“στο Rock ‘nRollη αθωότητα είναι η πρώτη απώλεια”
Σύμφωνα μ’ ένα γνωστό γνωμικό, “αν θυμάσαι τα 60’s σημαίνει ότι δεν τα έζησες”. Ποιος όμως μπορεί να προσάψει κάτι τέτοιο στον EricBurdon, έναν άνθρωπο που όχι απλώς έζησε τα 60’s, αλλά ήταν κι ένας από τους θεμελιωτές της πολιτιστικής τους βάσης, ένας από τους εμπνευστές της μόνης μουσικής επανάστασης στην ιστορία μέχρι σήμερα που έχει μπορέσει να δημιουργήσει έστω και πλασματικές πεποιθήσεις στους θιασώτες της ότι πράγματι έχουν τη δυνατότητα ν’ αλλάξουν τον κόσμο; Ο EricBurdon φυσικά δεν άλλαξε τον κόσμο, κι αμφιβάλλω αν ποτέ πίστεψε ότι θα μπορούσε να το κάνει. Έκανε όμως κάτι ουσιαστικότερο. Άλλαξε συνειδήσεις ποτίζοντας τους ανθρώπους με το μουσικό ελιξίριο των Animals, ως τραγουδιστής των οποίων ηγήθηκε –τρόπον τινά- της περίφημης BritishInvasion στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλάζοντας άρδην και εσαεί τα μουσικά πράγματα.
Τέσσερις περίπου δεκαετίες μετά ο Eric καταθέτει τα απομνημονεύματά του. (“Don’tLetMeBeMisunderstood”, εκδ. Ηλέκτρα). Αυτοσαρκαζόμενος, με το γνωστό φλεγματικό χιούμορ που ως Βρετανός διαθέτει εκ φύσεως, αλλά και με τον χαρακτηριστικό κυνισμό – άλλοι θα τον αποκαλέσουν κολοπαιδισμό - που τον διακρίνει, καταφέρνει ν’ αποτυπώσει την άναρχη πορεία που ακολούθησε στη ζωή του, ξεκινώντας από τη γενέτειρά του Newcastle κάπου στην αγγλική επαρχία για να καταλήξει στο αγαπημένο του LosAngeles. Αυτό λειτούργησε και ως εφαλτήριο για τις δαιδαλώδεις αναζητήσεις του, είτε κυριολεκτικά, γυρνώντας σε ολόκληρο τον κόσμο, είτε σε μεταφορικό επίπεδο, όταν μαζί με τους κολλητούς του JohnLennon, JimiHendrix, JanisJoplin και τον άσπονδο φίλο του (μπάσταρδο όπως τον αποκαλεί ο ίδιος) JimMorrisonτρίπαραν ανηλεώς, καταπίνοντας σωρηδόν όποιο παραισθησιογόνο έβρισκαν μπροστά τους. Το μεγαλείο ετούτου του ντοκουμέντου (γιατί περί αυτού πρόκειται) έγκειται στο ότι οι - σε πρώτο πρόσωπο - περιγραφές αποτελούν για τον αναγνώστη μία πρώτης τάξεως ευκαιρία όχι μόνο για να βιώσει τη συνολική πορεία στο χρόνο ενός μεγάλου ανθρώπου αλλά και για να παρακολουθήσει το τι πραγματικά συνέβη σε μία ολόκληρη εποχή. Όπως λέει χαρακτηριστικά και ο ίδιος ο Eric: “Είχαμε γίνει ένα από τα συγκροτήματα της αντικουλτούρας της δεκαετίας του ’60 και όπου ανέμιζε το λάβαρο των φρικιών, ήμασταν εκεί για να κάνουμε τη δήλωσή μας. Μια εξέγερση της νεολαίας είχε μετατραπεί σε πόλεμο που μαινόταν και ήταν μία σπουδαία, συναρπαστική περίοδος για να ζει κανείς. Η εμφάνιση του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων, του κινήματος των Αμερικανών Ινδιάνων, οι απαρχές του γυναικείου κινήματος, τα be-in, τα love-in, τα drive-in, όλα τρύπωναν κάτω από το πετσί μας και έβγαιναν ξανά στην επιφάνεια μέσα από τα ρούχα μας, τη γλώσσα μας, τη μουσική, τα ναρκωτικά, τα πάντα.” Τώρα όλ’ αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια και μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Λίγο πριν αρχίσει η (επεισοδιακή) παρουσίαση του βιβλίου στο HalfNoteαπό τη Σώτη Τριανταφύλλου κι απ’ τον ίδιο τον EricBurdon είχα την τύχη να συνομιλήσω γι’ αρκετή ώρα μαζί του. Και λέω τύχη γιατί είναι ουκ ολίγες οι φορές που ο Eric έχει εγκαταλείψει σύξυλους κάμποσους δημοσιογράφους εξαιτίας ακόμη και ασήμαντων αφορμών. Ευτυχώς ο καπετάν Βαγγέλης Δαβιτίδης που συμπλήρωσε το τρίο, με προειδοποίησε εγκαίρως να σβήσω το τσιγάρο μου…
