GOTHAM CITY
«Καθόμαστε στο Café Roma, ένα ιταλικό καφέ μεταξύ Chinatown και LittleItaly, μας σερβίρει μια Λατίνα, στο απέναντι τραπέζι πίνουν το τσάι τους δύο fashioncolumnists, μια Αγγλίδα και μια Κινέζα, το αφεντικό είναι πιθανότατα Εβραίος, κι εμείς σίγουρα Έλληνες.»
Καλώς ήλθατε στο μεγαλύτερο meltingpot του κόσμου, καλώς ήλθατε στη Νέα Υόρκη, το μόνο μέρος όπου όλοι χωράνε έστω και στριμωγμένοι.
Manhattan, ένα νησί ανάμεσα σε δύο ποτάμια, τον Hudsonδυτικά και τον EastRiverμαντέψτε πού. Η καρδιά της GothamCity. Πελώρια loftσε κτίρια του 19ουαιώνα από χυτοσίδηρο, τεράστιες μεταλλικές κυλινδρικές δεξαμενές στις ταράτσες, σύννεφα καπνού που βγαίνουν από τις τρύπες εξαερισμού του μετρό που δε σταματά ποτέ και θυμίζουν το παλιό σύστημα θέρμανσης της πόλης, γοτθικοί ναοί και στο επόμενο τετράγωνο ουρανοξύστες, τα αρχηγεία των μεγαλύτερων πολυεθνικών, εμπορικά κέντρα, οι κρεμαστές γέφυρες που μας ενώνουν με το Brooklynαπέναντι και στη μέση το CentralPark. «Το κέντρο του κόσμου και τα σύνορα του πολιτισμού απέχουν μόνο μερικά τετράγωνα. Κι εκεί μέσα βρίσκεται η ενέργεια αυτής της πόλης έλεγε ο LucSante.
Όλα αυτά λοιπόν συνυπάρχουν. Ένα τοπίο του οποίου ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα συνεχώς μεταλλάσσονται. Το Manhattanδεν έχει πια πού να εξαπλωθεί. Γι’ αυτό και οτιδήποτε καινούριο, χτίζεται πάνω στο παλιό, καταστροφή και δημιουργία πηγαίνουν χέρι, χέρι. HΝέα Υόρκη άλλωστε δεν είναι μια ολοκληρωμένη πόλη, είναι μια πόλη στη διαδικασία του γίγνεσθαι όπως σημείωνε και ο LeCorbusier μισό αιώνα πριν.
Έμεινα για τρεις βδομάδες, τώρα στις γιορτές, σ’ ένα φίλο τον οποίο έχει «απαγάγει» το Columbiaμε τη δικαιολογία ότι είναι geniusστα μαθηματικά. Όσοι έχετε δει το «π» μπορείτε και να τον ταυτίσετε με τον πρωταγωνιστή του, δε θα πέσετε έξω. Το διαμέρισμα ήταν στην 125η, δίπλα στο CottonClubκαι η στάση subway, η 125η στην 1 γραμμή –γιατί έτσι εξηγείς σε κάποιον πού μένεις στη ΝΥ- η καλύτερη του Manhattan, στον αέρα. Μια τεράστια, σκουριασμένη πλέον γέφυρα είχε στηθεί αποκλειστικά για τη στάση και αιωρούταν πάνω από την καρδιά του SpanishHarlem προσφέροντας τη μαγική θέα της MartinLutherKingJarBad και της MalcolmXBvd, τρέμοντας συθέμελα κάθε φορά που βλέπαμε με ανακούφιση αλλά και αγωνία μαζί για την αντοχή της το τρένο να έρχεται. Περιττό ν’ αναφέρω ότι εκεί σχεδόν κανείς δε μιλούσε αγγλικά. Downtown, όσοι δούλευαν πήγαιναν με βήμα ταχύ, αυτοί που δε δούλευαν, ψώνιζαν κι επίσης πήγαιναν με βήμα ταχύ. Άλλωστε το τηλεφωνικό πρόθεμα του Manhattan είναι 212 για να μη χάνεις χρόνο στο καντράν! Εκτός απ’ αυτό, οι Νεοϋορκέζοι είναι ακριβώς αντίθετοι απ’ ότι τους περιμένεις. Ανοιχτοί, φιλικοί, έτοιμοι να τους ξεφλουδίσεις.
