Ξεκινήσαμε για Θεσσαλονίκη Πέμπτη βράδυ μια τρελή αποστολή,
η Φαίη η φωτογράφος του περιοδικού, ο Νεκτάριος ο γραφίστας του περιοδικού, εγώ
και guest star ο Αντρέας. Ήμουν ενθουσιασμένος. Μετά το Σιάτλ, την Πράγα,
τη Γένοβα και τη Φλωρεντία, οι ηγέτες του κόσμου –δεν έχει σημασία αν ήταν μόνο
οι Ευρωπαίοι- θα μας τιμούσαν με την παρουσία τους.
Ο σοσιαλιστής Τόνι Μπλαίρ ανυπομονούσε να δείξει στους ευρωπαίους
εταίρους τα λάφυρα από το μουσείο της Βαγδάτης. «Σύντροφοι, χάσατε που δεν ήρθατε. Εμείς τον πόλεμο τον
κάναμε για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, άλλο αν οι άξεστοι Τεξανοί πέσανε
με τα μούτρα στα πετρέλαια» Ο θριαμβευτής του φετινού Champions League με τη
φανέλα της Μίλαν Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα παρουσίαζε τα δικά του σχέδια για την
Ευρώπη φρούριο και τη μετανάστευση «Όσο για τις πράσινες κάρτες, μόνο του Σεβτσένκο θα
ανανεωθεί, οι άλλοι δρόμο. Και πείτε επιτέλους στο Σωκράτη να αναλάβει την
πρωθυπουργία να του πω εγώ πως θα σταματήσουν οι διώξεις εναντίον του.»
Ο Αθνάρ από την άλλη αναπολούσε
«Καλή και η Χαλκιδική
αλλά αυτές οι Αζόρες άλλο πράγμα. Βέβαια εκεί ήμασταν και καλύτερη παρέα.» Και στη μέση ο προεδρεύων της σύσκεψης κορυφής, ο «δικός
μας» Κώστας Σημίτης με το ολύμπιο χαμόγελό του ήδη έκανε όνειρα. «Αφού
είμαι γεννημένος για διεθνή καριέρα, τι κάθομαι και μαλώνω με τον κακοαναθρεμμένο
μπούλη κάθε μέρα στη βουλή; Εδώ ο Καραγκούνης θα παίζει στο καμπιονάτο του
χρόνου.»
Ήταν ένα ραντεβού που δε θα έχανα με τίποτα στον κόσμο!
Ήταν ένας Γερμανός,
ένας Ιταλός κι ο Έλμπερ
«Γκροοοο…..» (ρέψιμο)
«Κύριε πρέσβη μας κακομαθαίνετε.» ακούστηκε μια φωνή με
βαριά βαυαρική προφορά από την άλλη πλευρά της βεράντας.
«Με συγχωρείτε, δε σας είχα προσέξει. Αυτοί οι Έλληνες είναι
πάντα υπερβολικοί, ακόμα και στη μαγειρική. Αυτό το φιλετάκι με τόση σως μου
έπεσε τσιμέντο μεσημεριάτικα. Μα ποιος μαλάκας είναι σεφ στο Πόρτο Καρράς;»
είπε και γύρισε πάλι το κεφάλι του στη θέα του κόλπου.
«Συγνώμη που θα σας απογοητεύσω αλλά νομίζω πως είναι δικός σας,
Ιταλός.»
«Τόσο το καλύτερο. Θα φροντίσω να πάρει μετάθεση σε μια
ταβέρνα του κώλου στη Νάπολη.»
«Μετάθεση; …. Μα… πως;»
«Αγαπητέ φίλε γιατί σοκάρεστε; Ανήκει ή δεν ανήκει η Ελλάδα
στην Ε.Ε; Μόλις φροντίσω να φέρω αυτόν τον αποτυχημένο σεφ στην Ιταλία τέλειωσε
η υπόθεση.»