Eric, τι ήταν αυτό που στ’ αλήθεια σ’ έκανε να θέλεις να γράψεις για τη ζωή σου;
Όπου κι αν ταξίδευα τα τελευταία χρόνια, συναντούσα πάντα κάποιον τύπο που μου έλεγε “με θυμάσαι;”. Κι εγώ απαντούσα φυσικά όχι. Μετά αυτός μου έλεγε ότι ήταν για παράδειγμα ο σωφέρ μου το 1968. Και συνέχιζε περιγράφοντας διάφορες ιστορίες που είχε ζήσει μαζί μου. Τότε άρχιζα να τις θυμάμαι κι εγώ και να συνειδητοποιώ ότι κάποια πράγματα που είχα στο μυαλό μου δεν ήταν απλώς δημιουργήματα της φαντασίας μου. Σκέφτηκα λοιπόν ν’ αρχίσω να τα γράφω σ’ ένα χαρτί πριν τα ξεχάσω εντελώς.
Από την αρχή του βιβλίου αναφέρεις χαρακτηριστικά ότι η μουσική βιομηχανία “γάμησε” τους Animals από την πρώτη στιγμή. Τι διαφορές μπορείς να εντοπίσεις σ’ αυτό το κύκλωμα από τότε μέχρι σήμερα;
Κατ’ αρχήν τότε έπαιρνα πολλά ναρκωτικά. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή δε σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά. Δεν ξέραμε τι δυνατότητες είχαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον JimiHendrix, μετά από συναυλία του, κατέβηκε από τη σκηνή ιδρωμένος, το κοινό παραληρούσε κι ο Jimiμε κοίταξε όλο χαρά και μου είπε “μα καλά, θα πληρωθώ κιόλας γι’ αυτό!?!”. Αυτή ήταν η συμπεριφορά όλων μας. Δε σκεφτόμασταν και δε φοβόμασταν τίποτα και κυρίως το θάνατο. Ως πιτσιρικάδες βιώσαμε την ανασυγκρότηση του κόσμου μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο και ήμασταν σίγουροι ότι σύντομα θα ξανασυνέβαινε κάτι τέτοιο. Άρα ποιος ο λόγος να φοβηθούμε; Λατρεύαμε τον JamesDeanκαι με τον τρόπο που αυτός πέθανε, καταλήξαμε να λατρεύουμε το θάνατο. Προσωπικά ποτέ δε σταμάτησα να το σκέφτομαι. Κάθε φορά που οδηγώ τη μηχανή μου είμαι προετοιμασμένος κι αυτός είναι μάλλον ο λόγος που δεν έχω πάθει τίποτα. Τώρα που έχω φτάσει σ’ αυτή την ηλικία είμαι ρεαλιστής. Ξέρω ότι δεν έχω μία ολόκληρη ζωή μπροστά μου. Θα ήθελα όμως να φύγω όπως θέλω…ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ακούγοντας το “HouseoftheRisingSun”.
Έχοντας βιώσει την απόλυτη λατρεία απ’ όλο τον κόσμο σε πολύ μικρή ηλικία, τι συμβουλές θα έδινες σε νέους μουσικούς, όταν τα mediaαποφασίζουν να τους προβάλλουν σαν την καινούρια αγαπημένη μπάντα όλων;
Να βεβαιώνεστε πάντα ότι τα mastertapes (σ.σ. οι πρωτότυπες μπομπίνες των ηχογραφήσεων) ανήκουν σ’ εσάς! Και να έχετε πάντα ένα καλό teamέμπιστων δικηγόρων από πίσω σας. Εγώ δεν πρόσεξα ποτέ γι’ αυτό και πολλές φορές βρέθηκα μπλεγμένος. Αν σκεφτείς βέβαια ότι ακόμη παίζω ζωντανά και μπορώ και βγάζω λεφτά είμαι αρκετά τυχερός σε σχέση με άλλους. Δυστυχώς το rock ‘n’ rollδεν είναι μόνο διασκέδαση.