Sex and the city
Το Prohibitionείναι ένα σχετικά μικρό bar όπου όπως τα περισσότερα νεοϋορκέζικα bar, παίζει live. Η μπάντα αρκετά καλή και ανεβαστική, έπαιζε από Joplin και RollingStones μέχρι WhiteStripes και Strokes. Δύο φίλες είχαν σκάσει μόνες τους. Βασικά, αρκετές είχαν σκάσει μόνες τους, αλλά εκείνες ξεχώριζαν. Και στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχαν τα σκυλάδικα, τα μπαρ θα ήταν γεμάτα γυναίκες, αλλά δυστυχώς δε μας έκατσε. Η μία είχε επιλέξει το θύμα της και ήδη χόρευε μαζί του. Το πώς χορεύουν οι Νεοϋορκέζες είναι πραγματικά μνημειώδες, σα σε videoclip. Στο Avalon, μια παλιά γοτθική εκκλησία που έχει μετατραπεί σε club με 4 stagesτα οποία συνδέονται με μυστικά περάσματα και σκοτεινούς διαδρόμους, πραγματικά παθαίνεις πλάκα. Οι γυναίκες σε βουτάνε για χορό πριν πεις κύμινο, κι ας είναι μόνο 3 συλλαβές.
Προς το παρόν ας αρκεστούμε στην «ελεύθερη» φίλη. Δύο τριανταπεντάρηδες της είχαν πιάσει την κουβέντα, εκείνη όμως έριχνε κλεφτές ματιές προς το μέρος μας. Ήμουν σίγουρος ότι η τύπισσα είχε ακούσει τα ελληνικά και προσπαθούσε να μαντέψει από πού διάολο είμαστε. Η περίσταση απαιτούσε timeout. Βγαίνω έξω για τσιγάρο αφού μετά το νόμο του ποταπού, ανέραστου, ανεκδιήγητου, από δω και πέρα συμπληρώστε μόνοι σας, δημάρχου Bloomberg, το κάπνισμα απαγορεύτηκε σε όλα τα bar και εστιατόρια της πόλης. Βγήκαν κι οι άλλοι.
-Μαλάκες, θα έχει showτώρα που θα μπούμε μέσα.
Με το που μπήκα, με ρώτησε αν ήμουν gay. Γαμώ τη Νέα Υόρκη μου. Αν της είχα πει ψέματα, θα είχα αποφύγει πολλά από τα προβλήματα που είχα εκείνο το βράδυ. Η ουσία είναι ότι οι γυναίκες στη Ν.Υ δε φλερτάρουν, στην πέφτουν ξερά. Δεύτερη ερώτηση από πού ήμουν. Εσύ πες μου, απάντησα. Αφού βαρέθηκα να μου αραδιάζει τις πιο άσχετες ευρωπαϊκές χώρες, της είπα. Η δική της καταγωγή ήταν από την Αγγλία.
-Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
-Τι εννοείς;
-Να ήσουν Αμερικάνα…
AllthatJazz.
Όπως λέει κι ο Κώστας Γεωργίου στον Εν Λευκώ, η Νέα Υόρκη είναι η Μέκκα της jazz. Κι ένα από τα πιο κλασσικά jazzclubs, είναι το παλιό στέκι του Coltraine, το φοβερό και τρομερό υπόγειο του VillageVanguard. Κάθε 5 λεπτά το club, το οποίο μοιράζεται τον ίδιο τοίχο μ’ εκείνο της στάσης του subway, τραντάζεται σαν από σεισμό 8 Ρίχτερ. Και οι μουσικάρες να παίζουν απρόσκοπτα, τι απίθανο vibe θεέ μου, vibe όνομα και πράμα! Την πρώτη φορά, ανυποψίαστος όντας αναρωτιέσαι:
«Ρε πούστη μου, δεν είναι δυνατόν το επόμενο χτύπημα στη Νέα Υόρκη να γίνεται τώρα που ήρθα εγώ!». Είχα την τύχη ν’ ακούσω εκεί μια από της μπάντες της Νέας Ορλεάνης, αυτή του μετρ του κλαρινέτου MichelWhite. «Εμείς στη Ν. Ορλεάνη παίζουμε τη μουσική μας στις κηδείες, αφού είμαστε ευτυχισμένοι που ο δικός μας άνθρωπος πηγαίνει σ’ ένα κόσμο καλύτερο απ’ αυτόν.»