«Δηλαδή;»
«Να, αφού ο Σίλβιο κατήργησε την απαρχαιωμένη διάκριση
δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που να με συγχωρείτε που επεμβαίνω στα εσωτερικά
σας αλλά ακόμα ταλανίζει τη δική σας χώρα, μπορώ να τον μεταθέσω όπου θέλω. Μα
καλά εσείς Γερμανός, σοσιαλιστής άνθρωπος θα έπρεπε να έχετε μελετήσει καλύτερα
το σοβιετικό μοντέλο.»
«Χμ, δεν έχετε κι άδικο εδώ που τα λέμε.»
«Μεταξύ μας τώρα, μην κυκλοφορήσει, έτσι;» είπε με
συνωμοτική φωνή.
«Ξέρετε ότι εμείς οι Γερμανοί για μια τιμή ζούμε! Τάφος.»
«Ο Σίλβιο είναι μεγάλος θαυμαστής του Στάλιν!»
«Έεεεελα, κοίτα να δεις. Ε, λοιπόν θα σας εκμυστηρευτώ και γω κάτι.»
«Ακούω, ακούω»
«Θα γνωρίζετε βέβαια ότι είμαι ιδρυτικό μέλος του Δ.Σ. της
Μπάγιερν. Ε, από μικρό παιδί συμπαθούσα τη Μίλαν, ουφ το ‘πα! Μη βγάλετε βρώμα
όμως γιατί κάηκα έτσι;»
«Αγαπητέ φίλε, μα τι λέτε τώρα; Δεν μπορώ να σας περιγράψω
τη χαρά μου. Έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε εμείς οι δύο.»
«Σωστά. Εδώ που τα λέμε ο Έλμπερ πως θα σας φαινόταν
ροσονέρι;»
«Ω, ντίο, αμάν κάναμε να ξεφορτωθούμε τους μαύρους. Έχω και
γω δύο τέτοιους παγκίτες. Σας τους δίνω τζάμπα Έτσι για να εγκαινιάσουμε τη συνεργασία μας,
τι λέτε;»
«Δέχομαι, άλλωστε αυτοί δε θα γυρεύουν τρελά λεφτά. Ας πάνε
στην Αφρική αν δεν θέλουν.»
«Ε, λοιπόν μόνο σε κάτι τέτοιες συνόδους μπορείς να
συνδυάζεις διακοπές και δουλειά σαν άνθρωπος. Τι λέτε δεν πάμε να πιούμε ένα
ποτό στο μπαρ;»
«Έξοχη ιδέα. Δε μου λέτε, αυτό το αριστερό μπακ …»
Ο ηλίθιος, ο πανηλίθιος και ο … ακατανόμαστος
«Πρόεδρε, μα πρέπει να σας παίρνει από πίσω συνέχεια η κυρία
Δάφνη; Μην κάθεστε στον ήλιο. Θα καείτε.»
«Καλέ μου Πρωτόπαπα, το αντηλιακό μου έχει 65 βαθμούς
προστασία, μην ανησυχείς για μένα. Άλλωστε έχεις τα δικά σου με τον Κουρή.»
«Α, πρόεδρε όλα κι όλα δε σας επιτρέπω. Τουλάχιστον εγώ δεν
έπαιζα δισεκατομμύρια τη μέρα όπως κάποιοι άλλοι σύντροφοι.»
«Με συγχωρείς που σου θύμισα το δράμα σου. Είμαι αχάριστος.
Ξέχασα τις τόσες θυσίες για το κόμμα. Να ξέρεις ότι δε θα ξεχάσω ποτέ τη
γενναία πολιτική σου πράξη να ξυρίσεις το μουστάκι.»
«Και μη νομίζετε ότι ήταν εύκολο για μένα. Αυτό το σκουλήκι
ο Λ…..(σ.σ. εδώ επεμβαίνει η λογοκρισία, μη φάμε και κανά εξώδικο
καλοκαιριάτικα, ο τύπος δεν αφήνει φράγκο να πάει χαμένο. Πάμε πάλι.)