Από τη στιγμή που αποφάσισες ν’ ακολουθήσεις soloκαριέρα, ένιωσες ποτέ την κληρονομιά του θρυλικού ονόματος των Animalsνα σε βαραίνει;
(Με αυθόρμητη ειλικρίνεια…) Φυσικά! Συμβαίνει ακόμη και σήμερα, γι’ αυτό σχεδόν πάντα χρησιμοποιώ στις ηχογραφήσεις μου το trademarkτων Animals. Πολλοί περισσότεροι θα ενδιαφερθούν για τους Animals απ’ ότι για τον EricBurdon, παρόλο που στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα. Δε μπορώ όμως να κάνω κάτι γι’ αυτό. Άλλωστε ο θρύλος των Animalsείναι σημαντικό τμήμα της ζωής μου κι έχω μάθει να ζω μ’ αυτό.
Σύμφωνα μ’ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, τσιτάτα, αποσπάσματα του βιβλίου σου το rock ‘n’ roll μπορεί να λειτουργήσει σαν πηγή νεότητας, αν φυσικά δε σε σκοτώσει πρώτα…
Αυτή η αντίθεση είναι και η πραγματική του δύναμη. Έχει ένα μαγικό τρόπο να σε κρατάει σ’ επαφή με τη νεότητα. Είναι μουσική προορισμένη κατά κύριο λόγο για τους νέους. Όταν βέβαια παίζεις rock ‘n’ roll υπάρχουν μερικά εκατομμύρια τρόποι να πεθάνεις. Πολλοί άνθρωποι που ξέρω, αρκετοί φίλοι μου δε ζουν πια. Ειλικρινά δεν ξέρω πως εγώ επέζησα…
Πώς νιώθεις όντας ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες θρύλους όλης εκείνης της εποχής;
Είναιεντελώςpain in the ass!Το παρελθόν είναι πάντα σαν μία από αυτές τις μεγάλες σιδερένιες μπάλες που είναι δεμένες με αλυσίδα γύρω από το πόδι σου και τις σέρνεις μαζί σου όπου κι αν πας. Έχω κουραστεί να έρχονται όλοι και να μου ζητούν αυτόγραφο. Ελάχιστοι με γνωρίζουν ως άνθρωπο. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν ποιος πραγματικά είμαι. Τους αρκεί μόνο το ότι είμαι διάσημος. Κι αυτό μ’ ενοχλεί πολύ. Πόσες φορές δηλαδή πρέπει να γράψω κάπου την υπογραφή μου;;
Λύσε μου σε παρακαλώ το μυστήριο για το πώς επινοήθηκε το όνομα των Animals…
Υπάρχουν δύο εκδοχές, της υπόλοιπης μπάντας και αυτή που θυμάμαι εγώ. Όταν ήμουν μικρός ήξερα έναν τύπο, ο οποίος είχε υπηρετήσει παλιά στο βρετανικό στρατό στην Κύπρο. Εκεί ένας άλλος στρατιώτης με την απειλή ενός όπλου ξυλοκόπησε και βίασε μία κοπέλα. Αυτός αηδιασμένος, εγκατέλειψε το στρατό κι άρχισε να ζει σαν ερημίτης με μόνη συντροφιά ένα σκύλο. Τον λάτρευα αυτόν τον τύπο. Πολλοί τον θεωρούσαν τρελό αλλά δεν ήταν. Πίστευε στην ηθική και μετά από εκείνη την εμπειρία άρχισε ν’ απεχθάνεται τον οποιονδήποτε φορούσε στολή. Τον αποκαλούσαν Animal κι έτσι προέκυψε το όνομα της μπάντας. Ο Τύπος μετά επινόησε ότι διαλέξαμε να ονομαστούμε Animals γιατί ήμασταν πολύ άγριοι και συμπεριφερόμασταν σα ζώα.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τραγούδια σαν το “Satisfaction” των RollingStones, το “MyGeneration” των Whoή το “WeGottaGetOutofThisPlace” των Animals για παράδειγμα, χάνουν εντελώς το ανατρεπτικό τους νόημα όταν ερμηνεύονται από “βολεμένους μεσήλικες επαναστάτες”…