Αν και ό,τι καλύτερο άκουσα στη Ν.Υ. ήταν στο Iridium από τη 16μελή -παρακαλώ - Mingus Big Band, το πιο μαγικό jamάρισμα ήταν εκείνο στο Lenox Loungeτου Harlem. Ήταν ένα από εκείνα τα υγρά νεοϋορκέζικα βράδια που το κρύο σου τρυπάει τα πλευρά, όταν ακούγαμε την κόρη της BillyHolliday να τραγουδάει στο CottonClub. Μαζί της και μια ακόμη μελωδικότερη φωνή η οποία έβγαινε από το λαρύγγι μιας μικροκαμωμένης, καμπουριασμένης κοπέλας η οποία ανέβηκε με δυσκολία στη σκηνή στηριζόμενη στο μπαστούνι της. Ένα εικοσάλεπτο αργότερα ο δαιμονιώδης ρυθμός της μπάντας του CottonClubτην είχε αναστήσει και με τραβούσε να χορέψουμε! Δεν πίστευα στα μάτια μου, είχε στην κυριολεξία θεραπευτεί. Μήπως ο Χριστός είχε απλά βάλει τα ακουστικά του walkman του στα αυτιά του Λάζαρου;
Η παράσταση τελείωσε νωρίς κι όλη η παρέα που
ήμασταν στο Cotton Club μαζί με τη Holliday Jr, καταλήξαμε στο γειτονικό Lenox Lounge. Ό,τι είναι η Λεωφόρος για τον
Παναθηναϊκό ήταν το Lenox Lounge για τον Miles Davis, η φυσική
του έδρα. Μπαίνοντας στο Lenox, βρίσκεσαι σ’ ένα καθ’ όλα
συνηθισμένο μπαρ και αρχίζεις να ψάχνεις που διάολο βρίσκεται η ορχήστρα. Η
απάντηση βρίσκεται σε μια ελλειψοειδή 70’s πόρτα στο βάθος και η οποία οδηγεί στο εντυπωσιακό Zebra Room. Οι διαγώνιοι ριγέ ασπρόμαυροι
τοίχοι οριοθετούν το ναό μέσα στον οποίο «κήρυττε» η τρομπέτα του Miles. Ήμασταν τυχεροί γιατί εκείνο το βράδυ είχε jamάρισμα και η φάση θα τραβούσε μέχρι τις 3. Καθίσαμε στο
μόνο τραπέζι που βρήκαμε άδειο δίπλα σε μια μαυρούλα και μια Γιαπωνέζα. Και
διαπιστώσαμε το εξής εντυπωσιακό. Ότι η Γιαπωνέζα δεν ήξερε γρι αγγλικά αλλά
συνεννοούνταν, αφού η αμερικάνα φίλη της
μιλούσε γιαπωνέζικα! Όλα μπορούσαν να συμβούν σ’ αυτή την πόλη σκέφτηκα. Ακόμη
όμως δεν είχα δει το φορητό ηλεκτρονικό μεταφραστή γιαπωνέζικων-αγγλικών. Αφού
είδα πως γράφεται το «γουάτ ιζ γιορ νέιμ» στα γιαπωνέζικα, ήμουν πλέον έτοιμος
να διαβάσω το μανιφέστο του σουρεαλισμού…
The ΝΥC insider
περπατώντας στοEast Village
«Δεν εμπιστεύομαι κανενός τη γνώμη για τη Νέα Υόρκη πλην των ίδιων των Νεοϋορκέζων», μου έλεγε ο Φώτης o οποίος μετρούσε πάνω από είκοσι ταξίδια στο Μεγάλο Μήλο. «Που θα βγεις, που θα φας, που θα ψωνίσεις, όλα αλλάζουν με εκπληκτικούς ρυθμούς τους οποίους μόνο εκείνοι οι οποίοι το ζουν καθημερινά μπορούν να παρακολουθήσουν.»
