρνε μαζί του μόνο που
τον έβλεπες”(Manager Clash)
“Θεωρώ τον εαυτό μου πιο ειδικό στο να γράφω λόγια. Μου
βγαίνει πιο εύκολα. Άλλοι ξοδεύουν όλη τους την ζωή στο να σκέφτονται τι να
γράψουν. Τα λόγια με βοηθούν να χτίσω μουσική πάνω σε αυτό.”
“Στην αρχή των Clash στην CBS,
η αντιμετώπιση ήταν καλύτερα να έχουμε ένα από αυτά τα πάνκ γκρούπ πριν
αρχίσουν να τελειώνουνε. Ούτε σαντουιτς με αυγά δεν ήθελαν να ξοδευτούν για
εμάς.”
“Για τη διασκευή του Police n’ thieves ο ενθουσιασμός ήταν πολύ μεγάλος, χοροπηδάγαμε πάνω κάτω. Ξέραμε ότι φτιάξαμε
κάτι πολύ καλό. Ειλικρινά και του Lee Perry του άρεσε! Εξάλλου
αυτός το είχε γράψει!”