Συμφωνώ μ’ αυτό. Όταν έγραψα το “WeGottaGetOutofThisPlace” ήθελα πολύ να φύγω από το Νιουκάστλ και να πάω στο Λονδίνο. Μετά “έπρεπε” να φύγουμε από το Λονδίνο και να πάμε στη Νέα Υόρκη. Μετά “έπρεπε” να φύγουμε από τη Ν.Υ. και να πάμε στο Λος Άντζελες. Κι όταν φτάσαμε εκεί σκέφτηκα “να πάει να γαμηθεί, δεν ξαναλέω αυτό το τραγούδι”. Δεν το είχα τραγουδήσει για πολλά χρόνια. Μια φορά πήγα στη Γερμανία για να ξεφύγω από ένα άσχημο διαζύγιο. Εκεί γνώρισα μερικούς Αφγανούς που μου ζήτησαν να το τραγουδήσω σε μία διαμαρτυρία που διοργάνωναν για να φύγουν οι Ρώσοι από το Αφγανιστάν. Από τότε άρχισα να το ξαναπαίζω. Άσε που κάθε φορά που υπάρχει κάποιος βετεράνος του Βιετνάμ στο κοινό μου λέει ότι ήταν το αγαπημένο τραγούδι όλων των αγανακτισμένων στρατιωτών εκεί. Προσπαθώ πάντως να παίζω τα τραγούδια των Animals με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που ηχογραφήθηκαν. Για να έχει ενδιαφέρον.
Αυτόν τον καιρό τι είδους μουσική ακούς;
Μου αρέσουν πολύ τα τελευταία χρόνια οι Calexico γιατί αντιπροσωπεύουν αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι το πιο σημαντικό στη μουσική: την επικοινωνία των πολιτισμών. Κι αυτοί συνδυάζουν περίφημα την αμερικάνικη με τη μεξικάνικη μουσική παράδοση.
Έζησες την κορύφωση της γενιάς των 60’s κι έπειτα την πλήρη απομυθοποίησή της. Πως σ’ επηρέασε αυτό ως άνθρωπο;
Από την αρχή ήξερα ότι δε θα κρατούσε, ότι δε θα μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε εντελώς τον κόσμο. Κάναμε απλά το κομμάτι μας. Ήταν όμως συναρπαστικά. Επικίνδυνες καταστάσεις μεν αλλά πολύ ενδιαφέρουσες δε. Θυμάμαι μια φορά στο Παρίσι κατάφερα να χορέψω tango με τη BrigitteBardot! Αυτό κι αν ήταν cool!
Αλήθεια Eric, ποιες λέξεις πιστεύεις ότι πραγματικά περιγράφουν τον EricBurdon ως άνθρωπο, πέρα από καλλιτέχνη;
Μπορώ να γίνω πολύ μεγάλος μαλάκας αν το θελήσω. Προσπαθώ όμως όσο μπορώ να μην το κάνω.
ERIC BURDON on:
JANISJOPLIN
“ Eκείνο το βράδυ φορούσε κόκκινα, ψηλοτάκουνα παπούτσια και ένα πολύ σέξι, στενό και διαφανές μίνι φόρεμα, μέσα από το οποίο διαγράφονταν οι ρώγες του στήθους της. Εντυπωσιάστηκα από την ερμηνεία της, όπως και κάθε φορά που την έβλεπα ή τζαμάριζα μαζί της επί σκηνής. Ποτέ δεν την ηχογράφησαν σωστά. Ποτέ, καμία μαγνητική ταινία δε θα μπορούσε να συλλάβει όπως έπρεπε μία ερμηνεύτρια σαν τη JanisJoplin. Έπρεπε να τη δεις και να την ακούσεις ζωντανά”.