Ο δικός μου «από μέσα» άνθρωπος είναι ο απόλυτος αντι-lifestyle τύπος, ο Arthur Nersesian, ένας 45άρης συγγραφέας. Πρώην μάγειρας, πλανόδιος πωλητής, μάνατζερ θεάτρου, πωλητής βιβλίων, ξυλουργός, μπογιατζής μέχρι να καταλήξει να διοριστεί καθηγητής στο Bronx, ίσως το φτωχότερο δημόσιο κολέγιο της Νέας Υόρκης. Πριν μια δεκαετία με απόφαση του πατέρα Μπους η χρηματοδότηση κόπηκε κι οι καθηγητές μαζί με τους μαθητές πήγαν σπίτι τους.
Το πρώτο πράγμα που μου προτείνει, είναι ένα ουκρανικό καφέ με καταπληκτικό φαΐ στη γειτονιά του, το θρυλικό EastVillage. «Ακριβώς σε αυτή τη γωνία καθόταν κάθε πρωί να πιει τον καφέ του ο JoeyRamone.», μου λέει. Τα περισσότερα από τα βιβλία του Arthur όπως το “ChineseTakeout” και το “ManhattanLoverboy”, έχουν πάει περίφημα αναγκάζοντας το MTVBooksνα του κυκλοφορήσει το “Fuckedup” το οποίο εξελίχθηκε κι εκείνο σε bestseller. Το σκοτεινό αλλά ταυτόχρονα χιουμοριστικό και σουρεαλιστικό στυλ του Arthur σφάζει σχεδόν σε κάθε γραμμή το αμερικάνικο σύστημα.
Βγαίνουμε να σουλατσάρουμε στους δρόμους του Village. Γύρω μας τα πιτσιρίκια του Lower East Side περιφέρονται νωχελικά σέρνοντας τα φαρδιά τους παντελόνια.
«Το Lower East Side ήταν μια από τις πιο συναρπαστικές περιοχές της Νέας Υόρκης. Τις πρώτες δεκαετίες του 20ουαιώνα, κατοικούσαν κυρίως εβραίοι αλλά και άλλοι μετανάστες. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο καλυτέρευε η οικονομική κατάσταση τους με αποτέλεσμα να μετακινηθούν σε ακριβότερα σπίτια στα προάστια. Έτσι μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο μια τεράστια περιοχή με φτηνά και άθλια γεμάτα αρουραίους σπίτια είχε μείνει άδεια και εκεί άρχισαν να εγκαθίστανται νέοι μετανάστες κυρίως από το Πόρτο Ρίκο και την Καραϊβική».
Aνηφορίζοντας προς την ιστορική Tompinks Square σκέφτομαι, ότι τα καλύτερα gigs στην ιστορία της Νέας Υόρκης έχουν λάβει χώρα εδώ τριγύρω. Από τους Velvet Underground μέχρι και τους Strokes, όλοι έχουν περάσει από δω από τoSt.Marks Place. Με το που φτάνουμε στην πλατεία φανερώνεται ένα τεράστιο γκράφιτι με τη μορφή του Strummer, In loving memory of…
«Όπως σε όλες τις οικονομικά υποβαθμισμένες περιοχές, οι συνθήκες ήταν ιδανικές για ν’ ανθίσει το έγκλημα και σύντομα όλη η Νέα Υόρκη αγόραζε τα ναρκωτικά της από το Village. Στην εφηβεία μου, δηλαδή στα 70’s, δε μπορούσες να πας πιο ανατολικά από την 3η λεωφόρο. Ήταν πολύ επικίνδυνα, ένα γκέτο γεμάτο συμμορίες, εμπόρους ναρκωτικών και πόρνες. Ακόμα κι η αστυνομία δεν τολμούσε να πάει. Οι μπάτσοι καθόντουσαν στην 4η κι απλά έστελναν πίσω τις πόρνες και τα βαποράκια δίχως να συλλαμβάνουν κανένα. Χρόνο με το χρόνο, αυτή η στρατικοποιημένη ζώνη μεταφερόταν από την 3η στη 2η, και ούτω καθ΄ εξής, όλο και πιο ανατολικά.Α, να εδώ έμενε ο Μπάροουζ ξέρεις!»