Αυτό το σκουλίκι ο ……. μου είχε φάει τ’ αυτιά. Να δεις που
μια μέρα αυτός θα σε βάλει να το ξυρίσεις το μουστάκι, μου λέγε και μου
ξανάλεγε.»
«Σοβαρά; Κάτσε να γυρίσουμε στην Αθήνα και να δεις τι θα
πάθει στην Κεντρική Επιτροπή. Από γραμματέα του κόμματος, θυρωρό στη Χαριλάου
Τρικούπη θα τον κάνω. Δε θα περάσει ατιμώρητο αυτό. Το κόμμα νοσεί. Χρειάζεται
εγχείρηση. Αποφασίζομεν και δια….»
«Κύριε πρόεδρε, κύριε πρόεδρε. Ω χριστέ μου τον έπιασε πάλι
αυτό το καταραμένο σύνδρομο της χούντας.»
«ΧΟΥΝΤΑ, που ’ντη;»
«Ελάτε πρόεδρε αρκετή ώρα μείνατε στον ήλιο. Κι αύριο μέρα
είναι για μπάνιο στην πισίνα. Λοιπόν άκουσα τις προάλλες στη δεξίωση στο σπίτι
του κ. Μπερνς για έναν αμερικανό γιατρό που έχει κάνει θαύματα σε δεκάδες
βετεράνους με το σύνδρομο του Βιετνάμ…»
… κι εμείς καλύτερα
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το φανταστικό
τριήμερο που περάσαμε στη Θεσσαλονίκη, για την Ιταλίδα που αντίκρισα μόλις
άνοιξα τα μάτια μου πρωί πρωί στο γυμναστήριο στην Πολίχνη, τις λαμαρίνες με
τις οποίες οι πολυεθνικές – κι όχι μόνο- αμπάρωσαν τα καταστήματά με αποτέλεσμα
να ερεθίσουν παρά να αποτρέψουν, για τις κάμερες των μπάτσων σε ολόκληρη την
πόλη (κρίμα να πάει τόσα μέτρα βιντεοκασέτας χαμένη, μακάρι να μας τις
ταχυδρομήσουν σπίτι), για τις συναυλίες των μοναδικών Αέρα Πατέρα και τα crowd diving τωνDeus X Machina, την αγωνία που
ζήσαμε με την περικύκλωση του πανεπιστημίου από τους μπάτσους και την παρ’ ολίγο
άρση του ασύλου, τον αέρα που σαν καλός μας σύμμαχος επέστρεψε τα χημικά στους
μπάτσους στην πορεία του Σαββάτου, την εντυπωσιακή παρουσία του black block με
πάνω από 5.000 κόσμο, το ΚΚΕ που δεν είδα ποτέ αφού η πόλη είχε μοιραστεί σε
ζώνες (στους μπάτσους μάλλον θα θύμισε ντέρμπυ Πάοκ-Άρης), αλλά μάλλον θα γράψω για την πολιτική
ανυπακοή την Παρασκευή στη Χαλκιδική. (ανάσα)
Ξυπνώντας στις 7 π.μ. μετά από έναν δίωρο ύπνο ίσως τον
καλύτερο που έκανα σε γυμναστήριο –αφού δεν είχα κάνει κι άλλον ποτέ- είδα την
αιθέρια Ιταλίδα που σας περιέγραψα. (Cut) Όχι, όχι αφήστε με σύντροφοι, αφού δε γνωριστήκαμε ακόμα.
Μία ώρα μετά. (Η
προετοιμασία για τη σύγκρουση)
-Συγνώμη έχετε
ταινίες συσκευασίας, πολυπάγκ και πινέζες;
-Ναι, όχι, ναι
-Ωραία φέρτε μου 15 ταινίες και 7 πακέτα πινέζες.