JIMIHENDRIX
Στο rock ‘n’ rollη αθωότητα είναι η πρώτη απώλεια. Έτσι συνέβη και με τον Τζίμι. Μέχρι να φτάσει στο Γούντστοκ, δεν υπήρχαν πια φλεγόμενες κιθάρες. Το ουράνιο τόξο είχε πλέον ξεθωριάσει. Γι’ αυτό και η ταινία του Γούντστοκ είναι τόσο απατηλή. Ο Τζίμι δεν έπαιξε στο πλήθος των 400.000 σε καλή ώρα. Έπαιξε ξημερώματα μπροστά σε σκληροπυρηνικά φρικιά και λόφους γεμάτους σκουπίδια. Το “StarSpangledBanner” του δεν ήταν πολεμική ιαχή. Ήταν ο θρήνος που ανήγγειλε το θάνατο ενός ονείρου. (…)
Θυμάμαι αργά κάποια νύχτα τον Τζίμι μόνο στη σκηνή να παίζει. Η ένταση δυνάμωσε. Ο μάνατζερ (του club) άρχισε να εκνευρίζεται. Δε θυμάμαι πως τελείωσε. Ίσως ο μάνατζερ να έβγαλε το βύσμα του μικροφώνου. Όμως ξαφνικά κάτι έκανε τον Τζίμι να σταματήσει. Ξεκρέμασε την άσπρη FlyingVαπ’ το λαιμό του, την ισορρόπησε στις παλάμες των χεριών του και σε ένα οπτικό-ηχητικό κρεσέντο, κάρφωσε την κιθάρα του στο ταβάνι πάνω από τη σκηνή. Ευχαριστώ πολύ και καληνύχτα σας!”.
JIMMORRISON
Το συγκρότημα έπρεπε να μετακομίσει σε ένα τεράστιο σπίτι στο Μπελ ερ. Το σπίτι έγινε μόνιμος χώρος για πάρτυ. Ο Τζίμι Χέντριξ, όταν βρισκόταν στην περιοχή ήταν τακτικός θαμώνας. Επίσης, ο Τζίμ Μόρισον ήταν σχεδόν μόνιμος, κοιμόταν στο χολ μαζί με ένα σωρό νεραϊδένιες χίπισσες φιλενάδες του. Ο Τζίμ λαχταρούσε την τιμωρία. Πολλές φορές την είχε «πέσει» σε κάποιον για να προκαλέσει τη βίαιη αντίδραση του και να γίνει σκηνή. Αυτό πρέπει να ήταν η τέχνη στην οποία είχε πραγματικό ταλέντο και δε χρειαζόταν συγκρότημα γι’ αυτό. Το να προκαλεί χάος ήταν η δική του παράσταση!
Λίγο αργότερα, ο Τζίμ άρχισε να τη χώνεται και σε μένα και η κατάσταση εκεί μέσα εξελίχθηκε σε παγκόσμιο διαγωνισμό Μαλακίας. Είμαστε τυχεροί που κανείς δεν έπαθε κάτι σοβαρό. Είχα βαρεθεί να περνάω πάνω από διάφορα σώματα κάθε πρωί που πήγαινα στο γραφείο, έτσι μια μέρα κατέβηκα με ένα 44αρι Μάγκνουμ στο χέρι και μια σφαίρα στον κύλινδρο. Πέρασα πάνω από δύο ασάλευτες φιγούρες ξαπλωμένες στο μαρμάρινο πάτωμα και σημάδεψα τον πολυέλαιο. Ο Τζίμ μισοκοιμισμένος με την πλάτη στον τοίχο, άνοιξε τα βαριά του βλέφαρα, με κοίταξε, κοίταξε το όπλο, γύρισε αργά στις φιλενάδες του και είπε : «Μπα, πλάκα κάνει». Τράβηξα τη σκανδάλη. Κλίκ. Στριφογύρισα τον κύλινδρο, στόχευσα, τράβηξα ξανά. Κλικ. Ο Τζίμ κοίταξε τα κορίτσια γύρω του και χαμογέλασε: «Βλέπετε δε θα το κάνει». Σήκωσα και ξανά τον επικρουστήρα, τράβηξα τη σκανδάλη. Μπαμ! Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Τζίμ Μόρισον. Έφυγε σύντομα για το Παρίσι, για να γίνει πτώμα σε μια Μπανιέρα.
L.S.D.
“Κατεβάζαμε πολύ L.S.D. κι ευαγγελιζόμασταν έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο. (…)
Το πρώτο μου ψυχεδελικό ταξίδι με άλλαξε ριζικά και από τότε βλέπω τον κόσμο με αλλιώτικο, απελευθερωμένο βλέμμα. Η ψυχεδελική μου αποκάλυψη ήταν ότι οι ταινίες του Φελίνι έμοιαζαν με απλά ντοκιμαντέρ. Και έτσι παραμένουν μέχρι σήμερα.