Έχει φτάσει ήδη απόγευμα και το νεοϋορκέζικο κρύο γίνεται όλο και πιο διαπεραστικό. Κόβουμε δυτικά για τη μεγαλύτερη πλατεία του Village, τη UnionSqr. Σε λίγο στεκόμαστε μπροστά από το πάλαι ποτέ Factory του AndyWarhol.
«Πολλοί νέοι καλλιτέχνες έρχονταν να μείνουν εδώ αφού τα ενοίκια δεν ξεπερνούσαν τότε τα 150$ ενώ υπήρχαν και πολλά εγκαταλελημμένα σπίτια που μπορούσες να διεκδικήσεις από τη πολιτεία. Για μένα η καλύτερη εποχή του EastVillage ήταν τα μέσα των 80’s όταν ακόμα μπορούσες να πληρώσεις το νοίκι ενώ η δημιουργική αύρα του μέρους ήταν το κάτι άλλο. Οι promotersμετέτρεπαν σε συναυλιακούς χώρους τα άδεια σπίτια κι οι γκαλερίστες το ίδιο, στήνοντας εκθέσεις όπου μπορούσαν. Παράλληλα τα λογοτεχνικά περιοδικά και τα κάθε είδους fanzine γνώριζαν πρωτοφανή άνθιση. Ήταν μια πολύ ζωντανή και συναρπαστική σκηνή. Σιγά, σιγά όμως ξεθώριασε κι αυτό γιατί στη Νέα Υόρκη, η επαγγελματική στέγη είναι τελείως απελευθερωμένη στους νόμους της αγοράς. Έτσι, πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια τα ενοίκια ανέβαιναν με τρελούς ρυθμούς από μήνα σε μήνα κι όλα τα καλλιτεχνικά στέκια αναγκάστηκαν να φύγουν από το Manhattanμετακoμίζοντας στο Williamsburgτου Brooklyn. Στη θέση τους ήρθαν χρηματιστές της WallStreet κι άλλοι υψηλόμισθοι οι οποίοι μπορούσαν να δίνουν 3.000$ για να μένουν σε ένα στούντιο στο θρυλικό Village αναζητώντας τη ρομαντική γειτονιά που πλέον δεν υπήρχε.»
Καταμεσής της UnionSqr, βουδιστές μοναχοί απτόητοι από το κρύο προσεύχονται για τα θύματα του τσουνάμι. Απέναντι ακριβώς, στη πρόσοψη του κρυστάλλινου κτιρίου της Virginένας πολλαψήφιος αριθμός κάνει αντίστροφη μέτρηση προς το μηδέν, δηλαδή τα μεσάνυχτα. Μπουκάρουμε με τον Arthurστο Joe’sPub, ένα ιρλανδέζικο στέκι του οποίου η ιστορία πηγαίνει πίσω στο19ο αιώνα και που την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης καμουφλαρισμένο σε ανθοπωλείο συνέχιζε να πουλάει αλκοόλ! Αφού πλέον διαγράφουμε από το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας ότι είμαστε καπνιστές, καθόμαστε και πιάνουμε την κουβέντα για την επόμενη ώρα.