2 λεπτά αργότερα
-Συγνώμη έχετε πολυπάγκ;
-Ναι
Παράρτημα
Παρασκευασία όπλου για σύγκρουση με κατά πολύ καλύτερα
εξοπλισμένο αντίπαλο (στην προκειμένη περίπτωση μπάτσους)
(Σημείωση : Τη συνταγή αυτή δε θα τη βρείτε πουθενά αλλού)
Κωδική ονομασία: η γλυκιά συμμορία
Υλικά : Μια πολυπάγκ
Οδηγίες: Μια κερύθρα (η σύγκρουση θα λάμβανε χώρα στην ύπαιθρο άλλωστε)
Τοποθετούμε την κερύθρα μέσα στην πολυπάγκ και πετάμε τη
σακούλα στον μπάτσο. Στοιχειώδης στόχευση απαραίτητη, βεληνεκές όπλου
ακαθόριστο. Το θεμιτό αποτέλεσμα είναι οι μέλισσες να φάνε τον μπάτσο. Αν όμως
για κακή σας τύχη εκείνη τη μέρα οι μέλισσες είναι νωθρές αρχίστε το τρέξιμο.
Οι γενναίοι προς τα μπρος και οι λιγότερο θαρραλέοι προς τα πίσω. Για όσους
άπιστους αμφιβάλλουν για την αποτελεσματικότητα του εν λόγω όπλου ένα έχω να
πω. Σε ορεινά πεδία μάχης έχει παρατηρηθεί αρκούδες να γλύφουν μπάτσους!
Τελικά την κρίσιμη στιγμή αποφασίσαμε να τελειοποιήσουμε το
όπλο πριν το χρησιμοποιήσουμε στη μάχη. Έτσι το μόνο επιθετικό όπλο που θα
είχαμε πέρασε στην εφεδρεία. Όχι σαν τους Αμερικάνους που τα εξαπολύουν ενώ
είναι ακόμα σε πειραματικό επίπεδο. Παρεπιπτώντως τις πινέζες δεν θυμάμαι να
τις χρησιμοποιήσαμε κάπου.
Σημείωση νο 2. Η τεχνογνωσία που θα ακολουθήσει είναι
πατενταρισμένη από τους Ιταλούς Ανυπάκοους Disobedienti.
Τις ταινίες τις
θέλαμε για να δέσουμε γύρω μας μαλακά στρώματα για τις γκλοπιές από τα
ανθρωποειδή. Επίσης χρησίμευσαν και για να φτιάξουμε τις σαμπρέλες με τις
οποίες θα τους απωθούσαμε σε μια πράξη πολιτικής ανυπακοής ενάντια στις λογικές
των κόκκινων ζωνών. Η πράξη αυτή βέβαια εναντίων πολύ καλύτερα εξοπλισμένου
αντιπάλου εκ των πρότερων γνωρίζαμε ότι είχε συμβολικό χαρακτήρα. Εμφάνιζε όμως
σημειολογικά ένα πολιτικό μήνυμα. Δεν ερχόμαστε να κάνουμε ένα run and gun χτύπημα.
Είμαστε πολύχρωμοι και σεις φοράτε χακί. Είμαστε άοπλοι και σεις σαν αστακοί.
Είμαστε άντρες και γυναίκες –στην καρδιά πάντως σίγουρα όλοι παιδιά- και σεις
μαντράχαλοι και μισθοφόροι. Να η διαφορά.
Οι Sampelleros ξεκίνησαν
«Παιδιά από δω και πέρα οφείλουμε να είμαστε υπεύθυνοι και
για τους δίπλα μας. Να προσέχουμε ο ένας τον άλλο.»
Γυρίζω αριστερά μου.
-Γεια με λένε Βαγγέλη.
- Εγώ είμαι η Λουκία
Και δεξιά …
- Εμένα Γεωργία.
Στη δεύτερη γραμμή τώρα, έτσι…
(Ρε κορίτσια που πάμε, δεν το ξανασκεφτόμαστε το πράγμα;)
Δευτερόλεπτο 1 έως 5
Ναι, τους απωθούμε, ναι τους νικάμε.
Δευτερόλεπτο 5 και μετά …
Χημικές χειροβομβίδες, χημικοί ξεκαστήρες, δακρυγόνα, μέχρι
και χημικές νάρκες.
