«Μα… δεν υπάρχει η γραμμή της τύχης». Η Αμαλία κοίταζε
απορημένη την παλάμη του αγοριού. Πήρε λοιπόν το αγόρι το ξυράφι του πατέρα,
και χάραξε μια γραμμή της τύχης όπως ακριβώς την ήθελε. Βαθιά και μεγάλη.
Αυτό το ανέκδοτο από την παιδική ζωή του Κόρτο είναι
χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας του. Από την μια ο αφρο-αμερικάνικος κόσμος
της λατρείας του βουντού, κληροδότημα της τσιγγάνας μητέρας του, «Νίνια του
Γιβραλτάρ», και από την άλλη το φλεγματικό χιούμορ και ο απόλυτος αυτοέλεγχος
του Άγγλου αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού, πατέρα του.
Γεννημένος το 1877 στην Μάλτα.
Επινοημένος το 1967 στη Γένοα.
Καμωμένος ασπρόμαυρος. Με σκίτσο φορμαλιστικό και λιτό που
αφήνει την φαντασία να ταξιδέψει και καλεί το βλέμμα να χαϊδέψει ξανά και ξανά
τις σελίδες απολαμβάνοντας συνεχώς καινούρια πράγματα. Μια απλότητα
συνταιριασμένη με λεπτομέρειες απίστευτης ακρίβειας. «…Άμα τους διηγείσαι
πράγματα χωρίς φροντίδα στην πιστότητα της αναπαράστασης, ε, τότε έχεις χάσει
το παιχνίδι!» λέει ο Pratt.
Τον συναντήσαμε πρώτη φορά δεμένο σε μια σχεδία, στην
«Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας», που διαδραματίζεται το 1914. Σαρκαστικός,
ευαίσθητος, σκληρός, ρομαντικός, πολυμήχανος. Με μπέσα. Με «περίεργους» φίλους.
Πάντα μπλεγμένος σε απίθανες καταστάσεις, κάνοντας απίθανους συμμάχους, σε
απίθανα μέρη. Από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη αγωνίζεται για την ουτοπία.
Έχοντας όμως υλιστική θεώρηση (άλλωστε ο ίδιος ο Pratt έχει πει «για μένα ζωή μετά το
θάνατο δεν υπάρχει. Εγώ βρίσκομαι εδώ και αποτελούμαι από ασβέστιο, νερό και
οξυγόνο…») και βαθιά συνείδηση του μη εφικτού. Η ουσία για τον ίδιο βρίσκεται
στην περιπέτεια του πράγματος. Στο παραμύθι για το παραμύθι. Άλλωστε μια
ουτοπία που πραγματοποιείται δεν είναι πια ουτοπία. Η συνείδηση αυτή ορίζει τον
αληθινό αναρχικό. Αυτόν που αγωνίζεται για την φιλία, τον έρωτα, την ελευθερία.
Χωρίς να είναι στρατευμένος, χωρίς να προσβλέπει στην εγκαθίδρυση μιας εξουσίας
στην θέση μιας άλλης, ή στο χρήμα. Χωρίς να ελπίζει σε τίποτα. Τέτοιος είναι ο
Κόρτο. Για αυτόν ο θησαυρός δεν είναι το μπαούλο με το χρυσάφι, αλλά η
αναζήτησή του.
Ο HugoPratt,
δεν τοποθετεί την δράση του τυχαία από το 1914 μέχρι το 1941…
Είναι η εποχή των δύο παγκοσμίων πολέμων. Των κοινωνικών
επαναστάσεων. Με πάρα πολλούς ανθρώπους να έχουν πολεμήσει σε δύο ή και
περισσότερους πολέμους συχνά σε διαφορετικές χώρες ή και ηπείρους. Με γυναίκες
και ενδεχομένως παιδιά σε τόπους μακρινούς. Κάποτε διασωθέντες από τον «εχθρό»,
κάποτε προδομένοι από το «σύμμαχο». Γιατί σε τέτοια σφαγεία ανθρωπιά και κτηνωδία
συνυπάρχουν. Οι αντιφάσεις είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Ο Κόρτο έχει τις
αντιφάσεις της εποχής του. Αντιφάσεις ακατανόητες στην μονοδιάστατη σημερινή
πραγματικότητα. Πλασμένος με το ρομαντισμό και την μελαγχολία του Ρεμπώ, σε μια
ιστορική περίοδο που ο Pratt,
ορίζει ως «το τέλος του ρομαντισμού.»
Ντυμένος με μια ναυτική στολή απροσδιόριστης προέλευσης,
ελεύθερος να υπάρχει και να κινείται στο χρόνο χωρίς να ανήκει πουθενά.
Μιλώντας μια ζωντανή σύγχρονη γλώσσα ως προάγγελος της εποχής μας. Με την
νοσταλγία βαθιά χαραγμένη στο βλέμμα του. Νοσταλγία για αυτά που ζει και
γνωρίζει πώς έχουν περάσει… Γιατί το βλέμμα του είναι το βλέμμα του HugoPratt. Ο Κόρτο είναι ο HugoPratt.
Ο HugoPratt
πέθανε στις 20 Αυγούστου του 1995.
Τα ίχνη του Κόρτο Μαλτέζε χάνονται στην διάρκεια του
Ισπανικού Εμφύλιου.α
«…Ο Κόρτο Μαλτέζε δεν θα πεθάνει. Ο Κόρτο Μαλτέζε θα φύγει,
γιατί σε ένα κόσμο όπου όλα είναι ηλεκτρονικά, όλα είναι υπολογισμένα,
βιομηχανοποιημένα, καταναλωτικά, δεν υπάρχει χώρος για έναν τύπο σαν τον Κόρτο.
Ο Κόρτο δεν αποδέχεται αυτόν τον κόσμο, αυτή τη ζωή. Ο Κόρτο Μαλτέζε θέλει να
φύγει. Θα θέλει να φύγει και πρέπει αυτές τις στιγμές να τον αφήνουμε, γιατί
είναι φίλος, και αφού δεν θέλει να μείνει μαζί μας, θα έχει τους λόγους του.»