Άρθουρ, ποιο είναι το προφίλ των αναγνωστών σου; Ποιοι πιστεύεις ότι διαβάζουν τις ιστορίες σου;
Σίγουρα οι περισσότεροι είναι νέοι και γενικά προοδευτικοί άνθρωποι. Ωστόσο τις προάλλες χαζεύοντας σ’ ένα siteστο internet, έπεσα πάνω σ’ έναν αναγνώστη που πρότεινε τα βιβλία μου ενώ οι υπόλοιπες επιλογές του ήταν συντηρητικές από ρεμπουπλικάνους συγγραφείς. Αυτό με ξάφνιασε λίγο.
Αυτό έχει και τη θετική του πλευρά ωστόσο. Άλλωστε, τι νόημα θα είχε να προσπαθούσες να πείσεις τον ήδη πεισμένο;
Σωστά, αν και αυτό δεν είναι το κοινό που σκόπευα αρχικά, ωστόσο είναι πολύ προτιμότερο ένα άνοιγμα σ’ αυτές τις ομάδες. Έχω απογοητευτεί πάρα πολύ από τη συντηρητική στροφή που έχει πάρει η Αμερική ειδικά τα τελευταία 25 χρόνια. Μιλώντας για το εσωτερικό της χώρας, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα πλήττονται συνεχώς κι αναπόφευκτα αυτά συμβαδίζουν με τη δημιουργικότητα και την εν γένει ελευθερία. Μπορεί ν’ ακούγομαι αφελής αλλά όλος αυτός ο ιδεαλισμός ο οποίος υπήρχε παλιότερα ήταν, ειδικά για τη Νέα Υόρκη, πηγή εναλλακτικής κουλτούρας. Δυστυχώς η σύγχρονη Αμερική κυριαρχείται από την πείνα για εξουσία, πλούτη, γρήγορα αμάξια και κουστούμια. Δεν έχω κανένα συγκεκριμένο πρόβλημα με όλα αυτά τα αντικείμενα, απλά στην τελική δεν έχουν κανένα εσωτερικό περιεχόμενο. Είναι απλώς παιχνίδια. Και υπάρχουμε πολλοί Αμερικανοί που ελπίζουμε επιτέλους ν’ αντιστραφεί η κατάσταση.
Ποια είναι η στάση που έχει απέναντι στον πόλεμο ένας κριτικά σκεπτόμενος Αμερικανός;
Ήμουν 10 χρονών όταν ξεκίνησαν οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις για το Βιετνάμ. Θυμάμαι που οι γονείς μας, μας έπαιρναν και κατεβαίναμε στις πορείες καθώς και τα σενάρια μετακόμισης στον Καναδά αν ο πόλεμος συνεχιζόταν και μας καλούσαν από τη στρατολογία. Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι ένας ακόμη άδικος πόλεμος. Ο Σαντάμ δεν αποτελούσε απειλή για τις ΗΠΑ ακόμη και παλιότερα που είχε δύναμη, θα αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο τώρα που ήταν αποδυναμωμένος; Επιπλέον αυτή η ξενόφερτη «δημοκρατία» μου φαίνεται εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει να στεριώσει στο Ιράκ. Ενώ στα 60’sυπήρξε μια μαζική εναντίωση στον πόλεμο, σήμερα δεν ξέρω πόσες χιλιάδες φέρετρα στρατιωτών πρέπει να μετρήσει η αμερικανική κοινωνία για να αναγκάσει την κυβέρνησή να φύγει από το Ιράκ. Όμως και στην περίπτωση του Βιετνάμ πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια για να εναντιωθεί το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Αρκετοί που ήταν υπέρ του πολέμου το ’65, ήταν αντίθετοι το ’68.
Η διαφορά του πολέμου στο Βιετνάμ σε σχέση με το σημερινό είναι, ότι εκείνος βρισκόταν στο μέσον του ψυχρού πολέμου κι είχε ένα πολύ δυνατό ιδεολογικό περίβλημα ενώ τώρα είναι προφανές ότι όλα γίνονται για το πετρέλαιο. Το Ιράκ παρουσιάζεται σα μια ευκαιρία για γρήγορο κέρδος, από την πετρελαϊκή εταιρία που πήρε τα συμβόλαια μέχρι τον νταλικέρη που θα δουλέψει εκεί για ένα εξάμηνο έναντι αστρονομικής αμοιβής.