Δεν είναι και τόσο δεοντολογικό να διαφημίζεις τα ναρκωτικά στις μέρες μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι το LSD με βοήθησε να αποκτήσω επίγνωση των δυνατοτήτων της ανθρώπινης διάνοιας και του βάθους του ανθρώπινου πνεύματος.
Κάποτε διάβασα ότι τον πρώτο καιρό του LSD, κάποιοι γιατροί πίστεψαν ότι θα βοηθούσε στη διαδικασία της γέννας, βοηθώντας τις διαστολές του κόλπου. Ίσως είναι αλήθεια, ίσως και όχι, αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι βοηθάει σε διαστολές άλλου είδους!
Όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχει και η άσχημη πλευρά, αλλά οι ημι-φασιστικές κυβερνήσεις του 21ου αιώνα έχουν απαγορεύσει την έρευνα ακόμα και των θετικών πτυχών των χημικών ουσιών”.
TOEXPRESSΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ
Καθώς πλησιάζαμε στα σύνορα Γερμανίας – Αυστρίας, η αστυνομία συνόρων σταμάτησε το τραίνο για να ελέγξει τα διαβατήρια και τα εισιτήριά μας. Λίγα λεπτά αργότερα κοιτούσα το απλανές βλέμμα ενός πολύ νεαρού ένστολου γερμανικού λυκόσκυλου. Κοίταξε πρώτα το διαβατήριο μου κι έπειτα εμένα.
«Ώστε είστε ο Έρικ Μπάρτον, για;»
«Μάλιστα», είπα.
«Herr Μπάρτον, έχετε πρόβλημα με ναρκωτικά;» ρώτησε.
«Όχι το μόνο πρόβλημα που έχω με τα ναρκωτικά, είναι ότι δεν μπορώ να βρω αυτήν τη στιγμή», τον ειρωνεύτηκα, προσπαθώντας να ελαφρύνω το κλίμα.
Γέλασε. «Νομίζω ότι έχετε το πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα». Γελάσαμε και οι δύο με τα αστειάκια μας και έπειτα μου πέρασε ένα ζευγάρι γυαλιστερές ατσάλινες χειροπέδες. «Ακολουθήστε με». (…)
Λίγο αργότερα, έφτασε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας, ένα σκούρο πράσινο Audi. Από μέσα βγήκε ένας μπάτσος με πολιτικά. Ήταν ντετέκτιβ. Ενώ με έβγαζαν από τη μάντρα, μου φόρεσε ένα καινούργιο ζευγάρι χειροπέδες, αυτήν τη φορά με τα χέρια μου δεμένα πίσω – πράγμα ακόμη πιο άβολο – και με έχωσαν στο πίσω κάθισμα του Audi. (…)
Το Audiπροχώρησε λίγο ακόμη και σταμάτησε σε ένα προαύλιο. Κοίταξα έξω και είδα πύργους επιτήρησης, κάμερες παρακολούθησης, τεράστιους προβολείς και αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Ο μπάτσος έσκυψε και μου είπε χαμογελώντας: «Καλώς όρισες στη Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας Σταμχαιμ».Το Σταμχαιμ ήταν η πιο σκληρή φυλακή της Δυτικής Γερμανίας. (…)
Ύστερα, ένας άλλος, μεγαλύτερος σε ηλικία, γλίστρησε πίσω μου. Το χέρι του κινήθηκε προς το δικό μου και έχωσε κάτι στη χούφτα μου. Κοίταξα προς τα κάτω. Ήταν τσιγάρα.
«Ευχαριστώ! Danke! DankeBut, nein, norauchen. Δεν καπνίζω», του είπα.
«Ποτέ μην αρνείσαι τσιγάρα στη φυλακή», είπε. «Σου δίνω χρήματα, δεν το καταλαβαίνεις;» Γύρισε, μου χαμογέλασε και συνέχισε να περπατάει. (…) «Λοιπόν, τι γυρεύεις εσύ εδώ, φίλε; Δεν μοιάζεις να ανήκεις εδώ».
«Ευχαριστώ», είπα. «Στα αλήθεια, δεν έχω ιδέα».
«Αν κρίνω από την πτέρυγα που κρατείσαι, τα πολιτικά σου πιστεύω θα πρέπει να βρίσκονται πιο αριστερά από τους κομμουνιστές».
«Όχι, όχι, τα πολιτικά μου πιστεύω δεν βρίσκονται πουθενά», είπα. «Δεν έχω ιδέα γιατί είμαι εδώ».