Θυμήθηκα το σύνθημα που φωνάζουμε τον τελευταίο καιρό. Δρα σαν αντιασφυξιογόνο spell εκείνες τις κρίσιμες ώρες.
«Μη μ’ αφήνετε να ξενερώνω,
δακρυγόοοονο, δακρυγόοοοοονο.»
Και να φανταστείτε ότι όταν σε κάποια προληπτική προσαγωγή –
από τις άπειρες που γίνανε στα τυφλά το τριήμερο στην πόλη- βρίσκανε πάνω σου
αντιασφυξιογόνα μάσκα σε ξυλοφορτώνανε μέσα στο τμήμα!
Τόσο χημικό πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα. Στο σημείο αυτό μπορώ
σίγουρα να μιλήσω εξ ονόματος όλων. Πρώτη φορά στη ζωή μας φάγαμε τόσα χημικά.
Ωστόσο αισθάνομαι τυχερός. Από φοιτητής παρακαλούσα αν βρεθεί ένας καλός
επιστήμονας να μου πει: «Έλα δω αγόρι μου, έφτιαξα αυτό το χημικό. Για πάρ’ το
να δούμε της παρενέργειες. Μην το γελάτε, κι ο Τίμοθυ Λίρι μαλάκες σαν και μένα
έβρισκε όταν ήταν καθηγητής και πειραματιζόταν με το LSD.
Εδώ χρειάζεται να κάνω μια διευκρινιστική δήλωση. Σε κάποιες
από τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν εικονίζομαι με ένα πλαστικό μπουκάλι με
ένα κίτρινο υγρό μέσα. Παιδιά μην παρεξηγούμαστε. Υπάρχει μια κάβα στη Χαριλάου
Τρικούπη με εκπληκτικά κρασιά, Οινότυπο λέγεται, πέντε έξι στενά από τα γραφεία
του ΠΑΣΟΚ. Με πέντε ευρώ παίρνεις ενάμιση λίτρο εκπληκτικό κρασί. Το κρασί της
εν λόγω φωτογραφίας και κατ’ εμέ το καλύτερο λευκό της κάβας είναι της Λήμνου. Δεν
το αποχωρίζομαι σχεδόν ποτέ.
Αν λάβουμε υπ’ όψη αρχικά τη σύλληψη του ατυχή Έλληνα
φοιτητή στην Αγγλία για ένα κείμενο που είχε γράψει στο internet υπέρ της 17Ν –μάλλον για να εντυπωσιάσει την Αγγλίδα φίλη του τελικά – δεύτερον
τη συχνότητα με την οποία εκσυγχρονίζονται οι τρομονόμοι και τρίτον την
υπογραφή συμφώνου της χώρας μας με τους Αμερικάνους δε θα περάσει πολύς καιρός για να βρεθώ στην
ηλεκτρική καρέκλα κατηγορούμενος για το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Οver and out.
Y.Γ.
Εκτός από όλους τους ακτιβιστές συντρόφους στους οποίους αξίζουν συγχαρητήρια
οφείλω να απονείμω τα εύσημα και στον έτερο γραφίστα του περιοδικού Γεώργιο
Τσιούκη που παρέμεινε στην Αθήνα για να βγάλει το περιοδικό μόνος του σε
περίπτωση σύλληψής μας.
Το άρθρο αφιερώνεται στον Κάρλο Τζουλιάνι. Οι δολοφόνοι
αστυνομικοί, τόσο αυτός που τον πυροβόλησε όσο κι αυτός που πέρασε με το τζιπ
από πάνω του για να τον αποτελειώσει απαλλάχτηκαν πριν δύο βδομάδες με το
σκεπτικό ότι ενήργησαν υπό καθεστώς άμυνας με θεμιτό τρόπο. Επίσης αφιερώνεται
σε όλα τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας των οποίων οι υποθέσεις έμειναν στο
σκοτάδι και είναι και οι συνηθέστερες.