Παρακολουθώντας πέρυσι το «Φαρενάιτ 911» του Μάικλ Μουρ, αναρωτιόμουν ποιος θα ψηφίσει για πρόεδρο τον Μπους, έναν άνθρωπο που μαζί με την παρέα του αποκόμισε απίστευτα οικονομικά οφέλη τόσο από την επίθεση στους δίδυμους πύργους όσο και από τον πόλεμο στο Ιράκ. Κι όμως η βλακεία υπερίσχυσετην ίδια ώρα που οι στρατιώτες μας πολεμούσαν για τα συμφέροντα της Halliburton.
Λες να ζητήσετε από την ιστορία να σας απαλλάξει λόγω βλακείας;
(Γέλια) Υπάρχει αρκετή δόση υπεροψίας όπως κι ένα ιδιόμορφο ιδεολογικό δίχτυ το οποίο έχει τυλίξει αρκετές επαρχίες και το οποίο περιλαμβάνει τη θρησκεία, το Χριστό, τον πατριωτισμό και το γεγονός ότι μας επιτίθονται. Το σπίτι μου είναι μόλις ένα μίλι από τους δίδυμους πύργους. Ήμουν μερικά τετράγωνα πιο πέρα εκείνο το πρωινό και τους είδα να καταρρέουν. Τρομοκρατήθηκα πραγματικά. Ωστόσο μπορώ να διακρίνω τη διαφορά μεταξύ της Αλ Κάιντα και του Σαντάμ σε αντίθεση με τους περισσότερους κατοίκους των μεσοδυτικών πολιτειών οι οποίοι απέχουν τόσα μίλια από δω.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θα συνεχίσω να μένω στη
Νέα Υόρκη και θα προσπαθήσω να επιβιώσω σ’ αυτή την πόλη που γίνεται ολοένα και
πιο ακριβή. Τώρα όσον αφορά το γράψιμο, έχω σχεδόν ολοκληρώσει το σκελετό μιας
σειράς μυθιστορημάτων τα οποία διαδραματίζονται στη Νέα Υόρκη εκατό χρόνια από
τώρα. Θα είναι ουσιαστικά μια προέκταση του τι συμβαίνει σήμερα στην Αμερική
των εταιριών κολοσσών και της καταπάτησης της ατομικής μας ελευθερίας από την
κυβέρνηση. Το σενάριο είναι ότι μοιραία η Νέα Υόρκη έχει
υποστεί μια επίθεση με μίνι πυρηνικά και το Μανχάταν έχει εκκενωθεί! Επίσης, τρία από τα βιβλία μου,
συμπεριλαμβανομένου του “ΜanhattanLoverboy” το οποίο εκδόθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα, έχουν
γίνει optionγια ταινίες και περιμένω νέα από το Hollywood. Ξέρεις, όπως όλοι οι συγγραφείς, θ’ απογοητευτώ μάλλον με αυτό που θα δω
στην ταινία. Βέβαια από την άλλη, μ’ αυτόν τον τρόπο θα γίνει πιο γνωστό και το
βιβλίο.
Hey guys, are you gonna order something or not?
Oυπς, ξεχαστήκαμε...
Όσοι προθυμοποιούνται να θυσιάσουν λίγη ελευθερία για χάρη λίγης ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία, ούτε ασφάλεια
Benjamin Franklin
Το να ανακοινώσω ότι δεν πρέπει να υπάρχει κριτική στον Πρόεδρο ή ότι πρέπει να υποστηρίζουμε τον Πρόεδρο είτε είναι σωστός είτε είναι λάθος, όχι μόνο είναι ανάρμοστο και αντιπατριωτικό, αλλά ισοδυναμεί με ηθική προδοσία απέναντι στον αμερικανικό λαό.
Theodore Roosevelt