«Ξέρεις ότι είσαι στη φυλακή της ομάδας Μπάαντερ – Μάινχοφ; Τους έχουν πολλά χρόνια στην απομόνωση, στην πτέρυγα που ονομάζουμε «Νεκρή».
«Όχι», είπα, «Δεν το ήξερα…τι είναι αυτοί οι Μπάαντερ – Μάινχοφ;»
«Θέλεις να πεις ότι δεν έχεις ιδέα;» ρώτησε.
«Όχι».
«Είναι μέσα για πολλά – παράνομες πολιτικές ενέργειες, πλαστογραφία, κλοπές, απαγωγές, φόνοι…είναι star των μίντια. Η επιτομή της γοητείας της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έχουν κάνει ληστείες σε τράπεζες, έχουν κάψει κτίρια, αγωνίζονται για να ρίξουν την κυβέρνηση. Εδώ γίνεται ακόμη πόλεμος, δεν το ήξερες; Νομίζεις ότι σταμάτησε το 1945;»
ELVISPRESLEY
Είχα στο μυαλό μου την Αγγλία για το ντεμπούτο του νέου συγκροτήματος. Θα ήταν φοβερή ιδέα, σκέφτηκα, να πάρω αυτή την άφρο – κουβάνο – λάτιν – φανκ συμμορία των δρόμων του Λος Άντζελες και να τη φέρω στην καρδιά του βρετανικού jazz κατεστημένου. Πρώτα, όμως, έπρεπε να λαδώσουμε τα γρανάζια, να συνηθίσουν τα νέα μέλη του συγκροτήματος ο ένας τον άλλον. Έψαξα στο Λος Άντζελες για την επόμενή μας κίνηση και βρήκα πολλές ευκαιρίες. Η FreeClinic, ένας οργανισμός που βοηθούσε τους νέους που είχαν προβλήματα ναρκωτικών, εγκυμοσύνης και ιατρικής περίθαλψης, αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Ξεκινήσαμε μια σειρά από συναυλίες υποστήριξης για να βοηθήσουμε την κλινική να ορθοποδήσει.
Μια μέρα, καθόμουν στο χώρο υποδοχής της FreeClinic με μερικά άτομα από το προσωπικό και μια ομάδα παιδιών που αναζητούσαν θεραπεία. Ένας υπάλληλος του προσωπικού μου είπε πως η μικρή ενημερωτική εκστρατεία μας είχε περάσει με ορμή από τους δρόμους στον καθωσπρέπει κόσμο. Άνθρωποι σαν τον Φρανκ Σινάτρα, είχαν κάνει γενναιόδωρες προσφορές. Τότε, σταμάτησε απέξω ένα παράξενο αυτοκίνητο. Ήταν μια Stutz, μαύρη και κομψή με τεράστιες χρωμιωμένες πλευρικές εξατμίσεις και ακτινωτούς τροχούς. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου βλέποντας να βγαίνει από μέσα ο ίδιος ο βασιλιάς, φορώντας μια ολόσωμη βυσσινί φόρμα, ένα λευκό, μεταξωτό μαντίλι στο λαιμό και ψηλοτάκουνες μπότες. Άρχισε να περπατάει στο γρασίδι προς την πόρτα της κλινικής. Ιδροκοπούσε μέσα στη κάψα του μεσημεριού. « Ο Έλβις», είπα ψιθυριστά.
Στάθηκε εκεί, στην είσοδο, επιθεωρώντας το δωμάτιο πίσω απ’ τα γυαλιά με το χρυσό σκελετό και ύστερα πλησίασε στον πάγκο όπου καθόμουν δίπλα σε ένα γιατρό με λευκή ρόμπα. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα, καθώς ο Έλβις έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί από τη ζώνη του. Το υπέγραψε επιδεικτικά – ήταν μια επιταγή 10.000 δολαρίων – και μουρμούρισε «Ορίστε, αυτό είναι για τα παιδιά».
Ο Έλβις έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς την έξοδο, προς τη Stutz που τον περίμενε με τη μηχανή στο ρελαντί. Ένα μαύρο παιδί που περίμενε να αρχίσει αποτοξίνωση, είπε: «Διάβολε, μακάρι να ‘χα λίγο απ’ αυτό που πίνει». Όλοι στο δωμάτιο ξέσπασαν σε γέλια. Ο γιατρός κοιτούσε την επιταγή και δεν πίστευε στα μάτια του.
